Czynniki rokownicze w przebiegu NDRP z towarzyszącym wysiękiem opłucnowym

Rak płuca stanowi najczęstszą przyczynę wysięku opłucnowego związanego z nowotworem złośliwym. Wśród pacjentów z rozpoznanym rakiem płuca oraz towarzyszącym wysiękiem opłucnowym mediana przeżycie wynosi zaledwie 3-4 miesiące. Umut Sabri Kasapoglu i wsp. zaprojektowali badanie mające na celu określenie 2-letniego przeżycie w grupie pacjentów z rakiem płuca oraz współistniejącym wysiękiem opłucnowym oraz czynników prognostycznych w tej grupie chorych. Wyniki badania opublikowano na łamach czasopisma The Clinical Respiratory Journal.

Do badania włączono 139 (69.8%) mężczyzn oraz 60 (30.2%) kobiet z rozpoznanym niedrobnokomórkowym rakiem płuca (mediana wieku 64 lata). Mediana przeżycia wyniosła 4,4 miesiące. Najczęściej za wysięk w jamie opłucnowej odpowiadał adenocarcinoma (80,4%). Analiza jednoczynnikowa wykazały, iż czynnikami rokowniczymi były płeć (P < 0.001), współistnienie wysięku w jamie opłucnowej z przerzutami odległymi (P = 0.025), niższe osoczowe stężenie albumin (P < 0.0001), niższe stężenie białka w płynie opłucnowym (P < 0.0001), podwyższone osoczowe stężenie LDH (P = 0.003) oraz CRP (P < 0.0001), leukocytoza (P < 0.0001), typ histologiczny (P = 0.004) oraz podjęte postępowanie lecznicze (P < 0.0001). W przeprowadzonej analizie wieloczynnikowej wykazano, iż osoby, które posiadały wyższe osoczowe stężenie CRP (P = 0.017), niższe stężenie albumin w surowicy (P = 0.009) oraz niższe stężenie białka w płynie opłucnowym (P = 0.003), z przerzutami odległymi (P = 0.003) przeżywały istotnie krótszy okres czasu.
Reasumując, autorzy powyższego badania przedstawiają najistotniejszy czynniki rokownicze wśród pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca oraz współistniejącym wysiękiem opłucnowym. Dane te pozwolą na zakwalifikowanie pacjentów do odpowiedniej grupy ryzyka zgonu.