Kastracja farmakologiczna relugoliksem u pacjentów z zaawansowanym rakiem prostaty: wyniki badania HERO
Autor: Anna Soboń
Data: 29.06.2020
Źródło: New England Journal of Medicine
Opracował: Mikołaj Kamiński
Opracował: Mikołaj Kamiński
Na łamach New England Journal of Medicine ukazały się wyniki badania klinicznego HERO w którym porównano relugoliks, doustnego antagonistę gonadoliberyn z leuprolidem, pod względem skuteczności kastracji farmakologicznej u pacjentów z zaawansowanym rakiem prostaty.
Standardowymi środkami w kastracji farmakologicznej w trakcie leczenia zaawansowanego raka gruczołu krokowego są agoniści gonadoliberyn np. leuprolid, jednak leki te cechują się wzrostem stężenia testosteronu w pierwszych dwóch tygodniach działania.
Pacjentów w stosunku 2 do 1 zrandomizowano do grup: relugoliks 120 mg doustnie raz dziennie lub leuprolid w iniekcjach co trzy miesiące. Czas leczenia wynosił 48 tygodni. Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek pacjentów u których udało się trwale obniżyć stężenie testosteronu poniżej 50 nanogram na decylitr przez okres 48 tygodni.
Do grupy stosującej relugoliks zrandomizowano 622 pacjentów, a do grupy kontrolnej 308. W grupie interwencyjnej 96,7% mężczyzn osiągnęło pierwszorzędowy punkt końcowy, podczas gdy w grupie kontrolnej 88,8%. Różnica wynosiła 7,9% (95% CI: 4,1–11,8; p<0,001 dla przewagi relugoliksu). W ciągu czwartego dnia leczenia 56% pacjentów leczonych relugoliksem osiągnęło stężenie testosteronu poniżej 20 nanogramów na decylitr, a w grupie leczonej leuprolidem 0%. Występowanie incydentów sercowo-naczyniowych oraz śmierci z powodu chorób sercowo-naczyniowych w grupie interwencyjnej wynosiło 2,9%, a w grupie kontrolnej 6,2% (HR=0,46; 95% CI: 0,24-0,88).
Zastosowanie relugoliksu u mężczyzn z zaawansowanym rakiem prostaty umożliwiało szybkie osiągnięcie skuteczniej kastracji farmakologicznej i zmniejszenie ryzyka sercowo-naczyniowego w porównaniu z leuprolidem.
CI – Confidence Interval (pl. przedział ufności), HR – Hazard Ratio (pl. hazard względny)
Pacjentów w stosunku 2 do 1 zrandomizowano do grup: relugoliks 120 mg doustnie raz dziennie lub leuprolid w iniekcjach co trzy miesiące. Czas leczenia wynosił 48 tygodni. Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek pacjentów u których udało się trwale obniżyć stężenie testosteronu poniżej 50 nanogram na decylitr przez okres 48 tygodni.
Do grupy stosującej relugoliks zrandomizowano 622 pacjentów, a do grupy kontrolnej 308. W grupie interwencyjnej 96,7% mężczyzn osiągnęło pierwszorzędowy punkt końcowy, podczas gdy w grupie kontrolnej 88,8%. Różnica wynosiła 7,9% (95% CI: 4,1–11,8; p<0,001 dla przewagi relugoliksu). W ciągu czwartego dnia leczenia 56% pacjentów leczonych relugoliksem osiągnęło stężenie testosteronu poniżej 20 nanogramów na decylitr, a w grupie leczonej leuprolidem 0%. Występowanie incydentów sercowo-naczyniowych oraz śmierci z powodu chorób sercowo-naczyniowych w grupie interwencyjnej wynosiło 2,9%, a w grupie kontrolnej 6,2% (HR=0,46; 95% CI: 0,24-0,88).
Zastosowanie relugoliksu u mężczyzn z zaawansowanym rakiem prostaty umożliwiało szybkie osiągnięcie skuteczniej kastracji farmakologicznej i zmniejszenie ryzyka sercowo-naczyniowego w porównaniu z leuprolidem.
CI – Confidence Interval (pl. przedział ufności), HR – Hazard Ratio (pl. hazard względny)
