Budezonid indukuje remisję bardziej efektywnie niż prednizon – badanie kontrolowane u pacjentów z autoimmunologicznym zapaleniem wątroby.
Autor: Michał Springer
Data: 31.01.2011
Glikokortykosteroidy, w tym przede wszystkim prednizon, stanowią uznaną grupę leków w leczeniu autoimmunologicznego zapalenia wątroby (AIH). Przy ich zastosowaniu w monoterapii, a także wspólnie z azatiopryną, jesteśmy w stanie osiągnąć remisję tej choroby u ok. 80 % pacjentów.
Budezonid indukuje remisję bardziej efektywnie niż prednizon – badanie kontrolowane u pacjentów z autoimmunologicznym zapaleniem wątroby.
Glikokortykosteroidy, w tym przede wszystkim prednizon, stanowią uznaną grupę leków w leczeniu autoimmunologicznego zapalenia wątroby (AIH). Przy ich zastosowaniu w monoterapii, a także wspólnie z azatiopryną, jesteśmy w stanie osiągnąć remisję tej choroby u ok. 80 % pacjentów. Inne leki takie jak mykofenolan mofetylu, cyclosporyna A oraz takrolimus osiągają niewielką skuteczność w leczeniu AIH, a ponadto zaznaczyć należy, że ich zastosowanie wiąże się z dużą ilością działań niepożądanych. Prednizon jest lekiem stosowanym w indukcji remisji tej choroby, jednakże jego szybkie odstawienie bardzo często związane jest z jej nawrotem. Z tego też powodu rekomendowane jest jego dłuższe stosowanie, często w połączeniu z azatiopryną. Wspomnieć tu należy, że tego typu terapia związana jest także często z szeregiem działań niepożądanych. Dlatego też poszukiwane są nowe leki, które w sposób bardziej efektywny i pozbawiony powikłań mogłyby doprowadzić do remisji i przedłużyć czas jej trwania.
Autorzy powyższego artykułu przedstawiają niezwykle interesujące wyniki wieloośrodkowego badania, w którym oceniano bezpieczeństwo i skuteczność budezonidu w porównaniu z prednizonem. Obydwa leki stosowane były w połączeniu z azatiopryną.
Do badania zostali zakwalifikowani pacjenci w wielu 10 – 70 lat z rozpoznanym aktywnym AIH. Przez okres 6 miesięcy otrzymywali oni budezonid w dawce 3 mg (3 lub 2 razy dziennie) lub prednizon w dawce 40 mg/dobę zmniejszanej do 10 mg/dobę. Po 6 miesiącach badania wszyscy pacjenci, którzy uzyskali remisję zostali poddani 6-miesięcznej terapii budezonidem w dawce 3 mg (3 lub 2 razy dziennie). Przez cały okres badania wszyscy pacjenci otrzymywali równocześnie azatioprynę w dawce 1- 2 mg/kg mc/dobę.
Głównym punktem końcowym było osiągnięcie pełnej odpowiedzi na leczenie, definiowanej jako całkowita remisja biochemiczna (AST, ALT – norma), bez występowania powikłań steroidoterapii (tzn. twarz księżycowa, trądzik, bawoli kark, hirsutyzm, rozstępy skórne, cukrzyca, jaskra i zwiększone ciśnienie wewnątrzgałkowe). Osiągnięty on został u 47% (47/100) pacjentów leczonych budezonidem oraz u 18,4% (19/103) leczonych prednizonem. Bardzo interesująca jest subanaliza dotycząca normalizacji aminotransferaz (AST, ALT). W grupie leczonej budezonidem taką normalizację osiągnięto u 60% pacjentów (60/100), a w grupie leczonej prednizoem u 38,8 % (40/103). Kolejna subanaliza dotyczyła występowania powikłań steroidoterapii. Zaobserwowano, iż u pacjentów, którzy przez pierwsze 6 miesięcy leczeni byli prednizonem wystąpiły one u 44,8%, po kolejnych 6 miesiącach terapii budezonidem ich występowanie zmniejszyło się do 26,4%.
Autorzy wyciągnęli wniosek, iż budezonid, w połączeniu z azatiopryną, indukuje i utrzymuje remisję u pacjentów z autoimmunologicznym zapaleniem wątroby (bez cech marskości wątroby), z jednoczesnym mniejszym występowaniem działań niepożądanych steroidoterapii.
Pełna treść artykułu jest niezwykle interesująca i godna polecenia. Autorzy przedstawiają w nim szereg dodatkowych subanaliz (jak: wpływ wieku, masy ciała, podtypów AIH itp. na odpowiedź na leczenie). Jest to pierwsze tak duże badanie porównujące te dwie formy terapii. Być może będzie ono stanowiło pole do dyskusji na temat zmiany podejścia do leczenia autoimmunologicznego zapalenia wątroby.
Źródło: Manns MP, Woynarowski M, Kreisel W i wsp. Budesonide induces remission more effectively than prednisone in a controlled trial of patients with autoimmune hepatitis. Gastroenterology 2010;139:1198–1206.
Glikokortykosteroidy, w tym przede wszystkim prednizon, stanowią uznaną grupę leków w leczeniu autoimmunologicznego zapalenia wątroby (AIH). Przy ich zastosowaniu w monoterapii, a także wspólnie z azatiopryną, jesteśmy w stanie osiągnąć remisję tej choroby u ok. 80 % pacjentów. Inne leki takie jak mykofenolan mofetylu, cyclosporyna A oraz takrolimus osiągają niewielką skuteczność w leczeniu AIH, a ponadto zaznaczyć należy, że ich zastosowanie wiąże się z dużą ilością działań niepożądanych. Prednizon jest lekiem stosowanym w indukcji remisji tej choroby, jednakże jego szybkie odstawienie bardzo często związane jest z jej nawrotem. Z tego też powodu rekomendowane jest jego dłuższe stosowanie, często w połączeniu z azatiopryną. Wspomnieć tu należy, że tego typu terapia związana jest także często z szeregiem działań niepożądanych. Dlatego też poszukiwane są nowe leki, które w sposób bardziej efektywny i pozbawiony powikłań mogłyby doprowadzić do remisji i przedłużyć czas jej trwania.
Autorzy powyższego artykułu przedstawiają niezwykle interesujące wyniki wieloośrodkowego badania, w którym oceniano bezpieczeństwo i skuteczność budezonidu w porównaniu z prednizonem. Obydwa leki stosowane były w połączeniu z azatiopryną.
Do badania zostali zakwalifikowani pacjenci w wielu 10 – 70 lat z rozpoznanym aktywnym AIH. Przez okres 6 miesięcy otrzymywali oni budezonid w dawce 3 mg (3 lub 2 razy dziennie) lub prednizon w dawce 40 mg/dobę zmniejszanej do 10 mg/dobę. Po 6 miesiącach badania wszyscy pacjenci, którzy uzyskali remisję zostali poddani 6-miesięcznej terapii budezonidem w dawce 3 mg (3 lub 2 razy dziennie). Przez cały okres badania wszyscy pacjenci otrzymywali równocześnie azatioprynę w dawce 1- 2 mg/kg mc/dobę.
Głównym punktem końcowym było osiągnięcie pełnej odpowiedzi na leczenie, definiowanej jako całkowita remisja biochemiczna (AST, ALT – norma), bez występowania powikłań steroidoterapii (tzn. twarz księżycowa, trądzik, bawoli kark, hirsutyzm, rozstępy skórne, cukrzyca, jaskra i zwiększone ciśnienie wewnątrzgałkowe). Osiągnięty on został u 47% (47/100) pacjentów leczonych budezonidem oraz u 18,4% (19/103) leczonych prednizonem. Bardzo interesująca jest subanaliza dotycząca normalizacji aminotransferaz (AST, ALT). W grupie leczonej budezonidem taką normalizację osiągnięto u 60% pacjentów (60/100), a w grupie leczonej prednizoem u 38,8 % (40/103). Kolejna subanaliza dotyczyła występowania powikłań steroidoterapii. Zaobserwowano, iż u pacjentów, którzy przez pierwsze 6 miesięcy leczeni byli prednizonem wystąpiły one u 44,8%, po kolejnych 6 miesiącach terapii budezonidem ich występowanie zmniejszyło się do 26,4%.
Autorzy wyciągnęli wniosek, iż budezonid, w połączeniu z azatiopryną, indukuje i utrzymuje remisję u pacjentów z autoimmunologicznym zapaleniem wątroby (bez cech marskości wątroby), z jednoczesnym mniejszym występowaniem działań niepożądanych steroidoterapii.
Pełna treść artykułu jest niezwykle interesująca i godna polecenia. Autorzy przedstawiają w nim szereg dodatkowych subanaliz (jak: wpływ wieku, masy ciała, podtypów AIH itp. na odpowiedź na leczenie). Jest to pierwsze tak duże badanie porównujące te dwie formy terapii. Być może będzie ono stanowiło pole do dyskusji na temat zmiany podejścia do leczenia autoimmunologicznego zapalenia wątroby.
Źródło: Manns MP, Woynarowski M, Kreisel W i wsp. Budesonide induces remission more effectively than prednisone in a controlled trial of patients with autoimmune hepatitis. Gastroenterology 2010;139:1198–1206.
Przegląd Gastroenterologiczny
