Fewipiprant zapobieganiu zaostrzeń astmy: wyniki badań LUSTER-1 i LUSTER-2

Fewipiprant to nowy lek, który jest antagonistą receptora 2 dla prostaglandyny D2. U pacjentów z astmą obserwuje się nadekspresję tego receptora w warstwie podśluzówkowej oskrzeli. Badania kliniczne II fazy wykazały, że zastosowanie fewipiprantu wiązało się z poprawą funkcji płuc oraz zmniejszeniem eozynofili w ślinie u pacjentów z astmą. W badaniach o akronimach LUSTER-1 i LUSTER-2 zastosowano fewipiprant w celu oceny redukcji zaostrzeń astmy u pacjentów z ciężką astmą.

Do badania zakwalifikowano pacjentów w wieku co najmniej 12 lat z niekontrolowaną astmą, leczonych 2-3 lekami. Pacjenci byli randomizowani w równych proporcjach do fewipiprantu raz dziennie w dawce 150 mg, 450 mg lub placebo. Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek umiarkowanych lub ciężkich zaostrzeń astmy w grupie pacjentów z liczbą eozynofili we krwi, wynoszącą co najmniej 250 komórek na mikrolitr.

W obu badaniach każde z ramion liczyło po około 300 uczestników. W grupie badanych z wysoką liczbą eozynofili fewipiprant wykazywał tendencję do redukcji częstości zaostrzeń astmy w porównaniu z placebo (LUSTER-1: 150mg: RR=1,04; 95% CI: 0,77-1,41; 450mg: RR=0,83; 95% CI: 0,61-1,14; LUSTER-2: 150mg: RR=0,69; 95% CI: 0,50-0,96; 450mg: RR=0,72; 95% CI: 0,52-1,01). Podobne wyniki zaobserwowano w całej grupie badanej, przy czym wyższa dawka fewipiprantu wiązała się z większą redukcją częstości zaostrzeń w porównaniu z placebo.

Fewipiprant wykazuje niewielką skuteczność w redukcji częstości zaostrzeń astmy w porównaniu z placebo, jednak te efekty nie były w większości przypadków istotne statystycznie.

CI – Confidence Interval (pl. przedział ufności), RR – Relative Risk (pl. ryzyko względne)