123RF
Otyłość jako problem w leczeniu IBD
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 08.07.2022
Źródło: Medscape
| Tagi: | nieswoiste zapalenie jelit, IBD, otyłość |
Pacjenci z nieswoistym zapaleniem jelit (IBD) i otyłością rozpoczynający stosowanie nowych terapii biologicznych nie są narażeni na zwiększone ryzyko hospitalizacji, operacji związanych z nieswoistym zapaleniem jelit lub poważnej infekcji.
Tak wynika z wieloośrodkowego badania amerykańskiego opublikowanego online w „American Journal of Gastroenterology”.
– Nasze odkrycia były nieco zaskakujące, ponieważ wcześniejsze badania sugerowały wyższą kliniczną aktywność choroby i ryzyko zaostrzenia oraz niższe wskaźniki remisji endoskopowej u otyłych pacjentów leczonych lekami biologicznymi – zauważyli eksperci. – W tym badaniu skupiliśmy się jednak na kolejnych wynikach, w tym ryzyku hospitalizacji i operacji, i nie zaobserwowaliśmy żadnych szkodliwych skutków – stwierdzono.
Zauważono, że leki biologiczne są „całkowicie bezpieczne i skuteczne w stosowaniu u otyłych pacjentów. Otyłość powoduje jednak szybsze usuwanie leków biologicznych, co negatywnie wpływa na prawdopodobieństwo uzyskania remisji objawowej i endoskopowej”.
Dlatego powinien istnieć niski próg monitorowania i optymalizacji stężeń leków biologicznych u otyłych pacjentów. U pacjentów z otyłością klasy II lub III preferowane powinno być stosowanie leków biologicznych, których dawkowanie zależy od masy ciała. Biorąc pod uwagę, że od 15 proc. do 45 proc. pacjentów z IBD jest otyłych, a kolejne 20–40 proc. ma nadwagę, otyłość jest „coraz istotniejszą kwestią” w leczeniu.
Uważa się, że otyłość, głównie otyłość trzewna, ma negatywny wpływ na IBD poprzez zwiększoną produkcję adipokin, chemokin i cytokin, takich jak czynnik martwicy nowotworu (TNF-alfa) i interleukina-6, wpływając w ten sposób na odpowiedź na leczenie oraz zwiększając ryzyko powikłań i infekcji.
Badania nad związkiem między otyłością a gorszą odpowiedzią na leczenie przyniosły jednak sprzeczne wyniki. Aby przeprowadzić dalsze analizy, zebrano dane z elektronicznych kart zdrowia z pięciu systemów opieki zdrowotnej w Kalifornii dotyczące dorosłych z IBD, którzy byli leczeni za pomocą antagonistów TNF-alfa lub przeciwciał monoklonalnych, wedolizumabu lub ustekinumabu, w okresie od 1 stycznia 2010 r. do 30 czerwca 2017 roku.
Do klasyfikacji pacjentów z prawidłowym BMI, nadwagą lub otyłością wykorzystano definicje Światowej Organizacji Zdrowia, a między grupami porównano ryzyko hospitalizacji z powodu dowolnej przyczyny, operacji związanych z IBD lub poważnej infekcji.
Zespół przeanalizował przypadki 3038 pacjentów z IBD, z których 31,1 proc. miało wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Wśród uczestników 28,2 proc. miało nadwagę, a 13,7 proc. było otyłych.
Nie było istotnych różnic między pacjentami otyłymi i nieotyłymi pod względem typu IBD, przepisanymi lekami biologicznymi, wcześniejszymi zabiegami chirurgicznymi lub wcześniejszą ekspozycją na leki biologiczne.
W ciągu roku od rozpoczęcia nowej terapii biologicznej 22,9 proc. pacjentów wymagało hospitalizacji, 3,3 proc. – operacji, a 5,8 proc. było hospitalizowanych z poważną infekcją. Analizy wykazały, że otyłość nie była związana ze zwiększonym ryzykiem hospitalizacji w porównaniu z prawidłowym BMI (skorygowany współczynnik ryzyka [aHR], 0,90; 95% CI, 0,72–1,13) ani nie dotyczyła operacji związanej z IBD (aHR, 0,62; 95% CI, 0,31–1,22) lub poważnej infekcji (aHR, 1,11; 95% CI, 0,73–1,71).
Omawiając swoje odkrycia, autorzy zauważają, że bardzo interesujące byłoby zbadanie związku między otyłością trzewną, wywnioskowaną z obwodu talii, a wynikami IBD.
– Nasze odkrycia były nieco zaskakujące, ponieważ wcześniejsze badania sugerowały wyższą kliniczną aktywność choroby i ryzyko zaostrzenia oraz niższe wskaźniki remisji endoskopowej u otyłych pacjentów leczonych lekami biologicznymi – zauważyli eksperci. – W tym badaniu skupiliśmy się jednak na kolejnych wynikach, w tym ryzyku hospitalizacji i operacji, i nie zaobserwowaliśmy żadnych szkodliwych skutków – stwierdzono.
Zauważono, że leki biologiczne są „całkowicie bezpieczne i skuteczne w stosowaniu u otyłych pacjentów. Otyłość powoduje jednak szybsze usuwanie leków biologicznych, co negatywnie wpływa na prawdopodobieństwo uzyskania remisji objawowej i endoskopowej”.
Dlatego powinien istnieć niski próg monitorowania i optymalizacji stężeń leków biologicznych u otyłych pacjentów. U pacjentów z otyłością klasy II lub III preferowane powinno być stosowanie leków biologicznych, których dawkowanie zależy od masy ciała. Biorąc pod uwagę, że od 15 proc. do 45 proc. pacjentów z IBD jest otyłych, a kolejne 20–40 proc. ma nadwagę, otyłość jest „coraz istotniejszą kwestią” w leczeniu.
Uważa się, że otyłość, głównie otyłość trzewna, ma negatywny wpływ na IBD poprzez zwiększoną produkcję adipokin, chemokin i cytokin, takich jak czynnik martwicy nowotworu (TNF-alfa) i interleukina-6, wpływając w ten sposób na odpowiedź na leczenie oraz zwiększając ryzyko powikłań i infekcji.
Badania nad związkiem między otyłością a gorszą odpowiedzią na leczenie przyniosły jednak sprzeczne wyniki. Aby przeprowadzić dalsze analizy, zebrano dane z elektronicznych kart zdrowia z pięciu systemów opieki zdrowotnej w Kalifornii dotyczące dorosłych z IBD, którzy byli leczeni za pomocą antagonistów TNF-alfa lub przeciwciał monoklonalnych, wedolizumabu lub ustekinumabu, w okresie od 1 stycznia 2010 r. do 30 czerwca 2017 roku.
Do klasyfikacji pacjentów z prawidłowym BMI, nadwagą lub otyłością wykorzystano definicje Światowej Organizacji Zdrowia, a między grupami porównano ryzyko hospitalizacji z powodu dowolnej przyczyny, operacji związanych z IBD lub poważnej infekcji.
Zespół przeanalizował przypadki 3038 pacjentów z IBD, z których 31,1 proc. miało wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Wśród uczestników 28,2 proc. miało nadwagę, a 13,7 proc. było otyłych.
Nie było istotnych różnic między pacjentami otyłymi i nieotyłymi pod względem typu IBD, przepisanymi lekami biologicznymi, wcześniejszymi zabiegami chirurgicznymi lub wcześniejszą ekspozycją na leki biologiczne.
W ciągu roku od rozpoczęcia nowej terapii biologicznej 22,9 proc. pacjentów wymagało hospitalizacji, 3,3 proc. – operacji, a 5,8 proc. było hospitalizowanych z poważną infekcją. Analizy wykazały, że otyłość nie była związana ze zwiększonym ryzykiem hospitalizacji w porównaniu z prawidłowym BMI (skorygowany współczynnik ryzyka [aHR], 0,90; 95% CI, 0,72–1,13) ani nie dotyczyła operacji związanej z IBD (aHR, 0,62; 95% CI, 0,31–1,22) lub poważnej infekcji (aHR, 1,11; 95% CI, 0,73–1,71).
Omawiając swoje odkrycia, autorzy zauważają, że bardzo interesujące byłoby zbadanie związku między otyłością trzewną, wywnioskowaną z obwodu talii, a wynikami IBD.
Przegląd Gastroenterologiczny
