Pixabay
Stary lek na astmę pomoże w leczeniu cukrzycy?
Autor: Alicja Wesołowska
Data: 31.07.2017
Źródło: Cell Metabolism/Eurekalert/AW
Rzadko używany lek na astmę, amleksanoks, może pomóc w leczeniu cukrzycy typu 2 – wynika z badań opublikowanych w lipcowym numerze czasopisma Cell Metabolism.
Z badania wynika, że przyjmowanie tego leku przez 12 tygodni wiązało się ze znaczącym zmniejszeniem poziomu HbA1c u części pacjentów z otyłością, cukrzycą typu 2 i niealkoholowym stłuszczeniem wątroby (NAFLD).
Amleksanoks powstał w latach 80. w Japonii jako lek na astmę i alergiczny nieżyt nosa. Wymagał przyjmowania trzy razy dziennie i od początku miał sporą konkurencję w postaci innych leków – takich jak np. montelukast – które wymagały dawkowania tylko raz dziennie. Lek nie stał się więc popularny, obecnie jest bardzo rzadko używany (w Stanach Zjednoczonych – wcale).
Ale pełny mechanizm jego działania nie został jeszcze poznany. Gdy więc prof. Elif Oral z Uniwersytetu w Michigan, główny autor opublikowanego właśnie badania, wziął pod lupę inhibitory IKKƐ i TBK1 – postanowił przyjrzeć się uważniej preparatowi.
Pierwsze badania przeprowadzono na myszach i w otwartym badaniu na ludziach. Wyniki wstępnie wskazywały, że amleksanoks może wpływać na poziom tkanki tłuszczowej.
Naukowcy postanowili więc przetestować lek w randomizowanej, podwójnie ślepej próbie klinicznej, kontrolowanej placebo. Wzięło w niej udział 42 otyłych uczestników z cukrzycą typu 2 i z NAFLD, którzy zostali losowo podzieleni na dwie grupy. Jedna z nich przez 12 tygodni przyjmowała trzy razy dziennie dawkę 50 mg amleksanoksu, druga – placebo.
Ok. 1/3 uczestników wykazało silną odpowiedź na amleksanoks, poziom HbA1c w tej grupie uległ obniżeniu o ≥ 0,5 punktu procentowego lub więcej, co znacząco (p=0,05) różniło się od wyników grupy przyjmujące placebo. U pacjentów odnotowano również znaczący spadek fruktozaminy (p=0,024).
Podobnie, jak miało to miejsce w przypadku badań na myszach, od 2 do 4 tygodnia badań u uczestników, u których wystąpiła odpowiedź na lek, można było zaobserwować przejściowy wzrost IL-6, po którym następowało zmniejszenie poziomu glukozy na czczo i poprawa wrażliwości na insulinę. Podgrupa badanych z NAFLD wykazywała poprawę, jeśli chodzi o stłuszczenie wątroby.
Badani, którzy odpowiedzieli na lek, mieli też wyższy poziom wyjściowy stanów zapalnych – w porównaniu do pacjentów przyjmujących placebo I uczestników, którzy nie zareagowali na lek. Mieli wyższe poziomy CPR, co korelowało z poziomem redukcji HbAc1. Analiza biopsji wykazała, że mają wyższy wyjściowy poziom aktywacji genów zaangażowanych w powstawanie stanów zapalnych.
Dane z biopsji potwierdziły wyniki z poprzedniego, otwartego badania – pacjenci przyjmujący amleksanoks mieli wyższą ekspresję genów, które odpowiadały za regulację poziomu wydatku energetycznego organizmu i „brązowienie” tłuszczu.
U 7 pacjentów przyjmujących amleksanoks wystąpiła w 4 tygodniu stosowania wysypka, która ustąpiła po 2 tygodniach leczenia miejscowego. Nie zaobserwowano innych skutków ubocznych.
Zespół badawczy planuje obecnie 6-miesięczne badanie prospektywne, które ma odpowiedzieć na pytanie, czy pacjenci z podwyższonym CPR wykażą odpowiedź na amleksanoks.
Amleksanoks powstał w latach 80. w Japonii jako lek na astmę i alergiczny nieżyt nosa. Wymagał przyjmowania trzy razy dziennie i od początku miał sporą konkurencję w postaci innych leków – takich jak np. montelukast – które wymagały dawkowania tylko raz dziennie. Lek nie stał się więc popularny, obecnie jest bardzo rzadko używany (w Stanach Zjednoczonych – wcale).
Ale pełny mechanizm jego działania nie został jeszcze poznany. Gdy więc prof. Elif Oral z Uniwersytetu w Michigan, główny autor opublikowanego właśnie badania, wziął pod lupę inhibitory IKKƐ i TBK1 – postanowił przyjrzeć się uważniej preparatowi.
Pierwsze badania przeprowadzono na myszach i w otwartym badaniu na ludziach. Wyniki wstępnie wskazywały, że amleksanoks może wpływać na poziom tkanki tłuszczowej.
Naukowcy postanowili więc przetestować lek w randomizowanej, podwójnie ślepej próbie klinicznej, kontrolowanej placebo. Wzięło w niej udział 42 otyłych uczestników z cukrzycą typu 2 i z NAFLD, którzy zostali losowo podzieleni na dwie grupy. Jedna z nich przez 12 tygodni przyjmowała trzy razy dziennie dawkę 50 mg amleksanoksu, druga – placebo.
Ok. 1/3 uczestników wykazało silną odpowiedź na amleksanoks, poziom HbA1c w tej grupie uległ obniżeniu o ≥ 0,5 punktu procentowego lub więcej, co znacząco (p=0,05) różniło się od wyników grupy przyjmujące placebo. U pacjentów odnotowano również znaczący spadek fruktozaminy (p=0,024).
Podobnie, jak miało to miejsce w przypadku badań na myszach, od 2 do 4 tygodnia badań u uczestników, u których wystąpiła odpowiedź na lek, można było zaobserwować przejściowy wzrost IL-6, po którym następowało zmniejszenie poziomu glukozy na czczo i poprawa wrażliwości na insulinę. Podgrupa badanych z NAFLD wykazywała poprawę, jeśli chodzi o stłuszczenie wątroby.
Badani, którzy odpowiedzieli na lek, mieli też wyższy poziom wyjściowy stanów zapalnych – w porównaniu do pacjentów przyjmujących placebo I uczestników, którzy nie zareagowali na lek. Mieli wyższe poziomy CPR, co korelowało z poziomem redukcji HbAc1. Analiza biopsji wykazała, że mają wyższy wyjściowy poziom aktywacji genów zaangażowanych w powstawanie stanów zapalnych.
Dane z biopsji potwierdziły wyniki z poprzedniego, otwartego badania – pacjenci przyjmujący amleksanoks mieli wyższą ekspresję genów, które odpowiadały za regulację poziomu wydatku energetycznego organizmu i „brązowienie” tłuszczu.
U 7 pacjentów przyjmujących amleksanoks wystąpiła w 4 tygodniu stosowania wysypka, która ustąpiła po 2 tygodniach leczenia miejscowego. Nie zaobserwowano innych skutków ubocznych.
Zespół badawczy planuje obecnie 6-miesięczne badanie prospektywne, które ma odpowiedzieć na pytanie, czy pacjenci z podwyższonym CPR wykażą odpowiedź na amleksanoks.
Przegląd Gastroenterologiczny
