Mepolizumab w astmie eozynofilowej: badanie porejestracyjne

Mepolizumab to przeciwciała monoklonalne działające naprzeciwko interleukinie 5. Przeciwciało to jest stosowane u pacjentów z ciężką astmą eozynofilową. Na łamach European Respiratory Journal ukazały się dane z australijskiego rejestru, dotyczącego leczenia mepolizumabem pacjentów z ciężką astmą eozynofilową.

Mepolizumab zastosowano u 309 pacjentów. Mediana wieku wynosiła 60 lat. Pacjenci charakteryzowali się słabą kontrolą choroby: w ocenie według kwestionariusza kontroli astmy (Asthma Control Questionnaire, ACQ) mediana wynosiła 3,4 na 6. Mediana zaostrzeń choroby wynosiła 3 w ciągu 12 miesięcy, a prawie połowa grupy stosowała codziennie doustny glukokortykosteroid. Mediana eozynofili w surowicy krwi wynosiła 590 komórek na mikrolitr.

Dzięki zastosowaniu mepolizumabu osiągnięto zmniejszenie częstości zaostrzeń wymagających zastosowania doustnej glikokortykosteroidów w porównaniu z poprzednim rokiem (RR=0,34; 95% CI: 0,29-0,41) oraz zmniejszyła się częstość hospitalizacji (RR=0,46; 95% CI: 0,33-0,63). W ciągu 6 miesięcy mediana punktacji w ACQ zmniejszyła się o 2 punkty. Najlepszą odpowiedź uzyskano u pacjentów z wysokimi wartościami eozynofili we krwi, późnym wiekiem rozwoju astmy, natomiast gorszą odpowiedź obserwowano u mężczyzn oraz u otyłych pacjentów.

Mepolizumab w warunkach praktyki klinicznej zmniejsza częstotliwość zaostrzeń i hospitalizacji u pacjentów z ciężką eozynofilową astmą oskrzelową.

CI – Confidence Interval (pl. przedział ufności), RR – Relative Risk (pl. ryzyko względne)