ASCO 2018 – glikokortykosteroidy zmniejszają korzyść kliniczną z leczenia inhibitorami PD-1/PD-L1
Autor: Marta Koblańska
Data: 20.07.2018
Źródło: ASCO2018/KS
Stosowanie glikokortykosteroidów w momencie rozpoczęcia leczenia inhibitorami immunologicznych punktów kontrolnych PD-1/PD-L1 wiąże się z krótszym przeżyciem u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca. Podczas tegorocznego kongresu ASCO (ang. American Society for Clinical Oncology) przedstawiono analizę retrospektywną danych pochodzących od chorych z Memorian Sloan Kettering Cancer Center (MSKCC) w Nowym Jorku oraz z Institut Gustave Roussy we Francji (abstrakt 9003).
Należy rozważyć zastosowanie niesteroidowych alternatyw glikokortykosteroidów w przypadku kwalifikacji do leczenia inhibitorami PD-1/PD-L1, natomiast nie należy pomijać leczenia glikokortykosteroidami w przypadku przerzutów w ośrodkowym układzie nerwowym.
Do tej pory niewiele wiadomo na temat skuteczności immunoterapii u chorych leczonych sterydami, głównie dlatego, że stanowi to jedno z głównych kryteriów wyłączenia z większości badań klinicznych dotyczących immunoterapii anty-PD-1/anty-PD-L1. Glikokortykosteroidy mają silne działanie immunosupresyjne i są stosowane w przypadku działań niepożądanych związanych z immunoterapią (ang. immune-related adverse events, irAE), co jednak nie wydaje się mieć negatywnego wpływu na skuteczność immunoterapii.
W celu oceny wpływu glikokortykosteroidów na skuteczność leczenia anty PD-1/PD-L1 u chorych na nierobnokomórkowego raka płuca, badacze przeanalizowali dokumentację medyczną chorych leczonych w MSKCC (n=455) i Gustave Roussy (n=185), którzy w chwili rozpoczęcia leczenia immunoterapią otrzymywali sterydy doustnie lub dożylnie. Chorzy, którzy otrzymywali prednizon w dawce mniejszej niż 10 mg na dobę zostali włączeni do kohorty „chorych nie leczonych sterydami”.
Przyjmowanie sterydów w chwili rozpoczęcia leczenia inhibitorami PD-1/PD-L1 wiązało się z niższym całkowitym odsetkiem odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR). W MSKCC u 6% chorych otrzymujących sterydy stwierdzono całkowitą lub częściową odpowiedź na leczenie w porównaniu do 19% chorych, u których nie stosowano sterydów. Odsetki te w Gustave Roussy wynosiły odpowiednio 8% i 18%. Przyjmowanie sterydów miało również wpływ na czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) i czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS). W MSKCC HR dla progresji choroby wynosił 1,7 (p<0,0001) a w Gustave Roussy HR wynosił 1,5 (p<0,0001). HR dla zgonu wynosił w MSKCC 2,1 (p <0,0001), a w Gustave Roussy 2,0 (p <0,001).
Analiza podgrup wykazała, że wpływ stosowania sterydów na wyniki leczenia immunoterapią utrzymuje się niezależnie od wieku, płci, stanu sprawności, rozpoznania histopatologicznego (rak płaskonabłonkowy lub niepłaskonabłonkowy) czy obecności lub braku przerzutów odległych. W analizie wieloczynnikowej stosowanie sterydów wiąże się ze statystycznie istotnie gorszymi wynikami leczenia immunoterapią w zakresie zarówno ORR, jak i PFS i OS.
Do tej pory niewiele wiadomo na temat skuteczności immunoterapii u chorych leczonych sterydami, głównie dlatego, że stanowi to jedno z głównych kryteriów wyłączenia z większości badań klinicznych dotyczących immunoterapii anty-PD-1/anty-PD-L1. Glikokortykosteroidy mają silne działanie immunosupresyjne i są stosowane w przypadku działań niepożądanych związanych z immunoterapią (ang. immune-related adverse events, irAE), co jednak nie wydaje się mieć negatywnego wpływu na skuteczność immunoterapii.
W celu oceny wpływu glikokortykosteroidów na skuteczność leczenia anty PD-1/PD-L1 u chorych na nierobnokomórkowego raka płuca, badacze przeanalizowali dokumentację medyczną chorych leczonych w MSKCC (n=455) i Gustave Roussy (n=185), którzy w chwili rozpoczęcia leczenia immunoterapią otrzymywali sterydy doustnie lub dożylnie. Chorzy, którzy otrzymywali prednizon w dawce mniejszej niż 10 mg na dobę zostali włączeni do kohorty „chorych nie leczonych sterydami”.
Przyjmowanie sterydów w chwili rozpoczęcia leczenia inhibitorami PD-1/PD-L1 wiązało się z niższym całkowitym odsetkiem odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR). W MSKCC u 6% chorych otrzymujących sterydy stwierdzono całkowitą lub częściową odpowiedź na leczenie w porównaniu do 19% chorych, u których nie stosowano sterydów. Odsetki te w Gustave Roussy wynosiły odpowiednio 8% i 18%. Przyjmowanie sterydów miało również wpływ na czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) i czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS). W MSKCC HR dla progresji choroby wynosił 1,7 (p<0,0001) a w Gustave Roussy HR wynosił 1,5 (p<0,0001). HR dla zgonu wynosił w MSKCC 2,1 (p <0,0001), a w Gustave Roussy 2,0 (p <0,001).
Analiza podgrup wykazała, że wpływ stosowania sterydów na wyniki leczenia immunoterapią utrzymuje się niezależnie od wieku, płci, stanu sprawności, rozpoznania histopatologicznego (rak płaskonabłonkowy lub niepłaskonabłonkowy) czy obecności lub braku przerzutów odległych. W analizie wieloczynnikowej stosowanie sterydów wiąże się ze statystycznie istotnie gorszymi wynikami leczenia immunoterapią w zakresie zarówno ORR, jak i PFS i OS.
