Teriflunomid skuteczny w terapii skojarzonej z interferonem beta

Randomizowane, kontrolowane placebo badanie II fazy wykazało, że w nawracającej postaci stwardnienia rozsianego teriflunomid dodany do leczenia interferonem beta przynosi dodatkową korzyść.

Teriflunomid to aktywny metabolit leflunomidu [1]. W 2011 roku w New England Journal of Medicine opublikowano wyniki trwającego dwa lata randomizowanego badania skuteczności teriflunomidu w stwardnieniu rozsianym (MS) [2]. Wzięło w nim udział 1088 pacjentów w wieku od 18 do 55 lat, którzy uzyskali w skali EDSS (Expanded Disability Status Scale) ocenę od 0 do 5.5. W trzech grupach chorzy otrzymywali doustnie: 14 mg lub 7 mg teriflunomidu dziennie lub placebo. Stosowanie teriflunomidu związane było ze średnią mniejszą liczbą nawrotów stwardnienia rozsianego rocznie (0.37 względem 0.54 w grupie kontrolnej). Nie zaobserwowano różnic skuteczności między dwoma dawkami leku. Do najczęstszych działań niepożądanych należały biegunka i wymioty. W publikacji, która w lutym ukazała się na stronie internetowej pisma Multiple Sclerosis, Confavreux i wsp. ocenili, że profil bezpieczeństwa teriflunomidu stosowanego przez średnio 5.6 lat w grupie 147 pacjentów z nawracającym MS był korzystny [3]. Przyjmowanie 14 mg leflunomidu dziennie związane było z mniejszą progresją niepełnosprawności. W biężącym numerze Neurology Freedman i wsp. opublikowali wyniki nowego badania klinicznego drugiej fazy, w którym oceniono skuteczność dodania teriflunomidu do interferonu beta w nawracającej postaci MS. W badaniu wzięło udział 118 pacjentów, którzy otrzymywali w trzech grupach terfilunomid w dawkach 14 mg lub 7 mg, albo placebo. Czas trwania badania wyniósł 24 tygodnie, przy czym 86 pacjentów kontynuowało przyjmowanie teriflunomidu przez kolejne 24 tygodnie. W grupach leczonych teriflunomidem ok. 8% pacjentów przerwało leczenie ze względu na działania niepożądane (4.9% w grupie kontrolnej, tj. leczonej tylko interferonem). W porównaniu z grupą przyjmującą tylko interferon beta redukcja liczby i objętości zmian na obrazach mózgowia wykonanych techniką rezonansu magnetycznego (T1) w obu grupach leczonych teriflunomidem wyniosła ponad 70%. Lekarze zainteresowani zależnościami między patofizjologią stwardnienia rozsianego a farmakodynamiką teriflunomidu mogą znaleźć informacje na ten temat w dwóch aktualnych publikacjach [4,5].

1. Magne D, Mézin F, Palmer G i Guerne PA. The active metabolite of leflunomide, A77 1726, increases proliferation of human synovial fibroblasts in presence of IL-1beta and TNF-alpha. Inflamm Res. 2006 Nov;55(11):469-75.
2. O'Connor P, Wolinsky JS, Confavreux C i wsp. Randomized trial of oral teriflunomide for relapsing multiple sclerosis. N Engl J Med. 2011 Oct 6;365(14):1293-303.
3. Confavreux C, Li DK, Freedman MS i wsp. Long-term follow-up of a phase 2 study of oral teriflunomide in relapsing multiple sclerosis: safety and efficacy results up to 8.5 years. Mult Scler. 2012 Feb 7. Published online ahead of print.
4. Claussen MC i Korn T. Immune mechanisms of new therapeutic strategies in MS: teriflunomide. Clin Immunol. 2012 Jan;142(1):49-56.
5. Gold R i Wolinsky JS. Pathophysiology of multiple sclerosis and the place of teriflunomide. Acta Neurol Scand. 2011 Aug;124(2):75-84.