Tiopuryny w monoterapii chorób zapalnych jelit

Analogami tiopuryn używanymi w terapii chorób zapalnych jelit są azatiopryna oraz 6-merkaptopuryna. Na łamach Gut ukazały się wyniki wieloletniej obserwacji dotyczącej zastosowania tiopuryn w leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego i choroby Leśniowskiego-Crohna u brytyjskich pacjentów.

Dane pochodziły z bazy UK IBD BioResource. Efektywność monoterapii określono jako uniknięcie eskalacji leczenia za pomocą terapii biologicznej lub potrzeby zabiegu operacyjnego w czasie leczenia tiopurynami.

Dane dotyczyły 4968 pacjentów wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego i 6960 z chorobą Leśniowskiego-Crohna i w sumie obejmowały ekspozycje na tiopuryny w monoterapii równą 68132 pacjentolat. Efektywność leczenia w grupie pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego wyniosła 52,7% podczas gdy w grupie z chorobą Leśniowskiego-Crohna 34,2%. Zaobserwowano, że nietolerancja tiopuryn była związana ze zwiększonym ryzykiem operacji u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego (HR=2,44; 95% CI: 1,71-3,50) oraz u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna (HR=1,23; 95% CI: 1,08-1,40).

Tiopuryny w monoterapii są bardziej efektywne u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego niż z chorobą Leśniowskiego-Crohna.

CI – Confidence Interval (pl. przedział ufności), HR – Hazard Ratio (pl. hazard względny)