Czy spadek masy ciała zmniejsza ryzyko zgonu związanego z MAFLD?

Utrata masy ciała w większości przypadków jest uznawana za zjawisko pozytywne, zmniejszające ryzyko wielu chorób, ale utrata utracie nierówna, o czym przekonuje najnowsza publikacja z „Journal of Hepatology”.

MAFLD, jako najczęstsza przewlekła (i „cicha”) choroba wątroby, wymaga zgłębiania jej patogenezy i wpływu modyfikowalnych czynników ryzyka, co z czasem zaowocuje opracowaniem skuteczniejszych interwencji w zakresie jej zapobiegania, diagnostyki i leczenia. W świetle aktualnej wiedzy kilka badań wykazało różnice w charakterystyce klinicznej i rokowaniu MAFLD w zależności od masy ciała; dodatkowo w przypadku tej choroby istnieje tak zwany „paradoks otyłości”, w wyniku którego osoby otyłe charakteryzują się niższą śmiertelnością. BMI nie jest jednak miarą statyczną, stąd wieloośrodkowy zespół naukowców zbadał, w jaki sposób określony stopień nadmiernej masy ciała i jej dynamiczne zmiany w wieku dorosłym wpływają na śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny.

Korzystając z danych zawartych w zbiorze NHANES III, dokonano analizy, do której włączono 1874 pacjentów powyżej 40. roku życia cierpiących z powodu MAFLD i zmagających się z nadmierną masą ciała (nie uwzględniano osób z wysokim spożyciem alkoholu, zakażeniem HBV i/lub HCV i tych z nasyceniem transferyną co najmniej 50 proc). Historię BMI oceniano na podstawie masy ciała i wzrostu zmierzonych podczas wyjściowego badania fizykalnego, pomiarów zgłaszanych przez samych pacjentów na 10 lat przed badaniem wyjściowym oraz masy ciała w wieku 25 lat. Następnie zbadano wpływ względnej zmiany BMI w trzech przedziałach czasowych (BMI w młodym wieku dorosłym do BMI w wieku średnim, BMI w średnim wieku do BMI w późnej dorosłości i BMI wczesnej dorosłości do BMI w późnej dorosłości) na śmiertelność.

W około 25-letnim okresie obserwacji dostrzeżono, że związek między kategoriami BMI na różnych etapach życia dorosłego a śmiertelnością z jakiejkolwiek przyczyny był zróżnicowany; otyłość w młodym wieku dorosłym była istotnie, 1,45-krotnie zwiększona ze zwiększonym ryzykiem zgonu, podczas gdy w późnej dorosłości sytuacja była odwrotna - tu nadmierna masa ciała okazała się czynnikiem ochronnym. Jak wyjaśnić ten paradoks? Gdy autorzy dokonali analizy charakterystyki badanej populacji, zauważyli, że utrata masy ciała wydaje się być sygnałem ostrzegawczym w przypadku MAFLD – może to wynikać z faktu, że utrata masy ciała zidentyfikowana w tym badaniu obserwacyjnym była w większości przypadków niezamierzona, a nie osiągnięta poprzez interwencje w zakresie zdrowego stylu życia. Z powyższych względów konieczne może być potwierdzenie wniosku, że utrata masy ciała poprzez zmiany stylu życia może poprawić rokowanie.