Dodanie bewacyzumabu do chemioterapii obiecującą opcją dla chorych na TNBC?
Autor: Aleksandra Lang
Data: 18.08.2016
Źródło: Opublikowano na stronie internetowej Cancer DOI: 10.1002/cncr.30170 Weekly paclitaxel, capecitabine, and bevacizumab with maintenance capecitabine and bevacizumab as first-line therapy for triple-negative, metastatic, or locally advanced breast cancer: R
Według najnowszego badania klinicznego GINECO A-TaXel leczenie skojarzone paklitakselem, kapecytabiną oraz bewacyzumabem z następowym leczeniem podtrzymującym kapecytabiną i bewacyzumabem wykazuje dużą aktywność i korzystny profil toksyczności u chorych na potrójnie ujemnego miejscowo zaawansowanego/przerzutowego raka piersi (ang. triple-negative breast cancer, TNBC). Wyniki badania opublikowano na stronie internetowej Cancer.
Dla chorych na HER2-ujemnego przerzutowego raka piersi bez obecności receptorów estrogenowych i progesteronowych istnieje niewiele opcji terapeutycznych, a rokowanie jest niekorzystne w porównaniu do chorych na hormonowrażliwego raka piersi.
Poprzednie badania kliniczne sugerowały, że dodanie bewacyzumabu do chemioterapii przynosi korzyści chorym na TNBC. Do nowego badania klinicznego 2. fazy A-TaXel od kwietnia 2010 do marca 2012 włączono 62 chore, z czego analizą dotyczącą bezpieczeństwa i skutecznośći objęto 57 z nich. U chorych zastosowano 4 cykle chemioterapii według schematu paklitaksel/kapecytabina/bewacyzumab w odstępach cotygodniowych. Leczenie paklitakselem zakończono po maksymalnie 6 cyklach, a pozostałe dwa leki stosowano do progresji choroby bądź nieakceptowalnej toksyczności.
Całkowity odsetek odpowiedzi (ang. overall response rate, ORR) wynosił 77%, u 19% chorych stwierdzono odpowiedź całkowitą, u kolejnych 14% stabilizację choroby, co dawało łącznie odsetek korzyści klinicznych sięgający 91%. Spośród 44 chorych, u których uzyskano odpowiedź na leczenie, średni czas trwania odpowiedzi wynosił 5,6 miesiąca.
W chwili zamknięcia bazy danych do analizy u 56 z 62 pierwotnie włączonych do badania chorych stwierdzono progresję choroby, bądź chore te zmarły. Mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) wynosiła 7,6 miesiąca, a mediana czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) wynosiła 19,2 miesiąca. W pierwszym roku odsetek OS wynosił 69%.
Najczęstsze działania niepożądane obejmowały zmęczenie (90%), ból (84%) I nadciśnienie tętnicze (79%). Najczęstszymi działaniami niepożądanymi stopnia 3. lub wyższego były nadciśninie tętnicze (35%), zmęczenie (19%) oraz zespół ręka-stopa (13%). Najczęstszymi hematologicznymi działaniami niepożądanymi stopnia 3. lub wyższego były neutropenia, którą stwierdzono u 23% chorych oraz małopłytkowość (16% chorych).
Ogółem z powodu toksyczności terapii leczenie paklitakselem zakończono u 18% chorych, leczenie bewacyzumabem u 25% chorych (głównie z powodu infekcji lub nadciśnienia tętniczego), a leczenie kapecytabiną u 15% chorych.
Badacze podkreślają fakt osiągnięcia wysokiego odsetka odpowiedzi na leczenie przy zastosowaniu skojarzenia tych trzech leków, a co ważne, leczenie to ma akceptowalny profil toksyczności.
Poprzednie badania kliniczne sugerowały, że dodanie bewacyzumabu do chemioterapii przynosi korzyści chorym na TNBC. Do nowego badania klinicznego 2. fazy A-TaXel od kwietnia 2010 do marca 2012 włączono 62 chore, z czego analizą dotyczącą bezpieczeństwa i skutecznośći objęto 57 z nich. U chorych zastosowano 4 cykle chemioterapii według schematu paklitaksel/kapecytabina/bewacyzumab w odstępach cotygodniowych. Leczenie paklitakselem zakończono po maksymalnie 6 cyklach, a pozostałe dwa leki stosowano do progresji choroby bądź nieakceptowalnej toksyczności.
Całkowity odsetek odpowiedzi (ang. overall response rate, ORR) wynosił 77%, u 19% chorych stwierdzono odpowiedź całkowitą, u kolejnych 14% stabilizację choroby, co dawało łącznie odsetek korzyści klinicznych sięgający 91%. Spośród 44 chorych, u których uzyskano odpowiedź na leczenie, średni czas trwania odpowiedzi wynosił 5,6 miesiąca.
W chwili zamknięcia bazy danych do analizy u 56 z 62 pierwotnie włączonych do badania chorych stwierdzono progresję choroby, bądź chore te zmarły. Mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) wynosiła 7,6 miesiąca, a mediana czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) wynosiła 19,2 miesiąca. W pierwszym roku odsetek OS wynosił 69%.
Najczęstsze działania niepożądane obejmowały zmęczenie (90%), ból (84%) I nadciśnienie tętnicze (79%). Najczęstszymi działaniami niepożądanymi stopnia 3. lub wyższego były nadciśninie tętnicze (35%), zmęczenie (19%) oraz zespół ręka-stopa (13%). Najczęstszymi hematologicznymi działaniami niepożądanymi stopnia 3. lub wyższego były neutropenia, którą stwierdzono u 23% chorych oraz małopłytkowość (16% chorych).
Ogółem z powodu toksyczności terapii leczenie paklitakselem zakończono u 18% chorych, leczenie bewacyzumabem u 25% chorych (głównie z powodu infekcji lub nadciśnienia tętniczego), a leczenie kapecytabiną u 15% chorych.
Badacze podkreślają fakt osiągnięcia wysokiego odsetka odpowiedzi na leczenie przy zastosowaniu skojarzenia tych trzech leków, a co ważne, leczenie to ma akceptowalny profil toksyczności.
