Tiotropium i olodaterol skuteczniejsze od samego tiotropium w leczeniu POChP

Skuteczność połączenia tiotropium (długodziałający inhibitor receptorów muskarynowych) i olodaterolu (selektywny, długodziałający beta-2 agonista) zostało wykazane (w porównaniu z placebo) w odniesieniu do poprawy tolerancji wysiłku i wytrzymałości u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc. Na łamach European Respiratory Journal wykazano wyższość takiego połączenia w porównaniu ze stosowaniem wyłącznie tiotropium.

Przeprowadzono randomizowane badanie z podwójnie ślepą próbą; zakwalifikowano do niego 201 pacjentów z umiarkowanym do ciężkiego upośledzeniem funkcji płuc, z tachypnoe w spoczynku oraz z wynikiem BDI (Baseline Dyspnea Index) poniżej 8. Przez 6 tygodni pacjenci otrzymywali wziewnie tiotropium i olodaterol w dawkach odpowiednio 5 i 5 µg lub wyłącznie tiotropium w dawce 5 µg (do grup przydzielono w stosunku 1:1); każdy z badanych był poddawany 3-minutowej próbie marszu ze zmienną prędkością (3-min CSST) i oceniany (pod kątem nasilenia duszności) w skali MBS (Modified Borg Scale; wynik w zakresie 0-10, im mniejszy wynik, tym mniejsze nasilenie duszności) .

Po 6 tygodniach leczenia w obu grupach odnotowano istotny spadek nasilenia duszności pod koniec 3-minutowego testu (w skali MBS mediana spadku 0,968 w grupie leczonej tiotropium i 1,325 w grupie leczonej tiotropium i olodaterolem), jednak redukcja nasilenia duszności okazała się istotnie większa w grupie otrzymującej tiotropium i olodaterol (różnica -0,357, p=0,0217).