Amiwantamab – nowa opcja terapeutyczna dla chorych na raka płuca

Jak wykazano w badaniu klinicznym CHRYSALIS, stosowanie amiwantamabu wiąże się z wysokim odsetkiem długotrwałych odpowiedzi na leczenie u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z insercją w eksonie 20 genu EGFR, u których doszło do progresji choroby w trakcie lub po chemioterapii opartej na pochodnych platyny.

Mutacje aktywujące w genie EGFR są najczęściej występującym zaburzeniem molekularnym u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca. Większość z nich (85%) stanowi delecja w eksonie 20 oraz substytucja L858R w eksonie 21. Trzecim co do częstości zaburzeniem molekularnym jest insercja w eksonie 20 genu EGFR – jest to zburzenie heterogenne obejmujące ponad 100 wariantów wykrywanych w badaniu NGS. Insercje w eksonie 20 genu EGFR wykrywane są u około 4% chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca i u 4–12% chorych z obecnością mutacji w genie EGFR. Są też częściej wykrywane u osób, które nigdy nie paliły papierosów.

Większość z tych zaburzeń molekularnych wykazuje oporność na obecnie zarejestrowane drobnocząsteczkowe inhibitory kinazy tyrozynowej EGFR, a mechanizm tej oporności jest wieloczynnikowy.

Amiwantamab jest przeciwciałem dwuspecyficznym przeciwko receptorom EGFR i MET wiążącym się z domeną zewnątrzkomórkową, przełamującym zarazem oporność dotyczącą miejsca wiązania TKI.

Do badania klinicznego I fazy CHRYSALIS włączano chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością insercji w eksonie 20 genu EGFR. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania była toksyczność ograniczająca dawkę oraz całkowity odsetek odpowiedzi na leczenie. U chorych ze stwierdzoną progresją choroby podczas chemioterapii opartej na pochodnych platyny wynosiła 1050 mg (1,00 mg u chorych o masie ciała ≥80 kg), lek podawano raz w tygodniu przez pierwsze 4 tygodnie, a następnie co 2 tygodnie.

Odsetek odpowiedzi na leczenie u chorych otrzymujących amiwantamab wynosił 40% (95% CI 29–51%), mediana czasu trwania odpowiedzi na leczenie wynosiła 11,1 miesiąca, podczas gdy mediana czasu wolnego od progresji choroby – 8,3 miesiąca. Najczęstsze działania niepożądane występujące u chorych leczonych amiwantamabem obejmowały reakcje związane z wlewem (66%) oraz zanokcicę (45%). Najczęstsze działania niepożądane w stopniu III–IV obejmowały natomiast hipokaliemię (5%), wysypkę, zatorowość płucną, biegunkę i neutropenię (po 4%). Konieczność redukcji dawki amiwantamabu wystąpiła u 13% chorych, a leczenie zakończono z powodu toksyczności u 4% chorych.

Autorka: dr n. med. Katarzyna Stencel