Empagliflozyna u pacjentów z niewydolnością serca z obniżoną frakcją wyrzutową

Empagliflozyna była pierwotnie badana, jako lek przeciw cukrzycy typu 2. W trakcie badań klinicznych zaobserwowano, że lek ten może wywoływać korzystne działania u pacjentów z niewydolnością serca. W badaniu o akronimie EMPEROR-Reduced oceniono zastosowanie tego leku u pacjentów z niewydolnością serca z obniżoną frakcją wyrzutową. Jednym z autorów badania był prof. Piotr Ponikowski, rektor Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu, kierownik Centrum Chorób Serca Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego we Wrocławiu.

W badaniu zrandomizowano 3730 pacjentów z niewydolnością serca, w klasach II-IV i z frakcją wyrzutową równą 40% lub mniej. Pacjenci byli przydzielanie do grup z empagliflozyną 10 mg raz dziennie lub placebo. Ponadto, pacjenci stosowali zalecaną terapię niewydolności serca. Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek pacjentów, u których doszło do śmierci z powodu chorób sercowo-naczyniowych lub hospitalizacji z powodu zaostrzenia niewydolności serca.

Mediana czasu obserwacji wyniosła 16 miesięcy. Pierwszorzędowy punkt końcowy zaobserwowano u 19,4% pacjentów z grupy interwencyjnej i u 24,7% z grupy placebo (HR=0,75; 95% CI: 0,65-0,86). Ponadto, stwierdzono, że pacjenci leczeni empagliflozyną mieli mniejszy roczny spadek wartości eGFR w porównaniu z grupą kontrolną (-0,55 vs -2,28 ml/min/1,73m2). Pacjenci z grupy interwencyjnej częściej doświadczali zakażeń w obrębie dróg rodnych.

Dodanie empagliflozyny do terapii niewydolności serca zmniejszało ryzyko śmierci z powodów sercowo-naczyniowych oraz hospitalizacji z powodu zaostrzenia niewydolności serca w porównaniu z placebo. Efekt ten był niezależny od występowania cukrzycy.

CI – Confidence Interval (pl. przedział ufności), HR – Hazard Ratio (pl. hazard względny)