Nab-paklitaksel i gemcytabina w rozsianym gruczolakoraku trzustki

W większości przypadków rak trzustki jest diagnozowany w postaci zaawansowanej, stąd ciągle poszukiwane są nowe, skuteczniejsze metody leczenia paliatywnego. Pierwszym skutecznym chemioterapeutykiem na gruczolakoraka przewodowego trzustki była gemcytabina, jednak schematy skojarzenia gemcytabiny z innymi chemioterapeutykami okazały się być skuteczniejsze i bezpieczniejsze od monoterapii.

W randomizowanym badaniu klinicznym PACT-19 z podwójnie ślepą probą, porównywano efekty schematu czterolekowego cisplatyna, nab-paklitaksel, kapecytabina i gemcytabina (PAXG) vs. nab-paklitaksel i gemcytabina u pacjentów z rozsianym gruczolakorakiem przewodowym trzustki (stage IV). Pierwotnym punktem końcowym była proporcja pacjentów, którzy osiągneli czas wolny od progresji nowotworu równy co najmniej 6 miesiącom.

Do grupy stosującej schemat PAXG zrandomizowano 42 pacjentów, a do grupy stosującej schemat dwulekowy 41 osób. Pierwotny punkt końcowy osiągnęło 31 (74%) pacjentów z grupy stosującej terapię czterolekową i 19 (46%) z grupy stosującej nab-paklitaksel i gemcytabinę. Najcześciej stwierdzanymi skutkami ubocznymi 3 stopnia w obu grupach były neutropenia, anemia i przewlekłe zmęczenie, a 4 stopnia neutropenia. Śmierć dwóch pacjentów z grupy stosującej schemat dwulekowy miało związek ze stosowaną terapią, podczas gdy w grupie PAXG nie odnotowano żadnej śmierci związanej z leczeniem.

Badanie wykazało wyższość schematu PAXG nad stosowaniem samego nab-paklitakselu i gemcytabiny w leczeniu rozsianego gruczolakoraka trzustki. Wyniki badania zachęcają do zweryfikowania skuteczności schematu PAXG w badaniu klinicznym III fazy.