Długotrwała rehabilitacja poprawia jakość życia pacjentów ze śródmiąższowymi chorobami płuc
Autor: Marta Koblańska
Data: 24.09.2018
Źródło: DM/respiratory-research.biomedcentral.com
Choroby śródmiąższowe płuc zazwyczaj wiążą się nie tylko z niepomyślnym rokowaniem, ale także znacząco obniżają jakość życia. W związku ich przewlekłym przebiegiem naukowcy zbadali wpływ systematycznej rehabilitacji na wydolność fizyczną, siłę mięśniową oraz ogólną jakość życia (6-minutowy dystans marszu, szczytowy wskaźnik pracy, Wmax; jakość życia oceniono kwestionariuszem SGRQ; siłę mięśniową oceniono pomiarem siły mięśnia czworogłowego uda).
60 pacjentów (w wieku 64±11 lat; 62% mężczyzn i 38% kobiet) z rozpoznaną chorobą śródmiąższową płuc (w większości idiopatyczne włóknienie płuc, ponadto nadciśnienie płucne, azbestoza, włóknienie płuc indukowane lekami) zostało losowo przydzielonych do 6-miesięcznej rehabilitacji lub standardowego postępowania medycznego.
Pacjentów przydzielonych do grupy rehabilitacyjnej zaproszono do wzięcia udziału w sześciomiesięcznym programie ambulatoryjnej rehabilitacji z całkowitą liczbą 60 sesji, 3 razy w tygodniu przez pierwsze 3 miesiące, a następnie dwa razy w tygodniu. Pacjenci przydzieleni do grupy kontrolnej byli leczeni standardowo i zostali poddani identycznej obserwacji jak grupa rehabilitacyjna.
Po 6 miesiącach ćwiczeń w grupie interwencyjnej odnotowano średnio 72-metrowe wydłużenie dystansu 6-minutowego marszu (zakres 36-108m) w porównaniu do grupy kontrolnej; co więcej, 11 pacjentów (37%) w grupie rehabilitacyjnej w porównaniu do 5 (17%) w grupie kontrolnej uzyskało znaczącą poprawę w tym zakresie po roku od rozpoczęcia badania.
Interwencja spowodowała także znaczny wzrost maksymalnej zdolności wysiłkowej (Wmax), ogólnego stanu zdrowia i siły mięśnia czworogłowego uda na końcu okresu rehabilitacyjnego. Większość efektów utrzymywała się przez 1 rok; co więcej, znacząca poprawa dla tolerancji wysiłku, siły mięśni i stanu zdrowia została wykazana już po 3 miesiącach.
Zaskakujący jest jednak fakt, że ćwiczenia nie wpłynęły na czynność płuc i poprawę parametrów gazometrii krwi tętniczej, z wyjątkiem wymuszonej pojemności życiowej, która była nieco lepsza w grupie rehabilitacyjnej.
Pacjentów przydzielonych do grupy rehabilitacyjnej zaproszono do wzięcia udziału w sześciomiesięcznym programie ambulatoryjnej rehabilitacji z całkowitą liczbą 60 sesji, 3 razy w tygodniu przez pierwsze 3 miesiące, a następnie dwa razy w tygodniu. Pacjenci przydzieleni do grupy kontrolnej byli leczeni standardowo i zostali poddani identycznej obserwacji jak grupa rehabilitacyjna.
Po 6 miesiącach ćwiczeń w grupie interwencyjnej odnotowano średnio 72-metrowe wydłużenie dystansu 6-minutowego marszu (zakres 36-108m) w porównaniu do grupy kontrolnej; co więcej, 11 pacjentów (37%) w grupie rehabilitacyjnej w porównaniu do 5 (17%) w grupie kontrolnej uzyskało znaczącą poprawę w tym zakresie po roku od rozpoczęcia badania.
Interwencja spowodowała także znaczny wzrost maksymalnej zdolności wysiłkowej (Wmax), ogólnego stanu zdrowia i siły mięśnia czworogłowego uda na końcu okresu rehabilitacyjnego. Większość efektów utrzymywała się przez 1 rok; co więcej, znacząca poprawa dla tolerancji wysiłku, siły mięśni i stanu zdrowia została wykazana już po 3 miesiącach.
Zaskakujący jest jednak fakt, że ćwiczenia nie wpłynęły na czynność płuc i poprawę parametrów gazometrii krwi tętniczej, z wyjątkiem wymuszonej pojemności życiowej, która była nieco lepsza w grupie rehabilitacyjnej.
Patronat naukowy portalu: