Badania osocza i moczu mogą pomóc w wykryciu mutacji T790M w genie EGFR u chorych na NDRP

Wyniki nowego badania przedstawionego podczas tegorocznego kongresu ASCO wykazują, że oznaczanie mutacji T790M w osoczu i moczu mogą uzupełniać badania z tkanki biopsyjnej u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) opornego na leczenie inhibitorami kinazy tyrozynowej (ang. tyrosine kinase inhibitor, TKI) genu EGFR.

W badaniu TIGER-X z użyciem rocyletynibu 548 chorych włączono do populacji bezpieczeństwa, a 443 chorych do populacji skuteczności. Do analizy metod oznaczania mutacji w genie receptora naskórkowego czynnika wzrostu (ang. epidermal growth factor receptor, EGFR) włączono 540 próbek tkanki guza pobranych w czasie biopsji, 482 próbki osocza i 213 próbek moczu. U wszystkich chorych uczestniczących w badaniu wykazano obecność mutacji w genie EGFR, mediana wieku chorych wyniosła 63 lata, a większość (67,9%) stanowiły kobiety. Łącznie u 387 chorych wykazano obecność mutacji T790M metodą genotypowania z komórek tkanki guza wykonywaną centralnie przy użyciu metody real-time PCR. Spośród 482 chorych, u których wykonano test BEAMing w osoczu u 374 wykazano obecność mutacji T790M, natomiast spośród 169 chorych, u których wykonano sekwencjonowanie nowej generacji w próbkach moczu u 136 wykazano obecność mutacji T790M. Czułość badań osocza, traktując badania tkanki jako ‘złoty standard” określono na 80,9%. Spośród 387 dodatnich próbek tkanki guza stwierdzono tez obecność mutacji w 313 próbkach osocza, a 74 próbki były ujemne. Badacze podkreślili też, że badanie osocza jest szczególnie przydatne u chorych, u których próbki tkanki guza nie pozwalają na ocenę obecności mutacji (38 próbek). Czułość badania próbki moczu wynosiła 81,1%. Spośród 213 chorych, u których wykonano analizę próbki tkanki i moczu u 175 wykazano obecność mutacji w tkance guza, a u 142 również badanie moczu było dodatnie. Łącznie u 104 chorych (57%) wszystkie trzy rodzaje materiału biologicznego wykazywały obecność mutacji. Odsetek odpowiedzi na rocyletynib nie różnił się istotnie w zależności od rodzaju materiału biologicznego. Odsetek obiektywnych odpowiedzi u chorych z obecnością mutacji w tkance guza wyniósł 33,9%, natomiast u chorych z dodatnim badaniem osocza i moczu odpowiednio 32,1% i 36,7%. Również inne wskaźniki odpowiedzi, takie jak czas trwania odpowiedzi i czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) były podobne niezależnie od tego, w jakim materiale wykazano obecność mutacji T790M. Badacze podkreślili jednak, że dużo trudniejsze jest znalezienie mutacji w osoczu i moczu pochodzącym od chorych z chorobą M1a/M0 (co oznacza obecność przerzutów jedynie w płucach) niż u chorych z chorobąś M1b (obecność przerzutów odległych).
Podsumowując w opinii badaczy metody oznaczania mutacji T790M w osoczu, tkance guza i moczu uzupełniają się wzajemnie i pozwalają na wykrycie mutacji, których nie wykryto innymi metodami. Oznaczanie mutacji w genie EGFR z osocza i moczu należy uważać za możliwe do zastosowania, szczególnie u chorych, u których brak jest dostępnej tkanki guza.