NRL: na tapecie prawa pacjenta i roszczenia
Redaktor: Jacek Szczęsny
Data: 06.09.2013
Źródło: NRL, JS
Stanowisko NRL w sprawie projektu założeń do projektu ustawy zmieniającej ustawę o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta: m.in. pozytywnie o doprecyzowaniu sposobu postępowania z dokumentacją medyczną po zakończeniu działalności, negatywnie o zaniechaniu idei pozasądowego systemu dochodzenia roszczeń pieniężnych z tytułu szkód powstałych w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.
Naczelna Rada Lekarska po rozpatrzeniu projektu założeń do projektu ustawy zmieniającej ustawę o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, przekazanego przy piśmie Podsekretarza Stanu Ministerstwa Zdrowia z dnia 5 sierpnia 2013 r., znak: MZ-OZZ-077-29555-20/AWI/13, zgłasza następujące uwagi do przedmiotowego projektu:
I
Naczelna Rada Lekarska pozytywnie ocenia zamiar doprecyzowania sposobu postępowania z dokumentacją medyczną po zakończeniu działalności przez podmiot wykonujący działalność medyczną. Potrzeba doprecyzowania przepisów w powyższej materii była przez samorząd lekarski sygnalizowana już wielokrotnie. Należy jednak podkreślić, że nałożenie na samorząd lekarski obowiązku przekazywania podmiotowi uprawnionemu dokumentacji medycznej praktyki lekarskiej, która zaprzestała udzielać świadczeń zdrowotnych na skutek śmierci lekarza prowadzącego taką praktykę, nie rozwiązuje problemu finansowania przechowywania i udostępniania dokumentacji medycznej. Z treści założeń wynika, że zadaniem samorządu lekarskiego byłoby jedynie zabezpieczenie i przekazanie dokumentacji medycznej uprawnionemu podmiotowi, nie zaś jej przechowywanie i udostępnianie. Z powyższego wynika, że samorząd lekarski nie będzie również ponosił kosztów przechowywania i udostępniania dokumentacji medycznej przekazanej uprawnionemu podmiotowi. Projektowana regulacja powinna jasno wskazywać podmiot zobowiązany do ponoszenia kosztów przechowywania i udostępniania dokumentacji medycznej praktyki lekarskiej, która zaprzestała działalności na skutek śmierci lekarza ją prowadzącego.
II
W ocenie samorządu lekarskiego nie jest uzasadnione zmniejszenie maksymalnej wysokości opłaty za sporządzenie kserokopii dokumentacji medycznej o ponad 50%. Porównanie maksymalnej możliwej do zastosowania stawki opłaty za stronę kserokopii dokumentacji medycznej do stawek stosowanych w punktach ksero – tj. podmiotach gospodarczych zawodowo świadczących tego typu specjalistyczne usługi, nie uzasadnia projektowanego zmniejszenia wysokości maksymalnej stawki za stronę kserokopii dokumentacji medycznej. Podmiot wykonujący działalność leczniczą nie jest punktem ksero i świadczenie tego typu usług nie jest jego podstawowym obszarem działalności. Z powyższego, w sposób oczywisty wynika, że koszty usług kserograficznych w podmiotach wykonujących działalność leczniczą są wyższe, niż w podmiotach wyspecjalizowanych w świadczeniu tego typu usług.
III
Projektowane rozwiązanie umożliwiające prowadzenie dokumentacji medycznej w formie papierowej do 1 stycznia 2017 r. oraz w przypadku lekarzy i lekarzy dentystów wystawiających recepty dla siebie i rodziny do 1 stycznia 2020 r. zasługuje na aprobatę. Naczelna Rad Lekarska zwraca jednak uwagę, że w przypadku lekarzy i lekarzy dentystów wystawiających recepty dla siebie i rodziny zdecydowanie bardziej właściwym i pożądanym rozwiązaniem byłoby zwolnienie tej grupy z obowiązku prowadzenia dokumentacji medycznej w formie elektronicznej. W powyższym zakresie Naczelna Rada Lekarska podtrzymuje postulaty podniesione w treści Apelu Nr 8/12/VI z dnia 14 grudnia 2012 r.
IV
Projektowane skrócenie czasu na zajęcie przez dyrektora podmiotu leczniczego stanowiska w przedmiocie wniosku o stwierdzenie zdarzenia medycznego prowadzi do nadmiernego ograniczenia uprawnień jednej ze stron postępowania. Projektodawca wskazuje na skomplikowany charakter spraw rozpoznawanych przez komisje wojewódzkie, konieczność zasięgania opinii specjalistycznych a jednocześnie proponuje skrócenie do zaledwie 14 dni terminu na zajęcie stanowiska przez kierownika podmiotu leczniczego. Dążenie do usprawnienia postępowania i zapewnienia jego szybkiego zakończenia nie może odbywać się kosztem ograniczenia uprawnień stron do zajęcia merytorycznego tj. poprzedzonego niezbędną analizą medyczną, prawną i ekonomiczną, stanowiska w sprawie złożonego wniosku.
V
Naczelna Rada Lekarska po raz kolejny podkreśla, że pomimo projektowanych zmian postępowanie przed komisjami wojewódzkimi do spraw orzekania o zdarzeniu medycznym nie urzeczywistnia idei pozasądowego systemu dochodzenia roszczeń pieniężnych z tytułu szkód powstałych w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych. Postępowanie przed komisjami wojewódzkimi uregulowane zostało w sposób dalece odbiegający od rozwiązań tzw. systemu skandynawskiego, który zapewnia możliwość szybkiego dochodzenia roszczeń bez orzekania o winie, czy też identyfikowania lub stygmatyzowania osób odpowiedzialnych za ewentualne uchybienia, jakie wystąpiły w toku leczenia. Projektowane zmiany nie zmienią wadliwej konstrukcji postępowania przed komisjami wojewódzkimi i nie doprowadzą do wprowadzenia w Polsce tzw. skandynawskiego systemu dochodzenia roszczeń z tytułu szkód powstałych związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.
I
Naczelna Rada Lekarska pozytywnie ocenia zamiar doprecyzowania sposobu postępowania z dokumentacją medyczną po zakończeniu działalności przez podmiot wykonujący działalność medyczną. Potrzeba doprecyzowania przepisów w powyższej materii była przez samorząd lekarski sygnalizowana już wielokrotnie. Należy jednak podkreślić, że nałożenie na samorząd lekarski obowiązku przekazywania podmiotowi uprawnionemu dokumentacji medycznej praktyki lekarskiej, która zaprzestała udzielać świadczeń zdrowotnych na skutek śmierci lekarza prowadzącego taką praktykę, nie rozwiązuje problemu finansowania przechowywania i udostępniania dokumentacji medycznej. Z treści założeń wynika, że zadaniem samorządu lekarskiego byłoby jedynie zabezpieczenie i przekazanie dokumentacji medycznej uprawnionemu podmiotowi, nie zaś jej przechowywanie i udostępnianie. Z powyższego wynika, że samorząd lekarski nie będzie również ponosił kosztów przechowywania i udostępniania dokumentacji medycznej przekazanej uprawnionemu podmiotowi. Projektowana regulacja powinna jasno wskazywać podmiot zobowiązany do ponoszenia kosztów przechowywania i udostępniania dokumentacji medycznej praktyki lekarskiej, która zaprzestała działalności na skutek śmierci lekarza ją prowadzącego.
II
W ocenie samorządu lekarskiego nie jest uzasadnione zmniejszenie maksymalnej wysokości opłaty za sporządzenie kserokopii dokumentacji medycznej o ponad 50%. Porównanie maksymalnej możliwej do zastosowania stawki opłaty za stronę kserokopii dokumentacji medycznej do stawek stosowanych w punktach ksero – tj. podmiotach gospodarczych zawodowo świadczących tego typu specjalistyczne usługi, nie uzasadnia projektowanego zmniejszenia wysokości maksymalnej stawki za stronę kserokopii dokumentacji medycznej. Podmiot wykonujący działalność leczniczą nie jest punktem ksero i świadczenie tego typu usług nie jest jego podstawowym obszarem działalności. Z powyższego, w sposób oczywisty wynika, że koszty usług kserograficznych w podmiotach wykonujących działalność leczniczą są wyższe, niż w podmiotach wyspecjalizowanych w świadczeniu tego typu usług.
III
Projektowane rozwiązanie umożliwiające prowadzenie dokumentacji medycznej w formie papierowej do 1 stycznia 2017 r. oraz w przypadku lekarzy i lekarzy dentystów wystawiających recepty dla siebie i rodziny do 1 stycznia 2020 r. zasługuje na aprobatę. Naczelna Rad Lekarska zwraca jednak uwagę, że w przypadku lekarzy i lekarzy dentystów wystawiających recepty dla siebie i rodziny zdecydowanie bardziej właściwym i pożądanym rozwiązaniem byłoby zwolnienie tej grupy z obowiązku prowadzenia dokumentacji medycznej w formie elektronicznej. W powyższym zakresie Naczelna Rada Lekarska podtrzymuje postulaty podniesione w treści Apelu Nr 8/12/VI z dnia 14 grudnia 2012 r.
IV
Projektowane skrócenie czasu na zajęcie przez dyrektora podmiotu leczniczego stanowiska w przedmiocie wniosku o stwierdzenie zdarzenia medycznego prowadzi do nadmiernego ograniczenia uprawnień jednej ze stron postępowania. Projektodawca wskazuje na skomplikowany charakter spraw rozpoznawanych przez komisje wojewódzkie, konieczność zasięgania opinii specjalistycznych a jednocześnie proponuje skrócenie do zaledwie 14 dni terminu na zajęcie stanowiska przez kierownika podmiotu leczniczego. Dążenie do usprawnienia postępowania i zapewnienia jego szybkiego zakończenia nie może odbywać się kosztem ograniczenia uprawnień stron do zajęcia merytorycznego tj. poprzedzonego niezbędną analizą medyczną, prawną i ekonomiczną, stanowiska w sprawie złożonego wniosku.
V
Naczelna Rada Lekarska po raz kolejny podkreśla, że pomimo projektowanych zmian postępowanie przed komisjami wojewódzkimi do spraw orzekania o zdarzeniu medycznym nie urzeczywistnia idei pozasądowego systemu dochodzenia roszczeń pieniężnych z tytułu szkód powstałych w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych. Postępowanie przed komisjami wojewódzkimi uregulowane zostało w sposób dalece odbiegający od rozwiązań tzw. systemu skandynawskiego, który zapewnia możliwość szybkiego dochodzenia roszczeń bez orzekania o winie, czy też identyfikowania lub stygmatyzowania osób odpowiedzialnych za ewentualne uchybienia, jakie wystąpiły w toku leczenia. Projektowane zmiany nie zmienią wadliwej konstrukcji postępowania przed komisjami wojewódzkimi i nie doprowadzą do wprowadzenia w Polsce tzw. skandynawskiego systemu dochodzenia roszczeń z tytułu szkód powstałych związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.
