Przedsiębiorcy oczekują przyjęcie ustawy o zdrowiu publicznym jeszcze w tej kadencji Sejmu
Redaktor: Kamila Gębska
Data: 08.07.2015
Źródło: KG,BCC
Rada Ministrów 7 lipca br. przyjęła przedłożony przez ministra zdrowia projekt ustawy o zdrowiu publicznym. Zawiera regulacje dotyczące poprawy stanu zdrowia obywateli. Ustawa nie obejmuje swym zakresem wyłącznie kompetencji ministra zdrowia - jest międzyresortowa. Po zmianie na stanowisku ministra zdrowia nastąpiło znaczne przyśpieszenie prac nad tą ustawą – ocenia BCC.
Jest to również spełnienie apelu Business Centre Club skierowanego 8 czerwca 2015 r. do premier Ewy Kopacz podczas zamkniętego spotkania z przedsiębiorcami BCC.
Ustawa, której podstawą działania będzie przyjęty przez rząd – Narodowy Program Zdrowia na lata 2016-2020 zakłada m.in. utworzenie Rady ds. Zdrowia Publicznego, jako organu opiniodawczo-doradczego ministra zdrowia. To lepsze rozwiązanie, niż poprzednio proponowane. Wskazuje, że bezpośredni nadzór nad zdrowiem publicznym, jako koordynator przejmuje konstytucyjny minister (o co postulował BCC), a nie pełnomocnik rządu. W jej skład wejdą także pracodawcy – o co konsekwentnie wnioskował BCC w trakcie konsultacji społecznych.
Z uznaniem należy odnieść się do trybu ich przeprowadzenia opartego na najlepszych wzorcach dialogu społecznego, w atmosferze zrozumienia oraz otwartości na odmienne opinie i poglądy w dyskusji na argumenty. To niewątpliwa osobista zasługa minister Beaty Małeckiej-Libery, dotychczasowego pełnomocnika rządu ds. przygotowania projektu ustawy o zdrowiu publicznym.
W ustawie określono najważniejsze zadania dla poszczególnych działów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego:
– promowanie zdrowia i profilaktyka chorób także zawodowych;
– prowadzenie edukacji zdrowotnej dostosowanej do potrzeb różnych grup społeczeństwa – zwłaszcza dzieci, młodzieży i seniorów;
– rozpoznawanie, eliminowanie lub ograniczenie zagrożeń dla zdrowia fizycznego, psychicznego i społecznego w środowisku pracy, zamieszkania, nauki i rekreacji;
– systematyczne monitorowanie stanu zdrowia i jego zagrożeń oraz jakości życia związanej ze zdrowiem ludności w celu identyfikacji priorytetów dla polityki zdrowotnej państwa oraz wskazywanie skutecznych programów prewencji i promocji zdrowia także przez pracodawców;
– kształcenie i racjonalne wykorzystanie kadr w zakresie zdrowia publicznego oraz włączenie profilaktykim chorób i promocji zdrowia do programów edukacyjnych różnych grup zawodowych, zwłaszcza kadr: medycznych, nauczycieli, administracji publicznej oraz menadżerskich.
Najważniejszym elementem ustawy ma być Narodowy Programu Zdrowia (NPZ). Na realizację jego zadań w 2016 roku z budżetu państwa zostanie przeznaczone 140,7 mln zł.
Niepokój budzi rezygnacja z utworzenia Funduszu Zdrowia Publicznego, jako funduszu celowego. Koniecznym jest precyzyjne określenie decydenta oraz źródła pozyskiwania środków na finansowanie zadań NPZ, który powinien posiadać własne zaplecze finansowe, niezależne od budżetu Ministerstwa Zdrowia.
Pozytywnie należy ocenić, że projektodawca dostrzega różnego typu zagrożenia zdrowotne i przewiduje zadania w celu ich rozpoznawania, eliminowania lub ograniczania. Projektowana ustawa znacząco wzmocni także mechanizmy diagnozowania problemów zdrowia w miejscu pracy. Umożliwi racjonalne planowanie interwencji i profilaktyki zdrowotnej zarówno przez pracodawcę, jak i służby medycyny pracy.
Korzyści dla przedsiębiorców:
– zmniejszenie kosztów absencji chorobowej oraz kosztów wypadków przy pracy i ograniczenie ryzyka zawodowego;
– zmniejszone koszty związanych z fluktuacją kadr; ·
– optymalne przedłużenie okresu zawodowej aktywności osób starszych;
– racjonalizacja ponoszonych kosztów na: ochronę zdrowia, bhp, szkolenia i świadczenia socjalne;
– wzmocnienie służby medycyny pracy w mechanizmie diagnozowania problemów zdrowia publicznego i podmiotu współodpowiedzialnego za prowadzenie polityki zdrowotnej.
Oczekiwania przedsiębiorców:
– przyjęcie jeszcze w obecnej kadencji Sejmu RP ustawy o zdrowiu publicznym;
– przeprowadzenie ze stroną społeczną konsultacji nad Narodowym Programem Zdrowia na lata 2016-2020;
– precyzyjne określenie stabilnych mechanizmów finansowania zadań NPZ w realizacji zadań wynikających z ustawy o zdrowiu publicznym;
– jednoznaczne określenie roli i pozycji pełnomocnika rządu ds. zdrowia publicznego w realizacji NPZ i dysponowania przeznaczonym na ten cel funduszem;
– zwiększenie udziału wydatków na profilaktykę chorób zawodowych i medycynę pracy;
– inicjowanie i prowadzenie przez państwo badań naukowych oraz współpracy międzynarodowej w zakresie zdrowia publicznego z wykorzystaniem unijnych środków finansowych.
„Przyjęty przez rząd projekt ustawy o zdrowiu publicznym został poważnie okrojony w porównaniu do pierwotnej wersji przekazanej do konsultacji społecznych. Nie jest doskonały. Ale zasługuje na poparcie. Trafi do Sejmu ze znacznym opóźnieniem. Presja czasu zbliżającego się końca kadencji może negatywnie wpłynąć na jakość stanowionego prawa. W dalszych pracach legislacyjnych BCC uczestnicząc jako strona społeczna w procedurze sejmowej dołoży wszelkich starań, by ostateczny jej kształt spełniał oczekiwania nie tylko przedsiębiorców, ale przede wszystkim pacjentów. Głównym postulatem BCC będzie przywrócenie pierwotnej wersji ustawy o zdrowiu publicznym przewidującej m.in. utworzenie Funduszu Zdrowia Publicznego” – podkreśla BCC.
Ustawa, której podstawą działania będzie przyjęty przez rząd – Narodowy Program Zdrowia na lata 2016-2020 zakłada m.in. utworzenie Rady ds. Zdrowia Publicznego, jako organu opiniodawczo-doradczego ministra zdrowia. To lepsze rozwiązanie, niż poprzednio proponowane. Wskazuje, że bezpośredni nadzór nad zdrowiem publicznym, jako koordynator przejmuje konstytucyjny minister (o co postulował BCC), a nie pełnomocnik rządu. W jej skład wejdą także pracodawcy – o co konsekwentnie wnioskował BCC w trakcie konsultacji społecznych.
Z uznaniem należy odnieść się do trybu ich przeprowadzenia opartego na najlepszych wzorcach dialogu społecznego, w atmosferze zrozumienia oraz otwartości na odmienne opinie i poglądy w dyskusji na argumenty. To niewątpliwa osobista zasługa minister Beaty Małeckiej-Libery, dotychczasowego pełnomocnika rządu ds. przygotowania projektu ustawy o zdrowiu publicznym.
W ustawie określono najważniejsze zadania dla poszczególnych działów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego:
– promowanie zdrowia i profilaktyka chorób także zawodowych;
– prowadzenie edukacji zdrowotnej dostosowanej do potrzeb różnych grup społeczeństwa – zwłaszcza dzieci, młodzieży i seniorów;
– rozpoznawanie, eliminowanie lub ograniczenie zagrożeń dla zdrowia fizycznego, psychicznego i społecznego w środowisku pracy, zamieszkania, nauki i rekreacji;
– systematyczne monitorowanie stanu zdrowia i jego zagrożeń oraz jakości życia związanej ze zdrowiem ludności w celu identyfikacji priorytetów dla polityki zdrowotnej państwa oraz wskazywanie skutecznych programów prewencji i promocji zdrowia także przez pracodawców;
– kształcenie i racjonalne wykorzystanie kadr w zakresie zdrowia publicznego oraz włączenie profilaktykim chorób i promocji zdrowia do programów edukacyjnych różnych grup zawodowych, zwłaszcza kadr: medycznych, nauczycieli, administracji publicznej oraz menadżerskich.
Najważniejszym elementem ustawy ma być Narodowy Programu Zdrowia (NPZ). Na realizację jego zadań w 2016 roku z budżetu państwa zostanie przeznaczone 140,7 mln zł.
Niepokój budzi rezygnacja z utworzenia Funduszu Zdrowia Publicznego, jako funduszu celowego. Koniecznym jest precyzyjne określenie decydenta oraz źródła pozyskiwania środków na finansowanie zadań NPZ, który powinien posiadać własne zaplecze finansowe, niezależne od budżetu Ministerstwa Zdrowia.
Pozytywnie należy ocenić, że projektodawca dostrzega różnego typu zagrożenia zdrowotne i przewiduje zadania w celu ich rozpoznawania, eliminowania lub ograniczania. Projektowana ustawa znacząco wzmocni także mechanizmy diagnozowania problemów zdrowia w miejscu pracy. Umożliwi racjonalne planowanie interwencji i profilaktyki zdrowotnej zarówno przez pracodawcę, jak i służby medycyny pracy.
Korzyści dla przedsiębiorców:
– zmniejszenie kosztów absencji chorobowej oraz kosztów wypadków przy pracy i ograniczenie ryzyka zawodowego;
– zmniejszone koszty związanych z fluktuacją kadr; ·
– optymalne przedłużenie okresu zawodowej aktywności osób starszych;
– racjonalizacja ponoszonych kosztów na: ochronę zdrowia, bhp, szkolenia i świadczenia socjalne;
– wzmocnienie służby medycyny pracy w mechanizmie diagnozowania problemów zdrowia publicznego i podmiotu współodpowiedzialnego za prowadzenie polityki zdrowotnej.
Oczekiwania przedsiębiorców:
– przyjęcie jeszcze w obecnej kadencji Sejmu RP ustawy o zdrowiu publicznym;
– przeprowadzenie ze stroną społeczną konsultacji nad Narodowym Programem Zdrowia na lata 2016-2020;
– precyzyjne określenie stabilnych mechanizmów finansowania zadań NPZ w realizacji zadań wynikających z ustawy o zdrowiu publicznym;
– jednoznaczne określenie roli i pozycji pełnomocnika rządu ds. zdrowia publicznego w realizacji NPZ i dysponowania przeznaczonym na ten cel funduszem;
– zwiększenie udziału wydatków na profilaktykę chorób zawodowych i medycynę pracy;
– inicjowanie i prowadzenie przez państwo badań naukowych oraz współpracy międzynarodowej w zakresie zdrowia publicznego z wykorzystaniem unijnych środków finansowych.
„Przyjęty przez rząd projekt ustawy o zdrowiu publicznym został poważnie okrojony w porównaniu do pierwotnej wersji przekazanej do konsultacji społecznych. Nie jest doskonały. Ale zasługuje na poparcie. Trafi do Sejmu ze znacznym opóźnieniem. Presja czasu zbliżającego się końca kadencji może negatywnie wpłynąć na jakość stanowionego prawa. W dalszych pracach legislacyjnych BCC uczestnicząc jako strona społeczna w procedurze sejmowej dołoży wszelkich starań, by ostateczny jej kształt spełniał oczekiwania nie tylko przedsiębiorców, ale przede wszystkim pacjentów. Głównym postulatem BCC będzie przywrócenie pierwotnej wersji ustawy o zdrowiu publicznym przewidującej m.in. utworzenie Funduszu Zdrowia Publicznego” – podkreśla BCC.
