Przełomowe prace na łamach „Przeglądu Dermatologicznego”

Polskie Towarzystwo Dermatologiczne zaprezentowało dwa istotne opracowania – konsensus dotyczący diagnostyki i leczenia pęcherzycy oraz nowe stanowisko w sprawie rogowacenia słonecznego. Prace zostały właśnie opublikowane w najnowszym numerze „Przeglądu Dermatologicznego”.

Do tej pory nie stworzono ogólnoświatowego konsensusu dotyczącego diagnostyki i leczenia pęcherzycy, chociaż w niektórych krajach powołano w tym celu grupy eksperckie. Grono specjalistów wytypowane przez Zarząd Główny PTD przygotowało najnowszy konsensus uwzględniając nie tylko wytyczne Europejskiego Towarzystwa Akademii Dermatologii i Wenerologii, ale także biorąc pod uwagę ograniczenia prawno-finansowe w Polsce. Jak podkreślają polscy eksperci w prezentowanych wytycznych w celu ustalenia charakterystyki antygenu lub antygenów rozpoznawanych przez autoprzeciwciała i, co się z tym wiąże, określenia podtypu klinicznego pęcherzycy, konieczne są badania surowicy metodami immunologicznymi. Leczenie pęcherzycy polegające na połączeniu prednizonu w początkowej dawce 1–1,5 mg/kg m.c. w połączeniu z azatiopryną jest uznane obecnie przez większość dermatologów za leczenie z wyboru w typowych przypadkach, przy czym inne leki immunosupresyjne, leki biologiczne, dożylne immunoglobuliny znajdują zastosowanie w przypadkach opornych na klasyczne leczenie oraz w rzadkich odmianach pęcherzycy. Takie podejście terapeutyczne rekomendowane jest także przez europejską grupę ekspercką.

W najnowszym numerze „Przeglądu Dermatologicznego” – czasopisma ukazującego się nakładem wydawnictwa Termedia Polskie Towarzystwo Dermatologiczne zamieściło także stanowisko w sprawie rogowacenia słonecznego (actinic keratosis – AK). W ostatnich latach obserwuje się dynamiczny wzrost liczby zachorowań na nowotwory skóry, u podłoża których leży ekspozycja na promieniowanie ultrafioletowe. Rogowacenie słoneczne jest powszechną chorobą skóry charakteryzującą się występowaniem zmian wywołanych działaniem promieni ultrafioletowych. W badaniach nad patogenezą AK jednoznacznie wykazano, że jest ono początkową formą i inicjuje pewną sekwencję zmian chorobowych powstających w obrębie skóry uszkodzonej przez promieniowanie słoneczne. Zmiany typu AK mogą ulec samoistnej regresji, pozostać w niezmienionej formie przez wiele lat albo ulec progresji do raka kolczystokomórkowego. Ta koncepcja AK spowodowała nowe podejście terapeutyczne, uwzględniające cały obszar zagrożenia nowotworowego, z zastosowaniem 5-fluorouracylu, imikwimodu, terapii fotodynamicznej oraz mebutynianu ingenolu. W artykule zostały omówione podstawowe informacje na temat patogenezy AK, możliwości terapeutyczne oraz zasady profilaktyki. Rogowacenie słoneczne stanowi coraz większy problem w codziennej praktyce dermatologicznej. Według ekspertów PTD zmiana koncepcji postrzegania AK jako przede wszystkim ognisk mogących stanowić punkt wyjścia nowotworów skóry powinna skłonić dermatologów do holistycznego podejścia do problemu, stosowania odpowiedniego leczenia z uwzględnieniem OZN oraz przede wszystkim szerzenia profilaktyki.

Więcej na ten temat w najnowszym numerze: Przeglądu Dermatologicznego