Leczenie niedokrwistości u chorych z nieswoistymi zapaleniami jelit – jak to robią Niemcy?
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 16.04.2014
Źródło: Blumenstein I, Dignass A, Vollmer S i wsp. Current practice in the diagnosis and management of IBD-associated anaemia and iron deficiency in Germany: The German AnaemIBD Study. J Crohns Colitis 2014 Apr 7. [Epub ahead of print].
W ostatnim wydaniu internetowym pisma Journal of Crohn’s and Colitis ukazała się ciekawa praca autorów niemieckich, którzy przedstawiają dane zebrane w ramach badania The German AnaemIBD Study, którego celem było między innymi wskazanie, jakimi zasadami kierują się niemieccy gastroenterolodzy, diagnozując i lecząc anemię z niedoboru żelaza u chorych z nieswoistymi zapaleniami jelit.
Niedokrwistość jest jednym z najczęstszych powikłań nieswoistych zapaleń jelit (NZJ). Jej etiologia jest złożona – istotną rolę odgrywa zarówno aktywność procesu zapalnego, jak i wzmożona utrata żelaza z przewodu pokarmowego oraz zaburzenia jego wchłaniania. Właściwie prowadzona diagnostyka anemii oraz skuteczne leczenie dają szansę na poprawę stanu klinicznego, wydłużenie czasu remisji choroby i poprawę rokowania u chorych z NZJ.
W ostatnim wydaniu internetowym pisma Journal of Crohn’s and Colitis ukazała się ciekawa praca autorów niemieckich, którzy przedstawiają dane zebrane w ramach badania The German AnaemIBD Study, którego celem było między innymi wskazanie, jakimi zasadami kierują się niemieccy gastroenterolodzy, diagnozując i lecząc anemię z niedoboru żelaza u chorych z NZJ.
Dane dotyczyły 55 niemieckich ośrodków gastroenterologicznych. Zidentyfikowano 192 przypadków chorych z anemią z niedoboru żelaza (115 z chorobą Crohna, 77 z colitis ulcerosa). Choroba rozpoznawana była w większości przypadków na podstawie stężenia hemoglobiny (100%), ferrytyny (97%) oraz saturacji transferryny (82%). Z analizy retrospektywnej wynikało, że w okresie 6 miesięcy poprzedzających badanie tylko 84 chorych (43,5%), pomimo rozpoznania niedokrwistości, było z tego powodu leczonych. 47 (56%) otrzymywało żelazo doustnie, 13 (15%) - żelazo pozajelitowo, 16 (19%) chorych - zarówno doustnie i pozajelitowo, a u 8 (10%) przetaczano masę erytrocytarną. Żaden chory nie był leczony erytropoetyną.
Autorzy konkludują, że pomimo rekomendowanego w wielu zaleceniach dożylnego leczenia żelazem u chorych z NZJ i anemią, niemieccy gastroenterolodzy nadal często preferują postać doustną żelaza, albo nie leczą anemii wcale. Dane te są szczególnie niepokojące, jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że wielu chorych w ocenianej grupie miało niedokrwistość stopnia ciężkiego. Zdaniem autorów jest to efektem niedoceniania problemu anemii u chorych z NZJ, dlatego należy dołożyć wszelkich starań, aby obowiązujące w tym zakresie wytyczne, znajdowały odzwierciedlenie w codziennej praktyce lekarskiej.
W ostatnim wydaniu internetowym pisma Journal of Crohn’s and Colitis ukazała się ciekawa praca autorów niemieckich, którzy przedstawiają dane zebrane w ramach badania The German AnaemIBD Study, którego celem było między innymi wskazanie, jakimi zasadami kierują się niemieccy gastroenterolodzy, diagnozując i lecząc anemię z niedoboru żelaza u chorych z NZJ.
Dane dotyczyły 55 niemieckich ośrodków gastroenterologicznych. Zidentyfikowano 192 przypadków chorych z anemią z niedoboru żelaza (115 z chorobą Crohna, 77 z colitis ulcerosa). Choroba rozpoznawana była w większości przypadków na podstawie stężenia hemoglobiny (100%), ferrytyny (97%) oraz saturacji transferryny (82%). Z analizy retrospektywnej wynikało, że w okresie 6 miesięcy poprzedzających badanie tylko 84 chorych (43,5%), pomimo rozpoznania niedokrwistości, było z tego powodu leczonych. 47 (56%) otrzymywało żelazo doustnie, 13 (15%) - żelazo pozajelitowo, 16 (19%) chorych - zarówno doustnie i pozajelitowo, a u 8 (10%) przetaczano masę erytrocytarną. Żaden chory nie był leczony erytropoetyną.
Autorzy konkludują, że pomimo rekomendowanego w wielu zaleceniach dożylnego leczenia żelazem u chorych z NZJ i anemią, niemieccy gastroenterolodzy nadal często preferują postać doustną żelaza, albo nie leczą anemii wcale. Dane te są szczególnie niepokojące, jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że wielu chorych w ocenianej grupie miało niedokrwistość stopnia ciężkiego. Zdaniem autorów jest to efektem niedoceniania problemu anemii u chorych z NZJ, dlatego należy dołożyć wszelkich starań, aby obowiązujące w tym zakresie wytyczne, znajdowały odzwierciedlenie w codziennej praktyce lekarskiej.
Przegląd Gastroenterologiczny
