Oktreotyd w prewencji ciężkiego ostrego zapalenia trzustki u osób otyłych

Ostre zapalenie trzustki (OZT) związane jest z aktywacją szeregu szlaków biochemicznych współuczestniczących w obserwowanym w OZT uszkodzeniu tkanek i narządów. Dysponujemy danymi dotyczącymi zastosowania oktreotydu (należącego do grupy analogów somatostatyny) w leczeniu OZT, jako że związek ten hamuje sekrecję trzustkową. Szczególnie dużo danych na ten temat dotyczy badań na modelach zwierzęcych.

W jednym z ostatnich wydań Pancreas ukazała się ciekawa praca poruszająca temat przydatności oktreotydu w profilaktyce ciężkiego OZT u otyłych osób z OZT, jako że otyłość uważana jest za jeden z czynników ryzyka progresji OZT do postaci ciężkiej. Badanie miało charakter prospektywny, wieloośrodkowy, było badaniem randomizowanym i obejmowało grupę pacjentów hospitalizowanych z powodu łagodnej postaci OZT. Chorzy z BMI < 25 leczeni byli w sposób standardowy. Natomiast chorzy z BMI równym lub większym od 25 leczenie byli standardowo lub otrzymywali dodatkowo oktreotyd dożylnie w dawce 50 mikrogramów na godzinę przez 72 godziny.
Analiza statystyczna wykazała, że stosowanie oktreotydu istotnie zmniejsza ryzyko rozwoju ciężkiego OZT w porównaniu ze standardowym postępowaniem terapeutycznym. Wykazano także, że taka strategia leczenia zmniejsza istotnie statystycznie ryzyko rozwoju miejscowych powikłań OZT. U chorych otrzymujących oktreotyd stężenie somatostatyny w surowicy krwi było istotnie wyższe. Ponadto stosowanie oktreotydu wiązało się z niższymi stężeniami cytokin pozapalnych w surowicy takich, jak TNF-alfa czy IL-6.
W podsumowaniu autorzy stwierdzają, że dożylne zastosowanie oktreotydu w dawce 50 mikrogramów na godzinę przez pierwsze 72 godziny OZT jest postępowaniem skutecznym w prewencji ciężkiego OZT u osób otyłych.