123RF
Temozolomid z kapecytabiną skuteczne w guzach neuroendokrynnych trzustki
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 16.11.2022
Źródło: Katarzyna Stencel, DOI: 10.1200/JCO.22.01013
Badanie z udziałem pacjentów z zaawansowanymi postępującymi nowotworami neuroendokrynnymi trzustki (NET) osiągnęło pierwszorzędowy punkt końcowy, wykazując wydłużenie przeżycia wolnego od progresji (PFS) w grupie leczonej temozolomidem i kapecytabiną w porównaniu z samym temozolomidem (22,7 miesiąca w porównaniu z 14,4 miesiąca).
Wieloośrodkowe badanie kliniczne II fazy ECOG-ACRIN E2211 było koordynowane przez ECOG-ACRIN Cancer Research Group i wspierane przez National Cancer Institute of US National Institutes of Health, a także finansowane przez Fundację Goldhirsh-Yellin.
◾ Badania retrospektywne i małe prospektywne badania II fazy u pacjentów z NET trzustki sugerują, że temozolomid jest równie aktywny, ale mniej toksyczny niż leczenie oparte na streptozocynie.
◾ W retrospektywnych i małych badaniach prospektywnych wykazano niewielką lub umiarkowaną aktywność kapecytabiny w monoterapii.
◾ Badania przedkliniczne i wczesne badania kliniczne sugerują, że kapecytabina może działać synergistycznie z temozolomidem, prawdopodobnie przez zmniejszenie aktywności metylotransferazy O6-metyloguaniny DNA (MGMT), enzymu naprawy DNA.
◾ Temozolomid jest lekiem alkilującym, który prowadzi do śmierci komórki wskutek uszkodzenia DNA.
◾ Dotychczas nie przeprowadzono prospektywnych badań klinicznych oceniających skuteczność temozolomidu w monoterapii lub w skojarzeniu z kapecytabiną u pacjentów z NET trzustki.
ECOG-ACRIN E2211 było wieloośrodkowym, randomizowanym badaniem klinicznym II fazy, porównującym leczenie skojarzone temozolomidem i kapecytabiną z samym temozolomidem u pacjentów z NET trzustki w zaawansowanym, niskim lub średnim stopniu złośliwości. Główne kryteria włączenia obejmowały progresję w ciągu ostatnich 12 miesięcy i brak wcześniejszego leczenia temozolomidem, DTIC, kapecytabiną lub 5-fluorouracylem. Pierwszorzędowym punktem końcowym było PFS; drugorzędowe punkty końcowe obejmowały przeżycie całkowite (OS), RR, bezpieczeństwo oraz znaczenie niedoboru MGMT w odpowiedzi na leczenie temozolomidem. Ponieważ w obu ramionach stosowano temozolomid, celem badania nie było określenie roli MGMT jako biomarkera predykcyjnego.
W okresie od kwietnia 2013 r. do marca 2016 r. łącznie 144 pacjentów przydzielono do leczenia temozolomidem (72 pacjentów) lub temozolomidem i kapecytabiną (72 pacjentów). W zaplanowanej analizie pośredniej przeprowadzonej w styczniu 2018 r. mediana PFS wyniosła 22,7 miesiąca w grupie otrzymującej temozolomid z kapecytabiną i 14,4 miesiąca w grupie otrzymującej sam temozolomid (współczynnik ryzyka [HR] 0,58), co było wystarczające do odrzucenia hipotezy zerowej dla pierwszorzędowego punktu końcowego (stratyfikowany log-rank, p = 0,022). W końcowej analizie w maju 2021 r. mediana OS wyniosła 58,7 miesiąca w grupie otrzymującej temozolomid z kapecytabiną i 53,8 miesiąca w grupie otrzymującej sam temozolomid (HR 0,82, p = 0,42).
Brak grupy kontrolnej niezawierającej temozolomidu uniemożliwia ostateczne określenie, czy niedobór MGMT ma charakter predykcyjny. Rutynowe oznaczanie MGMT nie jest zalecane, można je jednak rozważyć u wybranych pacjentów otrzymujących temozolomid, gdy odpowiedź jest głównym celem leczenia. Wymaga to jednak dodatkowych badań.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
◾ Badania retrospektywne i małe prospektywne badania II fazy u pacjentów z NET trzustki sugerują, że temozolomid jest równie aktywny, ale mniej toksyczny niż leczenie oparte na streptozocynie.
◾ W retrospektywnych i małych badaniach prospektywnych wykazano niewielką lub umiarkowaną aktywność kapecytabiny w monoterapii.
◾ Badania przedkliniczne i wczesne badania kliniczne sugerują, że kapecytabina może działać synergistycznie z temozolomidem, prawdopodobnie przez zmniejszenie aktywności metylotransferazy O6-metyloguaniny DNA (MGMT), enzymu naprawy DNA.
◾ Temozolomid jest lekiem alkilującym, który prowadzi do śmierci komórki wskutek uszkodzenia DNA.
◾ Dotychczas nie przeprowadzono prospektywnych badań klinicznych oceniających skuteczność temozolomidu w monoterapii lub w skojarzeniu z kapecytabiną u pacjentów z NET trzustki.
ECOG-ACRIN E2211 było wieloośrodkowym, randomizowanym badaniem klinicznym II fazy, porównującym leczenie skojarzone temozolomidem i kapecytabiną z samym temozolomidem u pacjentów z NET trzustki w zaawansowanym, niskim lub średnim stopniu złośliwości. Główne kryteria włączenia obejmowały progresję w ciągu ostatnich 12 miesięcy i brak wcześniejszego leczenia temozolomidem, DTIC, kapecytabiną lub 5-fluorouracylem. Pierwszorzędowym punktem końcowym było PFS; drugorzędowe punkty końcowe obejmowały przeżycie całkowite (OS), RR, bezpieczeństwo oraz znaczenie niedoboru MGMT w odpowiedzi na leczenie temozolomidem. Ponieważ w obu ramionach stosowano temozolomid, celem badania nie było określenie roli MGMT jako biomarkera predykcyjnego.
W okresie od kwietnia 2013 r. do marca 2016 r. łącznie 144 pacjentów przydzielono do leczenia temozolomidem (72 pacjentów) lub temozolomidem i kapecytabiną (72 pacjentów). W zaplanowanej analizie pośredniej przeprowadzonej w styczniu 2018 r. mediana PFS wyniosła 22,7 miesiąca w grupie otrzymującej temozolomid z kapecytabiną i 14,4 miesiąca w grupie otrzymującej sam temozolomid (współczynnik ryzyka [HR] 0,58), co było wystarczające do odrzucenia hipotezy zerowej dla pierwszorzędowego punktu końcowego (stratyfikowany log-rank, p = 0,022). W końcowej analizie w maju 2021 r. mediana OS wyniosła 58,7 miesiąca w grupie otrzymującej temozolomid z kapecytabiną i 53,8 miesiąca w grupie otrzymującej sam temozolomid (HR 0,82, p = 0,42).
Brak grupy kontrolnej niezawierającej temozolomidu uniemożliwia ostateczne określenie, czy niedobór MGMT ma charakter predykcyjny. Rutynowe oznaczanie MGMT nie jest zalecane, można je jednak rozważyć u wybranych pacjentów otrzymujących temozolomid, gdy odpowiedź jest głównym celem leczenia. Wymaga to jednak dodatkowych badań.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
Przegląd Gastroenterologiczny
