W poszukiwaniu markerów gruczolakoraka przełyku
Autor: Andrzej Kordas
Data: 24.09.2015
Źródło: Identification of Serum Markers of Esophageal Adenocarcinoma by Global and Targeted Metabolic Profiling; Sanchez-Espiridion, Beatriz et al.; Clinical Gastroenterology and Hepatology , Volume 13 , Issue 10 , 1730 - 1737.e9.
Beatriz Sanchez-Espiridion i wsp. zaprojektowali badanie mające na celu określenie związków mogących stanowić potencjalne markery gruczolakoraka przełyku. Wyniki badania opublikowano na łamach czasopisma Clinical Gastroenterology and Hepatology.
W pierwszej części badania badacze porównali stężenia 64 metabolitów w surowicy pomiędzy osobami z rozpoznawanym gruczolakorakiem przełyku (n=30) a osobami wolnymi od tego nowotworu (n=30).
Przeprowadzona analiza wykazała, iż stężenie 64 związków różniło się znamiennie pomiędzy osobami z rozpoznanym gruczolakorakiem przełyku a osobami wolnymi od tego nowotworu. Największe różnice stężeń stwierdzono dla: L-proliny, kwasu β-hydroksymasłowego oraz D-mannozy. W następnej fazie badania stężenia tych związków poddano szczegółowej analizie wśród 321 osób z gruczolakorakiem przełyku oraz wśród 331 osób stanowiących grupę kontrolną.
Wykazano, iż pacjenci z grupy badanej mieli istotnie niższe stężenie L-proliny w surowicy w porównaniu z grupą badaną (22.78 ± 6.79 μg/mL vs 28.24 ± 8.64 μg/mL; P < .001) oraz znamiennie wyższe stężenia kwasu β-hydroksymasłowego (18.06 ± 17.84 μg/mL vs 7.73 ± 9.92 μg/mL; P < .001) oraz D-mannozy (9.87 ± 4.28 μg/mL vs 6.28 ± 3.61 μg/mL; P < .001).
Ponadto stężenia D-mannozy były istotnie wyższe wśród pacjentów z zaawansowanym gruczolakorakiem przełyku, w porównaniu z pacjentami z nowotworem na wczesnym stadium zaawansowania (10.61 ± 4.79 μg/mL vs 8.97 ± 3.36 μg/mL; P = .005). Natomiast wysokie stężenia L-proliny wiązały się ze znamienną redukcją ryzyka rozpoznania gruczolakoraka przełyku (OR 0.26; 95% CI, 0.18−0.38), podczas gdy stwierdzane wysokie stężenia kwasu β-hydroksymasłowego (OR, 4.05; 95% CI, 2.84−5.78) oraz D-mannozy korelowały dodatnio z ryzykiem rozpoznania gruczolakoraka przełyku (OR, 7.04; 95% CI, 4.79−10.34).
Podsumowując, badacze wykazali, iż stężenia w surowicy L-proliny, kwasu β-hydroksymasłowego oraz D-mannozy różnią się znamiennie pomiędzy chorymi z rozpoznanym gruczolakorakiem przełyku oraz populacją ogólną.
Przeprowadzona analiza wykazała, iż stężenie 64 związków różniło się znamiennie pomiędzy osobami z rozpoznanym gruczolakorakiem przełyku a osobami wolnymi od tego nowotworu. Największe różnice stężeń stwierdzono dla: L-proliny, kwasu β-hydroksymasłowego oraz D-mannozy. W następnej fazie badania stężenia tych związków poddano szczegółowej analizie wśród 321 osób z gruczolakorakiem przełyku oraz wśród 331 osób stanowiących grupę kontrolną.
Wykazano, iż pacjenci z grupy badanej mieli istotnie niższe stężenie L-proliny w surowicy w porównaniu z grupą badaną (22.78 ± 6.79 μg/mL vs 28.24 ± 8.64 μg/mL; P < .001) oraz znamiennie wyższe stężenia kwasu β-hydroksymasłowego (18.06 ± 17.84 μg/mL vs 7.73 ± 9.92 μg/mL; P < .001) oraz D-mannozy (9.87 ± 4.28 μg/mL vs 6.28 ± 3.61 μg/mL; P < .001).
Ponadto stężenia D-mannozy były istotnie wyższe wśród pacjentów z zaawansowanym gruczolakorakiem przełyku, w porównaniu z pacjentami z nowotworem na wczesnym stadium zaawansowania (10.61 ± 4.79 μg/mL vs 8.97 ± 3.36 μg/mL; P = .005). Natomiast wysokie stężenia L-proliny wiązały się ze znamienną redukcją ryzyka rozpoznania gruczolakoraka przełyku (OR 0.26; 95% CI, 0.18−0.38), podczas gdy stwierdzane wysokie stężenia kwasu β-hydroksymasłowego (OR, 4.05; 95% CI, 2.84−5.78) oraz D-mannozy korelowały dodatnio z ryzykiem rozpoznania gruczolakoraka przełyku (OR, 7.04; 95% CI, 4.79−10.34).
Podsumowując, badacze wykazali, iż stężenia w surowicy L-proliny, kwasu β-hydroksymasłowego oraz D-mannozy różnią się znamiennie pomiędzy chorymi z rozpoznanym gruczolakorakiem przełyku oraz populacją ogólną.
Przegląd Gastroenterologiczny
