Wskaźnik aktywności ultrasonograficznej w chorobie Leśniowskiego-Crohna
NEW YORK (Reuters Health) - Według norweskich badaczy wskaźnik aktywności ultrasonograficznej z dopplerem oceniający grubości ściany jelita wydaje się być użytecznym, zastępczym markerem aktywności endoskopowej u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna.
„U pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna, należy zastosować obiektywne metody diagnostyczne”, powiedział dr Fredrik Svika z Uniwersytetu w Bergen. „W celu optymalnego monitorowania aktywności choroby należy regularnie wykonywać ileokolonoskopię. Jednak zważywszy na inwazyjność zabiegu, znaczny dyskomfort pacjenta, nie zaleca się częstego wykonywania tego zabiegu”. Co więcej, endoskopowe systemy oceny, takie jak Simple Endoscopic Score dla pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna (SES-CD), są uciążliwe w praktyce klinicznej, jak zauważa dr Svika i współpracownicy w Journal of Crohn's and Colitis. Biomarkery, takie jak białko C-reaktywne i kalprotektyna w kale są dobrze ugruntowane, ale nie mogą wskazywać lokalizacji choroby i mają ograniczoną dokładność.
Aby znaleźć prostszy sposób, naukowcy zbadali grupę 40 pacjentów, stosując zarówno ultradźwięki, jak i endoskopię. Siedem zmiennych ultradźwiękowych zostało początkowo uwzględnionych w ich modelu, a dane ultrasonograficzne dotyczące każdego pacjenta zostały ponownie zbadane w celu oceny między obserwatorami. Naukowcy ustalili, że tylko grubość ściany jelita i kolor Dopplera miały znaczący wkład w model i zapewniły najbardziej spójne wyniki. Następnie zastosowali to podejście w grupie weryfikacyjnej 124 pacjentów. Piszą, że istnieje „doskonała” zgoda między obserwatorami, a wynik w badaniu ultrasonograficznym dobrze koreluje z aktywnością endoskopową ocenianą przez SES-CD (rho Spearmana wynosiło odpowiednio 0,83 i 0,78 w grupach rozwoju i walidacji). Naukowcy zauważają, że badanie zostało ograniczone, opierając się na ileokolonoskopii wykonanej w ramach standardowej opieki, a badania przeprowadziło kilku endoskopistów.
„Wynik aktywności dobrze odpowiada ileokolonoskopii, co sugeruje, że jest to przydatny zastępczy marker aktywności endoskopowej. Zatem wyniki badania ultrasonograficznego mogą zastąpić niektóre badania endoskopowe. Chociaż ileokolonoskopia pozostanie punktem odniesienia w standardowym trybie, ocena ultrasonograficzna może służyć jako ważny dodatek ułatwiający opiekę nad pacjentem ”, powiedziała dr Svika.
Aby znaleźć prostszy sposób, naukowcy zbadali grupę 40 pacjentów, stosując zarówno ultradźwięki, jak i endoskopię. Siedem zmiennych ultradźwiękowych zostało początkowo uwzględnionych w ich modelu, a dane ultrasonograficzne dotyczące każdego pacjenta zostały ponownie zbadane w celu oceny między obserwatorami. Naukowcy ustalili, że tylko grubość ściany jelita i kolor Dopplera miały znaczący wkład w model i zapewniły najbardziej spójne wyniki. Następnie zastosowali to podejście w grupie weryfikacyjnej 124 pacjentów. Piszą, że istnieje „doskonała” zgoda między obserwatorami, a wynik w badaniu ultrasonograficznym dobrze koreluje z aktywnością endoskopową ocenianą przez SES-CD (rho Spearmana wynosiło odpowiednio 0,83 i 0,78 w grupach rozwoju i walidacji). Naukowcy zauważają, że badanie zostało ograniczone, opierając się na ileokolonoskopii wykonanej w ramach standardowej opieki, a badania przeprowadziło kilku endoskopistów.
„Wynik aktywności dobrze odpowiada ileokolonoskopii, co sugeruje, że jest to przydatny zastępczy marker aktywności endoskopowej. Zatem wyniki badania ultrasonograficznego mogą zastąpić niektóre badania endoskopowe. Chociaż ileokolonoskopia pozostanie punktem odniesienia w standardowym trybie, ocena ultrasonograficzna może służyć jako ważny dodatek ułatwiający opiekę nad pacjentem ”, powiedziała dr Svika.
Przegląd Gastroenterologiczny
