Celem pracy była analiza skuteczności dwóch programów terapeutycznych: magnetoterapii (M) oraz biostymulacji laserowej i magnetoterapii (L+M), przeprowadzona bezpośrednio po zakończeniu leczenia oraz po upływie 6 miesięcy od zakończenia cyklu leczenia.

Praca poglądowa nadesłana z II Katedry i Kliniki Pediatrii, Gastroenterologii i Żywienia Akademii Medycznej we Wrocławiu.

Leki przeciwpłytkowe odgrywają główną rolę w terapii ostrych zespołów wieńcowych. Obecnie standardem postępowania jest zastosowanie leków o różnych mechanizmach działania. Spośród leków z grupy tienopirydyn najczęściej stosowany jest klopidogrel, a nowym lekiem jest prasugrel, który okazał się skuteczniejszy, jeśli chodzi o redukcję ryzyka wystąpienia ponownego zawału i zakrzepicy w stencie, z nieco wyższym ryzykiem powikłań krwotocznych. Potrójna terapia (dwa leki przeciwpłytkowe i doustny antykoagulant) wiąże się ze zwiększonym ryzykiem krwawień. Dla uniknięcia tego powikłania najważniejsze jest utrzymywanie INR na dolnej granicy przedziału terapeutycznego. Zakrzepica w stencie jest poważnym powikłaniem, a głównym czynnikiem ryzyka jest przedwczesne przerwanie podwójnej terapii przeciwpłytkowej.

W pracy przedstawiono aktualnie obowiązujące zasady rozpoznawania dyslipidemii, ze zwróceniem uwagi na objawy kliniczne i przyczyny wtórne oraz omówiono poszczególne typy hiperlipoproteinemii o podłożu genetycznym.

W pracy omówiono przypadek chorego z rzadkim pierwotnym rakiem gruczołowym dwunastnicy, naciekającym narządy sąsiednie oraz powodującym silne dolegliwości bólowe jamy brzusznej, o zmiennym charakterze. Opisano strategie i możliwości leczenia bólu neuropatycznego oraz trudności diagnostyczne wynikające ze zmiany charakteru bólu pierwotnie zdecydowanie nocyceptywnego na neuropatyczny.

Zaburzenia zakrzepowo-zatorowe to częste powikłanie choroby nowotworowej, będące – wg doniesień z piśmiennictwa – drugą przyczyną zgonów wśród chorych na nowotwory. Zaburzenia zakrzepowo-zatorowe występują cztery razy częściej u osób z nowotworami oraz sześć razy częściej u chorych otrzymujących chemioterapię [1, 2]. Wyniki badań laboratoryjnych układu krzepnięcia odbiegające od wartości prawidłowych stwierdza się u 50–90% osób z chorobą nowotworową i 95% pacjentów z chorobą przerzutową [3]. Kliniczne objawy zakrzepicy żylnej są obserwowane u ok. 15% wszystkich pacjentów z nowotworami [2, 4–6]. Największe ryzyko (53,5%) wystąpienia zaburzeń zakrzepowo-zatorowych odnotowuje się w ciągu pierwszych 3 miesięcy od zdiagnozowania nowotworu. Ryzyko to maleje do 14,3% od 3 miesięcy do roku od zdiagnozowania nowotworu oraz do 3,6% w ciągu 1–3 lat. Ryzyko maleje do poziomu obserwowanego w ogólnej populacji dopiero po 15 latach od rozpoznania nowotworu.

Artykuł poglądowy nadesłany z Zakładu Chirurgii Eksperymentalnej, Uniwersytet Medyczny w Łodzi, Polska.

Praca przysłana przez zespół autorów z Bangalore, India zajmuje się pozycjonowaniem aplikatorów w trakcie brachyterapii raka szyjki macicy. Autorzy zwracają uwagę na niebezpieczeństwa zmiany położenia aplikatorów w trakcie długiego napromieniania techniką LDR często używaną nadal w krajach Trzeciego Świata.

Nowoczesne leczenie krwawienia z żylaków przełyku powinno uwzględnić miejsce jego prowadzenia – oddział intensywnego nadzoru, ostrożną stabilizację hemodynamiczną, skuteczne leczenie zakażenia, zastosowanie leków obniżających ciśnienie wrotne. Kluczową rolę odgrywa terapia endoskopowa, gdzie metodą z wyboru jest opaskowanie, a alternatywą skleroterapia. Istotne znaczenie ma profilaktyka nawrotu krwawienia oraz profilaktyka pierwszego krwawienia. W przypadku niepowodzenia leczenia endoskopowego i farmakologicznego alternatywą jest TIPS (transjugular porto-systemic shunt) i dotyczy to zarówno leczenia ostrego krwawienia, jak i profilaktyki wtórnej.

Zespół Ekspertów Polskiego Towarzystwa Menopauzy i Andropauzy na posiedzeniu 23.04.2010 r. dokonał przeglądu literatury przedmiotu z ostatnich 3 lat dotyczącej terapii hormonalnej okresu menopauzalnego (menopausal hormone therapy – MHT), koncentrując się szczególnie na aspektach praktycznych prowadzenia tej terapii w świetle Evidence Based Medicine. Niniejsze stanowisko PTMA jest uaktualnieniem poprzedniego z 2007 r.

rofilaktyka nagłego zgonu sercowego (SCD) jest jednym z największych wyzwań współczesnej kardiologii. Dominującym mechanizmem, w którym dochodzi do SCD, są złożone komorowe zaburzenia rytmu, w tym migotanie komór (VF) i utrwalony częstoskurcz komorowy (sVT). Podłoże potencjalnie śmiertelnych arytmii komorowych stanowi zwykle strukturalne uszkodzenie mięśnia sercowego, przede wszystkim w wyniku przebytego zawału mięśnia sercowego. Redukcję ryzyka wystąpienia SCD można osiągnąć dzięki skutecznej selekcji pacjentów obarczonych wysokim ryzykiem SCD, odpowiedniej diagnostyce przyczyn oraz optymalnemu leczeniu choroby podstawowej, w tym farmakoterapii oraz rewaskularyzacji wieńcowej. Kolejny etap postępowania stanowi implantacja kardiowertera-defibrylatora (ICD) w ramach profilaktyki pierwotnej i wtórnej, zgodnie z wytycznymi najważniejszych towarzystw kardiologicznych (ESC/AHA/ACC). Implantacja ICD przyczynia się do ok. 20-procentowej redukcji śmiertelności całkowitej w profilaktyce pierwotnej i wtórnej oraz 50-procentowej redukcji śmiertelności z przyczyn arytmicznych w populacji chorych po zawale serca. Skuteczna selekcja osób obarczonych wysokim ryzykiem SCD i większa dostępność zabiegów implantacji ICD daje nadzieję na poprawę przeżywalności pacjentów najbardziej obciążonych kardiologicznie.

Komorowe zaburzenia rytmu serca można podzielić w zależności od obrazu klinicznego na łagodne i złośliwe, w tym na zagrażające życiu chorego. Można je również podzielić na występujące u chorych bez organicznej choroby serca oraz u pacjentów z organiczną chorobą serca, w tym z upośle­dzoną funkcją skurczową lewej komory. Zazwyczaj arytmie łagodne są nieodczuwalne lub słabo odczuwalne przez chorego. Występują w postaci dodatkowych skurczów komorowych, par, serii i samoograniczających się częstoskurczów. Z punktu widzenia elektrofizjologa arytmie te różnicujemy na stabilne i niestabilne hemodynamicznie oraz na stabilne i niestabilne elektrycznie. Stabilny elektrycznie częstoskurcz to taki, w którym aktywacja przebiega w tych samych anatomicznie strukturach, a obraz elektrokardiograficzny takiego częstoskurczu komorowego (ventricular tachycardia – VT) jest monomorficzny. W czasie ablacji można prześledzić przebieg takiego częstoskurczu, wykonać maping i manewry elektrofizjologiczne pozwalające określić miejsce krytyczne dla arytmii (cieśń częstoskurczu w arytmiach nawrotnych lub źródło w arytmiach ogniskowych) i wykonać aplikacje.

W niniejszym opracowaniu przedstawiono wyniki badań chorobowości na gruźlicę u osób leczonych antagonistami czynnika martwicy nowotworów (tumour necrosis factor – TNF) Zawarto także zalecenia postępowania mającego na celu zmniejszenie ryzyka gruźlicy u wszystkich dorosłych chorych otrzymujących terapię anty-TNF i to bez względu na typ przewlekłej choroby zapalnej. Czytelnik znajdzie tutaj uzupełnienie i rozszerzenie wskazówek postępowania, które wcześniej zaprezentowano reumatologom w opracowaniu napisanym przez Kucharza, Korzeniewską-Kosełę i Kotulską.

Usznopochodne ropnie mózgowia należą do najgroźniejszych powikłań wewnątrzczaszkowych w przebiegu przewlekłego zapalenia ucha środkowego z perlakiem. W latach 1953–2009, w Klinice Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu leczono 101 chorych z usznopochodnymi ropniami mózgowia. W artykule przedstawiono ewolucję ich rozpoznawania w ciągu 56 lat. Wszystkich chorych poddano operacji, a ewakuację ropnia wykonywano drogą transmastoidalną wg metody Zakrzewskiego. Uwzględnienie neuronawigacji w leczeniu znacznie poprawia skuteczność wymiany zawartości ropnia. Przedstawiono etapy przygotowania chorego do nakłucia ropnia mózgu płata skroniowego z uwzględnieniem neuronawigacji u 22-letniego mężczyzny.

Ciała obce w obrębie gruczołów ślinowych występują niezwykle rzadko, co sprawia, że niejednokrotnie są przyczyną dużych trudności zarówno diagnostycznych, jak i terapeutycznych. W niniejszej pracy przedstawiono rzadki przypadek wewnątrzgruczołowego ciała obcego ślinianki przyusznej powstałego w wyniku urazu twarzoczaszki.

Komentarz przygotowany przez wielospecjalistyczny zespół kardiologów: dr med. Jarosława Wasilewskiego i prof. Mariusza Gąsiora, radiologa dr med. Jana Głowackiego i kardiochirurga prof. Mariana Zembalę do dokumentu amerykańskich towarzystwa naukowych.

W pracy przedstawiono przypadek 9-letniej dziewczynki z zespołem Downa i pierwotnym nadciśnieniem płucnym, z koarktacją aorty spowodowaną przez wystający do światła naczynia fragment zestawu zamykającego przetrwały przewód tętniczy (ang. patent ductus arteriosus, PDA) (Amplatzer), który założono 3 lata wcześniej. Autorzy zaprezentowali skuteczną metodę leczenia interwencyjnego z przezskórnym ponownym ustawieniem zestawu Amplatzer, poprzez jego wsteczne pociąganie w kierunku tętnicy płucnej. Umożliwiło to uzyskanie dobrych warunków do implantacji stentu CP w miejsce zwężenia aorty. Po zabiegu stent znajdował się we właściwej pozycji, bez gradientu w aorcie zstępującej, z ustawieniem zestawu zamykająego PDA wymuszonym podczas procedury implantacji.

W pracy przedstawiono ocenę wczesnych i rocznych wyników zabiegów TPVI u chorych ze zwężeniem i/lub niedomykalnością płucną po operacyjnej korekcji wady wrodzonej serca.

W leczeniu migotania przedsionków podczas operacji serca stosowane są liczne technologie. Dokonano skrupulatnych poszukiwań wszystkich publikacji poddanych recenzji naukowej i podających wyniki kliniczne leczenia z zastosowaniem ablacji. Metaanaliza pokazała znaczące różnice w wynikach klinicznych w zależności od technologii ablacji: klinicyści stosujący ablację z użyciem prądu o częstotliwości radiowej (ang. temperaturecontrolled RF) uzyskiwali wyższy odsetek prawidłowego rytmu zatokowego w badaniu kontrolnym, zaś pacjenci poddani ablacji mikrofalowej wykazywali niższy odsetek prawidłowego rytmu zatokowego aniżeli średnia wszystkich pacjentów leczonych ablacją. Odsetek wszczepienia stałego rozrusznika (ang. permanent pacemaker) był wyższy od średniego u pacjentów leczonych technologią mikrofalową lub krioablacji z zastosowaniem argonu, a niższy u pacjentów leczonych z użyciem prądu o częstotliwości radiowej.