Regorafenib - jak nim leczyć?
Autor: Alicja Kostecka
Data: 20.08.2019
Źródło: www.thelancet.com/journals/lanonc/article/PIIS1470-2045(19)30272-4/fulltext
Regorafenib jest lekiem z grupy inhibitorów kinaz tyrozynowych. W odróżnieniu od większości leków ma działanie szerokospektralne, blokując aktywność czynnika wzrostu śródbłonka naczyń (VEGF), angiopoetyny (TIE2), czynnika wzrostu fibroblastów (FGFR), a także płytkopochodnego czynnika wzrostu (PDGFR) i onkogenu RET. To nowatorskie podejście w leczeniu biologicznym znajduje oparcie w biologii nowotworów jelita grubego, u podłoża których leży wiele mutacji jednocześnie.
Regorafenib jest lekiem o udowodnionym działaniu przedłużającym życie u pacjentów z rakiem odbytnicy, niemniej jednak działania niepożądane w stosowaniu tej substancji ograniczają jej użycie. Do najczęściej spotykanych efektów ubocznych należą: efekt hepatotoksyczny ( wzrost stężenia aminotransferaz wątrobowych), zespół stopa- ręka ( skórne objawy w postaci hiperkeratozy) oraz wzrost ciśnienia tętniczego, niekiedy prowadzący do przełomu nadciśnieniowego.
Wskutek tych powikłań podejmuje się różne próby modyfikacji podaży leku. Wieloośrodkowe badanie randomizowane przeprowadzone przez zespół Bekaii- Saab et al. dokonało analizy statystycznej skuteczności dwóch stosowanych do tej pory schematów leczniczych.
W badaniu wzięło udział 123 pacjentów z histologicznie rozpoznanym rakiem gruczołowym odbytnicy, w stadium wieloogniskowym, opornym na standardową chemioterapię. Porównano dwie strategię: miareczkowania dawki leku ( zaczynając od 80 mgd, zwiększając tygodniowo dawkę o 40 mgd do końcowej dawki 160 mgd) oraz standardową procedurę (160mgd) przez 21 dni w cyklu 28- dniowym. 116 (54 vs 62) pacjentów udało się ocenić, z czego pierwotny punkt końcowy ( rozpoczęcie 3-go cyklu terapii) osiągnęło: dla grupy pierwszej 23 osoby a dla grupy drugiej 16 osób.
Najpowszechniejszymi działaniami niepożądanymi były: ból brzucha (17% vs 6%), zespół stopa- ręka ( 15% vs 16%), nadciśnienie tętnicze (7% vs 15%) oraz ogólne zmęczenie (13% vs 17%).
Schemat miareczkowania dawki leku okazuje się być statystycznie korzystną alternatywą do klasycznego podawania leku w cyklach 28- dniowych, ponadto wiąże się z mniejszym ryzykiem niektórych działań niepożądanych.
Wskutek tych powikłań podejmuje się różne próby modyfikacji podaży leku. Wieloośrodkowe badanie randomizowane przeprowadzone przez zespół Bekaii- Saab et al. dokonało analizy statystycznej skuteczności dwóch stosowanych do tej pory schematów leczniczych.
W badaniu wzięło udział 123 pacjentów z histologicznie rozpoznanym rakiem gruczołowym odbytnicy, w stadium wieloogniskowym, opornym na standardową chemioterapię. Porównano dwie strategię: miareczkowania dawki leku ( zaczynając od 80 mgd, zwiększając tygodniowo dawkę o 40 mgd do końcowej dawki 160 mgd) oraz standardową procedurę (160mgd) przez 21 dni w cyklu 28- dniowym. 116 (54 vs 62) pacjentów udało się ocenić, z czego pierwotny punkt końcowy ( rozpoczęcie 3-go cyklu terapii) osiągnęło: dla grupy pierwszej 23 osoby a dla grupy drugiej 16 osób.
Najpowszechniejszymi działaniami niepożądanymi były: ból brzucha (17% vs 6%), zespół stopa- ręka ( 15% vs 16%), nadciśnienie tętnicze (7% vs 15%) oraz ogólne zmęczenie (13% vs 17%).
Schemat miareczkowania dawki leku okazuje się być statystycznie korzystną alternatywą do klasycznego podawania leku w cyklach 28- dniowych, ponadto wiąże się z mniejszym ryzykiem niektórych działań niepożądanych.
Przegląd Gastroenterologiczny
