Regorafenib – istotny zysk w zakresie przeżycia u chorych na raka watrobowokomórkowego
Autor: Aleksandra Lang
Data: 17.08.2016
Źródło: ESMO 18th World Congress of Gastrointestinal Cancer, Barcelona, Hiszpania, 30 czerwca 2016/AL
Według danych pochodzących z badania klinicznego 3. fazy RESORCE, inhibitor wielokinazowy, regorafenib znacząco poprawia odsetki przeżycia u chorych na raka wątrobowokomórkowego (LBA 03).
Leczenie raka wątrobowokomórkowego (ang. hepatocellular carcinoma, HCC) dotychczas oparte było na jednej tylko cząsteczce – sorafenibie, którego skuteczność wykazano już prawie 10 lat temu. Przez ostatnią dekadę badaniom poddano wiele cząsteczek, żadna jednak nie wykazała lepszej skuteczności. Obiecujące wyniki badania klinicznego 1. i 2. fazy z regorafenibem stały się przyczyną zainicjowania międzynarodowego, wieloośrodkowego badania klinicznego 3. fazy.
Do podwójnie zaślepionego badania klinicznego 3. fazy włączono 573 chorych na raka wątrobowokomórkowego w stadium pośrednim lub zaawansowanym choroby (stopień B lub C), wszyscy chorzy byli wcześniej leczeni sorafenibem przez okres ≥ 20 dni w dawce ≥ 400 mg/dobę. Chorych w stopniu sprawności według ECOG 0 lub 1 i chorych z grupy A według klasyfikacji Childa-Pugha przydzielono losowo w stosunku 2:1 do ramienia otrzymującego doustnie regorafenib w dawce 160 mg (n=379) lub placebo (n=174) raz na dobę w daniach 1-3 każdego cyklu, i dodatkowo najlepsze leczenie objawowe (ang. best supportive care, BSC). Leczenie kontynuowano do progresji choroby, zgonu chorego lub nieakceptowalnej toksyczności. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS), a drugorzędowymi punktami końcowymi czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS), czas do progresji choroby (ang. time to progression, TTP), odsetek odpowiedzi (ang. response rate, RR) i odsetek kontroli choroby (ang. disease control rate, DCR). Po okresie leczenia z medianą 3,6 miesiąca, u chorych otrzymujących regorafenib stwierdzono 38% zmniejszenie ryzyka zgonu i 54% zmniejszenie ryzyka progresji choroby w porównaniu do placebo (HR 0,46; 95% CI 0,37-0,56, p<0,001). Średni PFS wynosił 3,1 miesiąca w ramieniu z regorafenibem oraz 1,5 miesiąca w ramieniu z placebo. Mediana OS wynosiła natomiast 10,6 miesiąca u chorych otrzymujących regorafenib i 7,8 miesiąca w ramieniu z placebo. Łącznie u 65,2% chorych otrzymujących regorefenib stwierdzono całkowitą odpowiedź, częściową odpowiedź lub stabilizację choroby w porównaniu do 36,1% chorych w ramieniu z placebo. Regorafenib wykazywał podobny profil bezpieczeństwa co sorafenib, a działania niepożądane obejmowały nadciśnienie tętnicze (15,2% w grupie z regorafenibem vs 4,7% w grupie placebo), zespół ręka-stopa (ang. hand-foot syndrome, HFS) (odpowiednio 12,6% i 0,5%), zmęczenie (odpowiednio 9,1% vs 4,7%) i biegunkę (odpowiednio 3,2% i 0%). U 68,2% chorych w grupie otrzymującej regorafenib zredukowano dawkę z uwagi na toksyczność leczenia. Odsetek ten u chorych w grupie placebo wynosił 31,1%. Badacze podkreślają, że korzyść z zastosowania regorafenibu była istotna niezależnie od stopnia zaawansowania choroby, natomiast analiza biomarkerów powinna wyłonić grupę chorych, która może odnieść z leczenia największe korzyści.
Do podwójnie zaślepionego badania klinicznego 3. fazy włączono 573 chorych na raka wątrobowokomórkowego w stadium pośrednim lub zaawansowanym choroby (stopień B lub C), wszyscy chorzy byli wcześniej leczeni sorafenibem przez okres ≥ 20 dni w dawce ≥ 400 mg/dobę. Chorych w stopniu sprawności według ECOG 0 lub 1 i chorych z grupy A według klasyfikacji Childa-Pugha przydzielono losowo w stosunku 2:1 do ramienia otrzymującego doustnie regorafenib w dawce 160 mg (n=379) lub placebo (n=174) raz na dobę w daniach 1-3 każdego cyklu, i dodatkowo najlepsze leczenie objawowe (ang. best supportive care, BSC). Leczenie kontynuowano do progresji choroby, zgonu chorego lub nieakceptowalnej toksyczności. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS), a drugorzędowymi punktami końcowymi czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS), czas do progresji choroby (ang. time to progression, TTP), odsetek odpowiedzi (ang. response rate, RR) i odsetek kontroli choroby (ang. disease control rate, DCR). Po okresie leczenia z medianą 3,6 miesiąca, u chorych otrzymujących regorafenib stwierdzono 38% zmniejszenie ryzyka zgonu i 54% zmniejszenie ryzyka progresji choroby w porównaniu do placebo (HR 0,46; 95% CI 0,37-0,56, p<0,001). Średni PFS wynosił 3,1 miesiąca w ramieniu z regorafenibem oraz 1,5 miesiąca w ramieniu z placebo. Mediana OS wynosiła natomiast 10,6 miesiąca u chorych otrzymujących regorafenib i 7,8 miesiąca w ramieniu z placebo. Łącznie u 65,2% chorych otrzymujących regorefenib stwierdzono całkowitą odpowiedź, częściową odpowiedź lub stabilizację choroby w porównaniu do 36,1% chorych w ramieniu z placebo. Regorafenib wykazywał podobny profil bezpieczeństwa co sorafenib, a działania niepożądane obejmowały nadciśnienie tętnicze (15,2% w grupie z regorafenibem vs 4,7% w grupie placebo), zespół ręka-stopa (ang. hand-foot syndrome, HFS) (odpowiednio 12,6% i 0,5%), zmęczenie (odpowiednio 9,1% vs 4,7%) i biegunkę (odpowiednio 3,2% i 0%). U 68,2% chorych w grupie otrzymującej regorafenib zredukowano dawkę z uwagi na toksyczność leczenia. Odsetek ten u chorych w grupie placebo wynosił 31,1%. Badacze podkreślają, że korzyść z zastosowania regorafenibu była istotna niezależnie od stopnia zaawansowania choroby, natomiast analiza biomarkerów powinna wyłonić grupę chorych, która może odnieść z leczenia największe korzyści.
Przegląd Gastroenterologiczny
