Jak przygotować jelito do kolonoskopii u dzieci?
Autor: Alicja Kostecka
Data: 02.10.2019
Źródło: https://journals.lww.com/eurojgh/Abstract/publishahead/Split_dose_versus_full_single_dose_regimen_of.97734.aspx
O wartości diagnostycznej kolonoskopii w dużej mierze decyduje odpowiednie przygotowanie jelita. Odpowiednio oczyszczone umożliwia wnikliwą ocenę śluzówki oraz precyzyjne pobranie wycinków. O tym, jak najlepiej przygotować jelito w populacji pediatrycznej informuje publikacja z European Journal of Gastroenterology & Hepatology.
Aktualne dane odnośnie populacji osób dorosłych wskazują na wyższość podawania podzielonych dawek glikolu polietylenowego w porównaniu z pojedynczą pełną dawką, brakuje natomiast danych dotyczących dzieci. Przeprowadzono zatem randomizowane (względem operatora) badanie, do którego włączono 45 dzieci w wieku 2–18 lat, które przeszły planową kolonoskopię. Pacjenci zostali losowo przydzieleni (w stosunku 1:1) do otrzymywania glikolu polietylenowego z roztworem elektrolitu w pełnej pojedynczej dawce lub do spożycia dwóch dawek podzielonych. Do oceny skuteczności zastosowano Bostońską Skalę Przygotowania Jelita (BBPS; skuteczność przy wyniku ≥ 6).
Średni wiek badanej populacji wyniósł 9,2 lat (±4,4). Badacze odnotowali wyższy odsetek udanego przygotowania jelita w grupie otrzymującej podzielone dawki glikolu polietylenowego (95% vs. 72%, p=0,047). Taki schemat okazał się nie tylko skuteczniejszy, ale i lepiej tolerowany - wykazano znacznie wyższy wskaźnik gotowości do powtórzenia takiego postępowania (83% vs. 36%, p=0,002). Ponadto w grupie badawczej rzadziej występowała tendencja do wystąpienia nudności i wymiotów (39% vs. 68%, p=0,051).
Średni wiek badanej populacji wyniósł 9,2 lat (±4,4). Badacze odnotowali wyższy odsetek udanego przygotowania jelita w grupie otrzymującej podzielone dawki glikolu polietylenowego (95% vs. 72%, p=0,047). Taki schemat okazał się nie tylko skuteczniejszy, ale i lepiej tolerowany - wykazano znacznie wyższy wskaźnik gotowości do powtórzenia takiego postępowania (83% vs. 36%, p=0,002). Ponadto w grupie badawczej rzadziej występowała tendencja do wystąpienia nudności i wymiotów (39% vs. 68%, p=0,051).