Marek Balicki zrezygnował z kierowania szpitalem Wolskim w Warszawie
Redaktor: Jacek Szczęsny
Data: 26.09.2013
Źródło: PR, JS
Jak powiedział były minister zdrowia; powodem jest brak zgody na działania podejmowane w systemie ochrony zdrowia.
Marek Balicki był ministrem zdrowia w gabinetach Leszka Millera i Marka Belki, posłem na Sejm I, II i VI kadencji, senatorem V kadencji.
W 1978 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Gdańsku. Jest specjalistą w dziedzinie anestezjologii – I stopień i psychiatrii – II stopień.
W latach 80. działał w "Solidarności", był m.in. członkiem Komitetu Strajkowego Ogólnopolskiego Strajku Okupacyjnego Służby Zdrowia, członkiem zarządu Regionu Gdańskiego i delegatem na I KZD w Gdańsku. W czasie stanu wojennego został internowany na okres około dwóch tygodni. Po zwolnieniu działał w opozycyjnych strukturach podziemnych, m.in. był współzałożycielem i redaktorem "Robotnika Lęborka". Został aresztowany w kwietniu 1983, zwolniono go w lipcu tego roku na mocy amnestii.
Po 1989 był członkiem ROAD, później Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W maju 1990 został wybrany na radnego miasta Ząbki, w latach 1991–1997 sprawował mandat posła I i II kadencji Sejmu. W rządzie Hanny Suchockiej był wiceministrem zdrowia (1992–1993), przewodniczył też Międzyresortowemu Zespołowi do spraw Reform Zabezpieczenia Społecznego i Systemu Świadczeń Zdrowotnych, który przygotował jeden z kilku konkurujących wówczas projektów reformy finansowania opieki zdrowotnej.
Z Unii Wolności odszedł w 1997. Zrezygnował z ubiegania się o mandat poselski i wrócił do pracy w szpitalu "Drewnica" w Ząbkach na stanowisko ordynatora oddziału (tę samą funkcję pełnił w tym szpitalu pod koniec lat 80., kierował też szpitalem w latach 1990–1992). W latach 1998–2001 był doradcą prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. W grudniu 1999 został dyrektorem Szpitala Bielańskiego w Warszawie.
W wyniku wyborów z 2001 dostał się do Senatu z list SLD-UP (jako bezpartyjny kandydat wysunięty przez Unię Pracy) z wynikiem 246 tys. głosów. W 2002 te dwie partie poparły jego kandydaturę w bezpośrednich wyborach na urząd prezydenta miasta Warszawy. Przeszedł do drugiej tury, wyprzedzając m.in. Andrzeja Olechowskiego, w której został pokonany przez Lecha Kaczyńskiego. 17 stycznia 2003 po odejściu Mariusza Łapińskiego został ministrem zdrowia. Odszedł 2 kwietnia, gdy wbrew jego stanowisku szefem NFZ został Aleksander Nauman, były współpracownik Mariusza Łapińskiego.
W marcu 2004 był jednym ze współzałożycieli Socjaldemokracji Polskiej. 15 lipca 2004 przyjął propozycję kierowania resortem zdrowia w rządzie Marka Belki (zastąpił Mariana Czakańskiego). W 2005 nie kandydował w wyborach do parlamentu.
W wyborach samorządowych w 2006 został wybrany do sejmiku mazowieckiego. Przez rok pełnił funkcję wiceprzewodniczącego sejmiku.
W wyborach parlamentarnych w 2007 ponownie uzyskał mandat poselski, startując z listy koalicji Lewica i Demokraci i otrzymując w okręgu podwarszawskim 19 034 głosów. Od 22 kwietnia 2008 był posłem Koła Poselskiego SDPL-Nowa Lewica. 26 września 2008 odszedł z SDPL, pozostając w jej kole poselskim. Zrezygnował z członkostwa w nim 15 czerwca 2009. Pod koniec września 2010 przystąpił do klubu Sojuszu Lewicy Demokratycznej (przemianowanego KP Lewica). W 2011 nie uzyskał reelekcji w wyborach krajowych. W 2012 dołączył do think tanku Ruchu Palikota. Od 2013 ponownie związany z SLD jako ekspert tej partii w dziedzinie polityki zdrowotnej. W marcu tego samego roku został także członkiem tego ugrupowania.
Marek Balicki działa w różnych organizacjach społecznych i zawodowych. Jest prezesem Warszawskiego Towarzystwa Pomocy Lekarskiej i Opieki nad Psychicznie i Nerwowo Chorymi. Był inicjatorem powołania stowarzyszenia Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce. Od wielu lat uczestniczy w pracach Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Jest członkiem zarządu Stowarzyszenia Studiów i Inicjatyw Społecznych oraz wiceprzewodniczącym Klubu Dialogu Politycznego im. Zofii Kuratowskiej.
Żonaty (żona Bożena), ma dwoje dzieci: Andrzeja i Ewę.
W 1978 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Gdańsku. Jest specjalistą w dziedzinie anestezjologii – I stopień i psychiatrii – II stopień.
W latach 80. działał w "Solidarności", był m.in. członkiem Komitetu Strajkowego Ogólnopolskiego Strajku Okupacyjnego Służby Zdrowia, członkiem zarządu Regionu Gdańskiego i delegatem na I KZD w Gdańsku. W czasie stanu wojennego został internowany na okres około dwóch tygodni. Po zwolnieniu działał w opozycyjnych strukturach podziemnych, m.in. był współzałożycielem i redaktorem "Robotnika Lęborka". Został aresztowany w kwietniu 1983, zwolniono go w lipcu tego roku na mocy amnestii.
Po 1989 był członkiem ROAD, później Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W maju 1990 został wybrany na radnego miasta Ząbki, w latach 1991–1997 sprawował mandat posła I i II kadencji Sejmu. W rządzie Hanny Suchockiej był wiceministrem zdrowia (1992–1993), przewodniczył też Międzyresortowemu Zespołowi do spraw Reform Zabezpieczenia Społecznego i Systemu Świadczeń Zdrowotnych, który przygotował jeden z kilku konkurujących wówczas projektów reformy finansowania opieki zdrowotnej.
Z Unii Wolności odszedł w 1997. Zrezygnował z ubiegania się o mandat poselski i wrócił do pracy w szpitalu "Drewnica" w Ząbkach na stanowisko ordynatora oddziału (tę samą funkcję pełnił w tym szpitalu pod koniec lat 80., kierował też szpitalem w latach 1990–1992). W latach 1998–2001 był doradcą prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. W grudniu 1999 został dyrektorem Szpitala Bielańskiego w Warszawie.
W wyniku wyborów z 2001 dostał się do Senatu z list SLD-UP (jako bezpartyjny kandydat wysunięty przez Unię Pracy) z wynikiem 246 tys. głosów. W 2002 te dwie partie poparły jego kandydaturę w bezpośrednich wyborach na urząd prezydenta miasta Warszawy. Przeszedł do drugiej tury, wyprzedzając m.in. Andrzeja Olechowskiego, w której został pokonany przez Lecha Kaczyńskiego. 17 stycznia 2003 po odejściu Mariusza Łapińskiego został ministrem zdrowia. Odszedł 2 kwietnia, gdy wbrew jego stanowisku szefem NFZ został Aleksander Nauman, były współpracownik Mariusza Łapińskiego.
W marcu 2004 był jednym ze współzałożycieli Socjaldemokracji Polskiej. 15 lipca 2004 przyjął propozycję kierowania resortem zdrowia w rządzie Marka Belki (zastąpił Mariana Czakańskiego). W 2005 nie kandydował w wyborach do parlamentu.
W wyborach samorządowych w 2006 został wybrany do sejmiku mazowieckiego. Przez rok pełnił funkcję wiceprzewodniczącego sejmiku.
W wyborach parlamentarnych w 2007 ponownie uzyskał mandat poselski, startując z listy koalicji Lewica i Demokraci i otrzymując w okręgu podwarszawskim 19 034 głosów. Od 22 kwietnia 2008 był posłem Koła Poselskiego SDPL-Nowa Lewica. 26 września 2008 odszedł z SDPL, pozostając w jej kole poselskim. Zrezygnował z członkostwa w nim 15 czerwca 2009. Pod koniec września 2010 przystąpił do klubu Sojuszu Lewicy Demokratycznej (przemianowanego KP Lewica). W 2011 nie uzyskał reelekcji w wyborach krajowych. W 2012 dołączył do think tanku Ruchu Palikota. Od 2013 ponownie związany z SLD jako ekspert tej partii w dziedzinie polityki zdrowotnej. W marcu tego samego roku został także członkiem tego ugrupowania.
Marek Balicki działa w różnych organizacjach społecznych i zawodowych. Jest prezesem Warszawskiego Towarzystwa Pomocy Lekarskiej i Opieki nad Psychicznie i Nerwowo Chorymi. Był inicjatorem powołania stowarzyszenia Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce. Od wielu lat uczestniczy w pracach Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Jest członkiem zarządu Stowarzyszenia Studiów i Inicjatyw Społecznych oraz wiceprzewodniczącym Klubu Dialogu Politycznego im. Zofii Kuratowskiej.
Żonaty (żona Bożena), ma dwoje dzieci: Andrzeja i Ewę.
