Glepaglutyd - kolejny analog GLP-2 w leczeniu zespołu krótkiego jelita
Autor: Alicja Kostecka
Data: 20.03.2019
Źródło: DM/https://www.thelancet.com/journals/langas/article/PIIS2468-1253(19)30077-9/fulltext#%20
Pacjenci poddawani resekcji w obrębie jelita cienkiego niezależnie od wskazań mogą rozwinąć zespół krótkiego jelita (short bowel syndrome, SBS), który z kolei prowadzi do niedożywienia i spadku komfortu życia.
W tej grupie pacjentów dochodzi do upośledzonego wydzielania endogennego peptydu glukagonopodobnego 2 (GLP-2), który jest konieczny do optymalnej absorpcji jelitowej. Od kilku lat zastosowanie znajduje teduglutyd, analog GLP-2. Już wkrótce może do niego dołączyć kolejny lek z tej samej grupy - doniesienie o jego bezpieczeństwie i skuteczności ukazało się na łamach The Lancet Gastroenterology & Hepatology.
Duńscy naukowcy z Department of Medical Gastroenterology and Hepatology w Kopenhadze przeprowadzili randomizowane badanie II fazy oceniające skuteczność analogu GLP-2, glepaglutydu, w leczeniu zespołu krótkiego jelita. Do badania zakwalifikowano ostatecznie 16 pacjentów w wieku 18-90 lat i oddawaniem stolca powyżej 1500g na dobę. Pacjenci otrzymywali codzienne wstrzyknięcia podskórne pierwszej przydzielonej dawki glepaglutydu przez 3 tygodnie, a następnie po okresie przerwy trwającej 4–8 tygodni (celem wypłukania leku z organizmu) otrzymywali drugą dawkę glepaglutydu przez 3 tygodnie; sekwencje dawek obejmowały kolejno 10mg i 1mg, 10mg i 0,1mg, 1mg i 10mg, 1mg i 0,1mg, 0,1mg i 10mg lub 0,1mg i 1mg. Sprawdzono, czy lek istotnie redukuje masę oddawanego kału i czy lek okaże się bezpieczny.
Wykazano, że glepaglutyd w dawce dobowej 1mg i 10mg redukuje masę oddawanego stolca odpowiednio o 592g/dobę (p=0,002) oraz 833g/dobę (p=0,0002); efektu leczniczego nie zaobserwowano przy stosowaniu dawki 0,1mg. Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi związanymi z leczeniem okazały się powikłania w obrębie stomii, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, obrzęki obwodowe, nudności i ból brzucha, wielomocz i zmęczenie, wzdęcia, wymioty i zawroty głowy, kaszel i zmniejszony apetyt.
Mimo istotności statystycznej w zakresie redukcji masy oddawanego na dobę stolca konieczne są dalsze badania na większej grupie pacjentów by dać podstawę do rejestracji i powszechnego stosowania leku. Być może już wkrótce poznamy wyniki badania III fazy na 129 pacjentach przeprowadzanego w kilku ośrodkach w Stanach Zjednoczonych.
Duńscy naukowcy z Department of Medical Gastroenterology and Hepatology w Kopenhadze przeprowadzili randomizowane badanie II fazy oceniające skuteczność analogu GLP-2, glepaglutydu, w leczeniu zespołu krótkiego jelita. Do badania zakwalifikowano ostatecznie 16 pacjentów w wieku 18-90 lat i oddawaniem stolca powyżej 1500g na dobę. Pacjenci otrzymywali codzienne wstrzyknięcia podskórne pierwszej przydzielonej dawki glepaglutydu przez 3 tygodnie, a następnie po okresie przerwy trwającej 4–8 tygodni (celem wypłukania leku z organizmu) otrzymywali drugą dawkę glepaglutydu przez 3 tygodnie; sekwencje dawek obejmowały kolejno 10mg i 1mg, 10mg i 0,1mg, 1mg i 10mg, 1mg i 0,1mg, 0,1mg i 10mg lub 0,1mg i 1mg. Sprawdzono, czy lek istotnie redukuje masę oddawanego kału i czy lek okaże się bezpieczny.
Wykazano, że glepaglutyd w dawce dobowej 1mg i 10mg redukuje masę oddawanego stolca odpowiednio o 592g/dobę (p=0,002) oraz 833g/dobę (p=0,0002); efektu leczniczego nie zaobserwowano przy stosowaniu dawki 0,1mg. Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi związanymi z leczeniem okazały się powikłania w obrębie stomii, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, obrzęki obwodowe, nudności i ból brzucha, wielomocz i zmęczenie, wzdęcia, wymioty i zawroty głowy, kaszel i zmniejszony apetyt.
Mimo istotności statystycznej w zakresie redukcji masy oddawanego na dobę stolca konieczne są dalsze badania na większej grupie pacjentów by dać podstawę do rejestracji i powszechnego stosowania leku. Być może już wkrótce poznamy wyniki badania III fazy na 129 pacjentach przeprowadzanego w kilku ośrodkach w Stanach Zjednoczonych.
Przegląd Gastroenterologiczny
