Stan przedcukrzycowy: jak pomóc zapobiec cukrzycy?
Autor: Mariusz Bryl
Data: 05.01.2017
Źródło: MK/MB
Stan przedcukrzycowy to nie choroba, ale zaburzenie, które chorobą grozi. Stąd należy stawiać przed chorym realne cele wysiłku fizycznego, starać się pomóc, a nie straszyć – mówi dr Aleksandra Szymborska- Kajanek ze Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu.
- Wydaje się, że długość życia determinuje dostęp do opieki medycznej i nowoczesnych procedur, ale tak naprawdę za to ile żyjemy odpowiada styl życia. Największy wpływ na zachorowania mają czynniki środowiskowe: błędy dietetyczne oraz brak aktywności fizycznej – mówi dr Kajanek.
Lekarz POZ powinien wykazać jednak szczególną czujność w przypadku pacjentów nie tylko z nadmierną masa ciała i niską aktywnością fizyczną, ale też jeśli w rodzinie ktoś choruje na cukrzycę, w razie przewlekłej cukrzycy ciążowej, w przypadku policystycznych jajników, w przypadku pacjentów ze schorzeniami sercowo-naczyniowymi. Po 45 roku życia badania przesiewowe w kierunku cukrzycy wykonywane powinny być co 3 lata, przy wysokim ryzyku raz w roku. Hiperglikemia już wymaga diagnostyki diabetologicznej. W zasadzie każdy wiek predysponuje do rozwoju cukrzycy, ale ryzyko wzrasta po 40 roku życia, znacząco wzrasta po 60 roku życia.
Definicja prediabetes opiera się wyłącznie na kryterium biochemicznym, stąd nie jest doskonała. Pierwszym badaniem jest oznaczenie glukozy na czczo. Diagnostyce służy także test krzywej cukrowej, który powinien zostać wykonany u kobiet zachodzących w ciążę, przy podwyższonych wartościach glukozy, przy zespole metabolicznym, przy czym nie zawsze musi być podwyższona gliekmia na czczo. Ważne, aby badanie odbywało się przy normalnym żywieniu pacjenta, w dniu po przespanej nocy i aby pacjent miał 2 godziny czasu na spędzenie go w laboratorium.
Chorych należy leczyć, aby nie rozwinęli cukrzycy i najlepszą opcją jest terapia behawioralna, ale nie można stawiać przed chorym nierealistycznych celów szczególnie odnośnie aktywności fizycznej. Należy także pamiętać, że nie ma pojęcia diety cukrzycowej, ale jest pojęcie diety zdrowej. Pierwsze zaburzenia mogą pojawić się nawet 10 lat przed wystąpieniem cukrzycy. Jeśli pacjent ma wysokie ryzyko rozwoju cukrzycy należy włączyć metoforminę, przy czym należy ją odstawić na 7 dni przed kolejnym badaniem krzywej cukrowej.
Lekarz POZ powinien wykazać jednak szczególną czujność w przypadku pacjentów nie tylko z nadmierną masa ciała i niską aktywnością fizyczną, ale też jeśli w rodzinie ktoś choruje na cukrzycę, w razie przewlekłej cukrzycy ciążowej, w przypadku policystycznych jajników, w przypadku pacjentów ze schorzeniami sercowo-naczyniowymi. Po 45 roku życia badania przesiewowe w kierunku cukrzycy wykonywane powinny być co 3 lata, przy wysokim ryzyku raz w roku. Hiperglikemia już wymaga diagnostyki diabetologicznej. W zasadzie każdy wiek predysponuje do rozwoju cukrzycy, ale ryzyko wzrasta po 40 roku życia, znacząco wzrasta po 60 roku życia.
Definicja prediabetes opiera się wyłącznie na kryterium biochemicznym, stąd nie jest doskonała. Pierwszym badaniem jest oznaczenie glukozy na czczo. Diagnostyce służy także test krzywej cukrowej, który powinien zostać wykonany u kobiet zachodzących w ciążę, przy podwyższonych wartościach glukozy, przy zespole metabolicznym, przy czym nie zawsze musi być podwyższona gliekmia na czczo. Ważne, aby badanie odbywało się przy normalnym żywieniu pacjenta, w dniu po przespanej nocy i aby pacjent miał 2 godziny czasu na spędzenie go w laboratorium.
Chorych należy leczyć, aby nie rozwinęli cukrzycy i najlepszą opcją jest terapia behawioralna, ale nie można stawiać przed chorym nierealistycznych celów szczególnie odnośnie aktywności fizycznej. Należy także pamiętać, że nie ma pojęcia diety cukrzycowej, ale jest pojęcie diety zdrowej. Pierwsze zaburzenia mogą pojawić się nawet 10 lat przed wystąpieniem cukrzycy. Jeśli pacjent ma wysokie ryzyko rozwoju cukrzycy należy włączyć metoforminę, przy czym należy ją odstawić na 7 dni przed kolejnym badaniem krzywej cukrowej.
