Optymalne metody drenażu pęcherzyka żółciowego

Na łamach Gastrointestinal Endoscopy ukazał się przegląd systematyczny z meta-analizą porównujący te trzy metody drenażu pęcherzyka żółciowego.

Złotym standardem w leczeniu ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego jest laparoskopowa cholecystektomia. Jednakże u części pacjentów taki zabieg może być przeciwwskazany stąd jako alternatywę można zdrenować treść zapalną pęcherzyka poprzez drenaż przezskórny (ang. percutaneous gallbladder drainage, PT-GBD), drenaż poprzez endoskopową wsteczną cholangiopankreatografię (ang. endoscopic retrograde cholangiopancreatography transpapillary gallbladder drainage, ETP-GBD) lub drenaż endoskopowy z użyciem ultrasonografii (ang. endoscopic ultrasound-guided transmural gallbladder drainage, EUS-GBD).

Badacze zidentyfikowali w sumie 10 badań obejmujących 1267 pacjentów. Największe prawdopodobieństwo sukcesu terapeutycznego (zdefiniowanego jako odnotowano złagodzenie dolegliwości i/lub poprawa parametrów biochemicznych) odnotowano w przypadku ETP-GBD (2,98), a następnie PT-GBD (1,55) a najmniej w przypadku EUS-GBD (1,48). Najczęściej do sukcesu technicznego, zdefiniowanego jako wprowadzenie drenu do światła pęcherzyka, dochodziło w przypadku ETP-GBD (2,98), dalej EUS-GBD (2,00) i PT-GBD (1,02). EUS-GBD miało najmniejsze ryzyko nawrotu zapalenia (EUS-GBD: 1,09; PT-GBD: 2,02; ETP-GBD: 2,89), a w przypadku PT-GBD najczęściej dochodziło do potrzeby kolejnej interwencji oraz nieplanowanego ponownego przyjęcia pacjenta. Najmniejszy odsetek śmierci odnotowano gdy zastosowano ETP-GBD (ETP-GBD: 1,29; PT-GBD: 2,09; EUS-GBD: 2,62).

Wszystkie trzy metody drenażu pęcherzyka żółciowego charakteryzują się różnymi zaletami i wadami. W ośrodkach z doświadczeniem w drenażu endoskopowym te techniki powinny być preferowane nad drenaż przezskórny.