Perspektywy leczenia zaawansowanych postaci międzybłoniaka opłucnej

Mimo ograniczenia narażenia na azbest w ostatnich latach wciąż zdarzają się przypadki zachorowań na międzybłoniaka opłucnej. Część pacjentów nie zostaje zdiagnozowana wystarczająco wcześnie, co skutkuje koniecznością podjęcia leczenia paliatywnego. Według wytycznych Polskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej najbardziej skuteczną opcją leczenia paliatywnego jest połączenie cisplatyny i pemetreksedu. Poszukuje się jednak nowych metod, które pozwolą na dalszą poprawę sytuacji tej grupy chorych.

Na łamach Journal of Thoracic Oncology ukazało się doniesienie o zastosowaniu niwolumabu (inhibitor receptora PD-1 (obecnie stosowany m.in. w leczeniu czerniaka, niedrobnokomórkowego raka płuca czy raka jasnokomórkowego nerki) w leczeniu zaawansowanego międzybłoniaka opłucnej. 34 pacjentom w wieku >18. roku życia, bez przerzutów do OUN, bez niewydolności nerek i wątroby oraz bez powikłań hematologicznych podawano niwolumab w dawce 3mg/kg m.c. dożylnie co 2 tygodnie. Po 12 tygodniach oceniono częściową odpowiedź na leczenie (PR), progresję (PD) oraz stabilność choroby (SD). Spośród 34 pacjentów u 8 (24 proc.) odnotowano częściową odpowiedź na leczenie, a u kolejnych 8 choroba ustabilizowała się, co oznacza, że osiągnięto kontrolę choroby w 12. tygodniu. Dalsze obserwacje pokazały stabilizację choroby u czterech spośród 34 pacjentów sześć miesięcy po rozpoczęciu leczenia niwolumabem. U 26 pacjentów odnotowano objawy niepożądane, które głównie obejmowały zmęczenie i świąd. Poważne powikłania, jak zapalenie płuc czy zaburzenia żołądkowo-jelitowe, odnotowano u 9 pacjentów.

Mimo, iż wyniki są obiecujące i wskazują na potencjalną użyteczność leku w leczeniu zaawansowanych postaci międzybłoniaka, konieczne jest przeprowadzenie badań na większej próbie, które potwierdzą powyższe rezultaty. Obecnie trwa badanie w wielu ośrodkach i według jego autorów zakończenie jest planowane w 2021 roku.

Kolejne badanie, dotyczące zastosowania komórek dendrytycznych w immunoterapii międzybłoniaka, ukazało się na łamach Frontiers in Immunology. W przeprowadzonej próbie (9 pacjentów) fazy I po 6 tygodniach uzyskano wzrost liczby limfocytów T CD4 i CD8 oraz limfocytów B. Jako antygenu, wobec którego stymulowano limfocyty, użyto mezoteliny.

Oba doniesienia wskazują, że być może wkrótce doczekamy się znacznie skuteczniejszych terapii zaawansowanych postaci międzybłoniaka opłucnej.