Nowe wytyczne ADA: farmakologiczne podejście do leczenia glikemii
Działy:
Aktualności w Lekarz POZ
Aktualności
Amerykańskie Towarzystwo Diabetologiczne (ADA) opublikowało wytyczne 2021 r., dotyczące leczenia glikemii. Przedstawione standardy opisują, w jaki sposób należy leczyć pacjentów z cukrzycą. Zwrócono uwagę na profesjonalne oraz indywidualne podejście do każdego pacjenta.
Uwzględniono korzyści płynące ze stosowania pomp insulinowych wspomaganych czujnikiem.
Uwzględniono korzyści płynące ze stosowania pomp insulinowych wspomaganych czujnikiem.
Wybór leczenia pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (PChN) lub niewydolnością serca przebiega bardzo podobnie, jak leczenie cukrzycy typu 2.
Terapią pierwszego rzutu jest metformina i styl życia. Niezależnie od docelowego poziomu HbA1c pacjenta, a nawet tego, czy przyjmuje metforminę, należy spojrzeć na nie w trzech kategoriach: czy pacjent ma wskaźniki wysokiego ryzyka chorób sercowo-naczyniowych; miażdżycową chorobę sercowo- naczyniową; PChN, oraz czy ma niewydolność serca.
W przypadku pacjentów z wysokim ryzykiem miażdżycy tętnic lub znaną miażdżycową chorobą sercowo-naczyniową będzie to agonista receptora glukagonopodobnego peptydu 1 (GLP-1) lub inhibitora kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT2). W przypadku pacjentów z niewydolnością serca preferowane jest stosowanie inhibitora SGLT2. Takie same działania należy podjąć w stosunku do pacjentów z PCh. Należy obserwować funkcjonowanie nerek i dobrać odpowiednie leczenie.
W przypadku poważnie chorych osób oraz korzystając z wyników badań danego pacjenta, obarczonego wysokim ryzykiem, specjalista powinien wybrać pomiędzy agonistą receptora GLP-1 a inhibitorem SGLT2.
Jeśli starsza dorosła osoba choruje na cukrzycę typu 1, ma choroby przewlekłe współistniejące, ma nienaruszone funkcje poznawcze, to docelowy poziom HbA1c powinien wynosić <7,0–7,5%.
Ważne jest, aby przyjrzeć się stanowi funkcjonalnemu każdego pacjenta i szkodliwości podjętej terapii. Jeżeli pacjent jest poddawany zbyt intensywnemu leczeniu, to należy raz jeszcze zapoznać się z wynikami i ponownie dobrać terapię, która przede wszystkim powinna nie dopuścić do pojawienia się hipoglikemii.
Głównym celem nowego leczenia ma być poprawa jakości życia. Dotyczy to głównie osób starszych, które są bardzo słabe i często borykają się z chorobami przewlekłymi.
Terapią pierwszego rzutu jest metformina i styl życia. Niezależnie od docelowego poziomu HbA1c pacjenta, a nawet tego, czy przyjmuje metforminę, należy spojrzeć na nie w trzech kategoriach: czy pacjent ma wskaźniki wysokiego ryzyka chorób sercowo-naczyniowych; miażdżycową chorobę sercowo- naczyniową; PChN, oraz czy ma niewydolność serca.
W przypadku pacjentów z wysokim ryzykiem miażdżycy tętnic lub znaną miażdżycową chorobą sercowo-naczyniową będzie to agonista receptora glukagonopodobnego peptydu 1 (GLP-1) lub inhibitora kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT2). W przypadku pacjentów z niewydolnością serca preferowane jest stosowanie inhibitora SGLT2. Takie same działania należy podjąć w stosunku do pacjentów z PCh. Należy obserwować funkcjonowanie nerek i dobrać odpowiednie leczenie.
W przypadku poważnie chorych osób oraz korzystając z wyników badań danego pacjenta, obarczonego wysokim ryzykiem, specjalista powinien wybrać pomiędzy agonistą receptora GLP-1 a inhibitorem SGLT2.
Jeśli starsza dorosła osoba choruje na cukrzycę typu 1, ma choroby przewlekłe współistniejące, ma nienaruszone funkcje poznawcze, to docelowy poziom HbA1c powinien wynosić <7,0–7,5%.
Ważne jest, aby przyjrzeć się stanowi funkcjonalnemu każdego pacjenta i szkodliwości podjętej terapii. Jeżeli pacjent jest poddawany zbyt intensywnemu leczeniu, to należy raz jeszcze zapoznać się z wynikami i ponownie dobrać terapię, która przede wszystkim powinna nie dopuścić do pojawienia się hipoglikemii.
Głównym celem nowego leczenia ma być poprawa jakości życia. Dotyczy to głównie osób starszych, które są bardzo słabe i często borykają się z chorobami przewlekłymi.
