Fluorochinolony oddechowe a ryzyko nagłej śmierci sercowej u pacjentów hemodializowanych

W amerykańskim retrospektywnym badaniu oceniono wpływ zastosowania lewofloksacyny lub moksyfloksacyny w leczeniu infekcji na ryzyko nagłej śmierci sercowej u pacjentów hemodializowanych – może się ono zwiększyć niemal dwukrotnie.

Wydłużające odcinek QT fluorochinolony stanowią grupę leków, które często są przepisywane na infekcje u pacjentów przewlekle hemodializowanych. Na łamach „JAMA Cardiology” ukazały się wyniki amerykańskiego retrospektywnego badania dotyczącego związku pomiędzy zastosowaniem fluorochinolonów oddechowych (aktywnych wobec Streptococcus pneumoniae, lewofloksacyny i moksyfloksacyny) a ryzykiem nagłej śmierci sercowej wśród pacjentów hemodializowanych.

W badaniu wykorzystano dane z lat 2007–2016. Porównywano wystąpienie nagłej śmierci sercowej w ciągu 5 dni od rozpoczęcia leczenia antybiotykami: lewofloksacyną lub moksyfloksacyną vs amoksycyliną lub amoksycyliną z kwasem klawulanowym.

Łącznie w badaniu analizowano dane prawie 265 tys. pacjentów i odnotowano ponad 626 tys. recept na analizowane antybiotyki, z czego w większości (60 proc.) przypisywano amoksycylinę lub amoksycylinę z kwasem klawulanowym. Średni wiek grupy wyniósł 61 ±15 lat. W ciągu 5 dni od włączenia lewofloksacyny lub moksyfloksacyny odnotowano niemal dwukrotnie zwiększone ryzyko nagłej śmierci sercowej w porównaniu z rozpoczęciem leczenia opartego na amoksycylinie (HR = 1,95; 95 proc. CI: 1,57–2,41). Ogółem zastosowanie fluorochinolonów przyczyniło się do około 44 dodatkowych przypadków nagłej śmierci sercowej na 100 000 przepisanych antybiotyków.

Omawiana analiza wskazuje, że zastosowanie lewofloksacyny lub moksyfloksacyny w leczeniu infekcji u pacjentów hemodializowanych może prawie dwukrotnie zwiększyć ryzyko nagłej śmierci sercowej w porównaniu z zastosowaniem amoksycyliny lub amoksycyliny z kwasem klawulanowym.

Opracowanie: lek. Mikołaj Kamiński