Etrasimod w leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego
Autor: Alicja Kostecka
Data: 18.11.2019
Źródło: www.gastrojournal.org/article/S0016-5085(19)41526-6/fulltext
Wrzodziejące zapalenie jelita grubego jest jedną z chorób zapalnych jelit, która w świecie zachodnim dotyka około jednej osoby na 1000. Chorobę można leczyć z mniejszym lub większym powodzeniem; w ostatnich latach pojawiło się kilka leków biologicznych, które zwiększyły możliwości terapeutyczne. Poszukiwania trwają, w związku z tym ukazują się kolejne doniesienia o nowych lekach. Jednym z nich jest etrasimod, modulator receptora sfingozyno-1-fosforanu.
Na łamach prestiżowego czasopisma Gastroenterology przedstawiono wyniki randomizowanego badania fazy 2, do którego zakwalifikowano pacjentów z UC i wynikiem MCS 4-9 (Mayo Clinic score; ocenia nasilenie choroby, maksymalny wynik wynosi 12 punktów). 156-osobową populację przypisano do trzech grup: jedna otrzymywała badany lek w dawce 1 mg (n=52), druga w dawce 2 mg (n=50) a trzecia placebo (n=54) przez 12 tygodni.
Badanie przeprowadzono w 87 ośrodkach w 17 krajach. Pierwszorzędowym punktem końcowym była średnia poprawa MCS od wartości początkowej do 12. tygodnia.
Etrasimod w dawce 2 mg doprowadził do znacznie większej i istotnej poprawy w skali MCS w porównaniu do wartości wyjściowej niż placebo (różnica w porównaniu z placebo 0,99 punktu; p=0,009); lek w dawce 1 mg także doprowadził do poprawy w stosunku do wartości wyjściowej (o 0,43 punktu więcej niż placebo), jednak w tym przypadku efekt okazał się nieistotny statystycznie (p=0,15). Poprawa w obrazie endoskopowym wystąpiła u 41,8% pacjentów otrzymujących etrasimod w dawce 2 mg w porównaniu z 17,8% otrzymujących placebo (p=0,003). Lek okazał się bezpieczny, większość zdarzeń niepożądanych miała charakter łagodny do umiarkowanego.
Badanie pokazało, że u pacjentów z umiarkowaną lub ciężką postacią wrzodziejącego zapalenia jelita grubego etrasimod w dawce 2 mg prowadził do istotnej poprawy klinicznej i endoskopowej. Obecnie trwają jeszcze co najmniej trzy duże badania, których wyniki (w ciągu kilku- kilkunastu najbliższych miesięcy) rozstrzygną o ewentualnym włączeniu etrasimodu do kanonu leków stosowanych u pacjentów z UC.
Badanie przeprowadzono w 87 ośrodkach w 17 krajach. Pierwszorzędowym punktem końcowym była średnia poprawa MCS od wartości początkowej do 12. tygodnia.
Etrasimod w dawce 2 mg doprowadził do znacznie większej i istotnej poprawy w skali MCS w porównaniu do wartości wyjściowej niż placebo (różnica w porównaniu z placebo 0,99 punktu; p=0,009); lek w dawce 1 mg także doprowadził do poprawy w stosunku do wartości wyjściowej (o 0,43 punktu więcej niż placebo), jednak w tym przypadku efekt okazał się nieistotny statystycznie (p=0,15). Poprawa w obrazie endoskopowym wystąpiła u 41,8% pacjentów otrzymujących etrasimod w dawce 2 mg w porównaniu z 17,8% otrzymujących placebo (p=0,003). Lek okazał się bezpieczny, większość zdarzeń niepożądanych miała charakter łagodny do umiarkowanego.
Badanie pokazało, że u pacjentów z umiarkowaną lub ciężką postacią wrzodziejącego zapalenia jelita grubego etrasimod w dawce 2 mg prowadził do istotnej poprawy klinicznej i endoskopowej. Obecnie trwają jeszcze co najmniej trzy duże badania, których wyniki (w ciągu kilku- kilkunastu najbliższych miesięcy) rozstrzygną o ewentualnym włączeniu etrasimodu do kanonu leków stosowanych u pacjentów z UC.
Przegląd Gastroenterologiczny
