Rak odbytnicy u mężczyzn: czynniki wpływające na przeżycia całkowite po przedniej resekcji metodą całkowitego wycięcia mezorektum

Wstęp: Wprowadzenie do postępowania chirurgicznego techniki całkowitego wycięcia mezorektum (TME) pozwoliło na uzyskanie optymalnej kontroli miejscowej raka odbytnicy. Mimo tego znaczny odsetek pacjentów narażony jest na niepowodzenie leczenia. Odpowiednia terapia uzupełniająca istotnie poprawia wyniki odległe, a w kwalifikacji do niej może pomóc identyfikacja chorych z niekorzystnymi czynnikami prognostycznymi. Cel pracy: Celem pracy była ocena wartości prognostycznej parametrów klinicznych i patomorfologicznych po resekcji przedniej raka odbytnicy metodą TME. Materiał i metody: Prospektywnej analizie poddano grupę kolejnych 43 mężczyzn operowanych techniką TME z zaoszczędzeniem zwieraczy. Leczenie neo- lub adiuwantowe stosowano w stadiach UICC II i III. Krzywe 5-letnich przeżyć całkowitych dla badanych parametrów wykreślono metodą Kaplana-Meiera i porównywano testem log-rank. Za statystycznie istotny przyjmowano poziom prawdopodobieństwa p<0,05. Wyniki: Nie zanotowano śmiertelności pooperacyjnej. Całkowite przeżycie 5-letnie wyniosło 71,5±9,8%. Było ono znamiennie gorsze u chorych z naciekiem raka przekraczającym ścianę jelita, z przerzutami w węzłach chłonnych i z podwyższonym poziomem CEA w surowicy przed operacją. Odsetki przeżyć były wyższe u chorych z rakiem o wysokim stopniu zróżnicowania, bez komponenty śluzotwórczej, z naciekiem limfocytarnym w dolnym marginesie guza, u pacjentów do 60. roku życia, rozpierającym typem wzrostu raka i zmianą pierwotną zlokalizowaną powyżej 7 cm od brzegu odbytu, ale bez statystycznej znamienności. Wnioski: Zasięg naciekania guza pierwotnego i stan węzłów chłonnych pozostają istotnymi czynnikami prognostycznymi po resekcji raka odbytnicy techniką TME.