Narodowy program psychiatryczny: skok z XIX w XXI wiek
Redaktor: Bartłomiej Leśniewski
Data: 10.02.2016
Źródło: BL, Dziennik Gazeta Prawna
Leczenie w domu, finansowanie regionalne i budowa centrów zdrowia psychicznego. To Narodowy Program Ochrony Zdrowia Psychicznego 2016–2020.
- Obecny model leczenia psychiatrycznego w Polsce się nie sprawdza. Specjaliści nie mają wątpliwości – pisze „Dziennik Gazeta Prawna”.
– To system rodem z XIX w. Wielkie szpitale, w których zamyka się pacjentów – ocenia Marek Balicki, były minister zdrowia i lekarz psychiatra. – To często placówki, które były stawiane na uboczu w izolacji od środowiska lokalnego – dodaje prof. Jacek Wciórka, konsultant wojewódzki w dziedzinie psychiatrii, główny autor projektu. System znajduje odzwierciedlenie w finansowaniu: na leczenie szpitalne jest przeznaczane 70 proc. środków na psychiatrię.
Nowy program stawia na leczenie środowiskowe, opiekę nad chorym w jego otoczeniu. To do pacjenta przychodzą lekarze, on zaś ma się stawiać na wizyty do poradni dziennej. – To, jak wynika z badań, daje lepsze efekty niż leczenie zamknięte – tłumaczy Balicki, który taką ofertę wprowadził w swojej placówce. Podobny system działa m.in. we Włoszech, gdzie nie ma osobnych szpitali psychiatrycznych, a jedynie oddziały w szpitalach specjalistycznych czy też łóżka kryzysowe. Reszta opieki jest realizowana w dziennych placówkach czy środowiskowo.
Jak podaje gazeta aby nowy model mógł działać, należy zmienić sposób finansowania leczenia. Obecnie NFZ refunduje wizyty – tak jest w opiece ambulatoryjnej. Z kolei szpitalom płaci za tzw. osobodzień, czyli za każdy dzień chorego w placówce. Lekarze przyznają, że w takim systemie ze względów finansowych opłaca się dłużej trzymać pacjenta, co nie zawsze idzie w parze z efektywnością leczenia. Dlatego zdaniem prof. Jacka Wciórki powinien powstać budżet na leczenie psychiatryczne dla danego regionu. Lokalnie byłby on rozdzielany wedle potrzeb: częściowo na leczenie zamknięte, częściowo na wizyty w poradniach czy też właśnie wizyty domowe. Dbać o podział miałyby centra zdrowia psychicznego (CZP), które powinny zapewnić kompleksową opiekę na obszarze zamieszkanym przez ok. 100 tys. mieszkańców i które miałyby być położne tak, aby dojazd do nich środkami transportu publicznego nie przekraczał godziny.
– To system rodem z XIX w. Wielkie szpitale, w których zamyka się pacjentów – ocenia Marek Balicki, były minister zdrowia i lekarz psychiatra. – To często placówki, które były stawiane na uboczu w izolacji od środowiska lokalnego – dodaje prof. Jacek Wciórka, konsultant wojewódzki w dziedzinie psychiatrii, główny autor projektu. System znajduje odzwierciedlenie w finansowaniu: na leczenie szpitalne jest przeznaczane 70 proc. środków na psychiatrię.
Nowy program stawia na leczenie środowiskowe, opiekę nad chorym w jego otoczeniu. To do pacjenta przychodzą lekarze, on zaś ma się stawiać na wizyty do poradni dziennej. – To, jak wynika z badań, daje lepsze efekty niż leczenie zamknięte – tłumaczy Balicki, który taką ofertę wprowadził w swojej placówce. Podobny system działa m.in. we Włoszech, gdzie nie ma osobnych szpitali psychiatrycznych, a jedynie oddziały w szpitalach specjalistycznych czy też łóżka kryzysowe. Reszta opieki jest realizowana w dziennych placówkach czy środowiskowo.
Jak podaje gazeta aby nowy model mógł działać, należy zmienić sposób finansowania leczenia. Obecnie NFZ refunduje wizyty – tak jest w opiece ambulatoryjnej. Z kolei szpitalom płaci za tzw. osobodzień, czyli za każdy dzień chorego w placówce. Lekarze przyznają, że w takim systemie ze względów finansowych opłaca się dłużej trzymać pacjenta, co nie zawsze idzie w parze z efektywnością leczenia. Dlatego zdaniem prof. Jacka Wciórki powinien powstać budżet na leczenie psychiatryczne dla danego regionu. Lokalnie byłby on rozdzielany wedle potrzeb: częściowo na leczenie zamknięte, częściowo na wizyty w poradniach czy też właśnie wizyty domowe. Dbać o podział miałyby centra zdrowia psychicznego (CZP), które powinny zapewnić kompleksową opiekę na obszarze zamieszkanym przez ok. 100 tys. mieszkańców i które miałyby być położne tak, aby dojazd do nich środkami transportu publicznego nie przekraczał godziny.
