Kryzotynib – wyniki badania III fazy u chorych na raka płuca
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 15.10.2012
Źródło: A.T. Shaw, D.W. Kim, K. Nakagawa et al. Phase III study of crizotinib versus pemetrexed or docetaxel chemotherapy in patients with advanced ALK-positive non-small cell lung cancer (NSCLC) (PROFILE 1007). ESMO 2012. LBA1_PR
Podczas corocznej konferencji ESMO (European Society of Medical Oncology) odbywającej się w Wiedniu zaprezentowano wyniki badania III fazy oceniającego skuteczność kryzotynibu u chorych na zaawansowanego/przerzutowego niedrobnokomórkowego raka płuca z rearanżacją w genie ALK po niepowodzeniu wcześniejszej terapii pierwszego rzutu, w porównaniu do badanych otrzymujących chemioterapię (docetaksel lub pemetreksed)
Obecnie Kryzotynib jest zarejestrowany do leczenia chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC) z rearanżacją w genie ALK po niepowodzeniu wcześniejszej terapii systemowej. Rejestracji kryzotynibu dokonano na podstawie wyników dwóch wieloośrodkowych, jednoramiennych badań klinicznych: PROFILE 1005 – badanie II fazy (136 chorych); Study 1001 – druga część badania I fazy (119 chorych).
Aktywująca mutacja lub translokacja w genie ALK (anaplastic lymphoma kinase) została zidentyfikowana w różnych typach nowotworów w tym w niedrobnokomórkowym raku płuca (NDRP). EML4-ALK jest nieprawidłowym genem fuzyjnym kodującym cytoplazmatyczne chimeryczne białko o aktywności kinazy. EML4-ALK występuje zaledwie w 2-7% wszystkich NDRP i pojawia się głównie u chorych na gruczolakoraka niepalących wyroby tytoniowe.
Do badania III fazy zakwalifikowano 347 chorych na zaawansowanego (IIIB) lub przerzutowego (IV) NDRP z nieprawidłowym genem fuzyjnym EML4-ALK. U zakwalifikowanych do badania chorych doszło wcześniej do niepowodzenia terapii pierwszej linii. W jednym ramieniu badania chorzy otrzymywali kryzotynib, w drugim pemetreksed lub docetaksel. Odsetek obiektywnych odpowiedzi klinicznych był wyższy w grupie leczonej kryzotynibem (65% vs 20%; p<0.0001). Również przeżycie wolne do progresji (PFS – progression free survival) było dłuższe u chorych w grupie badanej – 7.7 vs 3.0 miesięcy (HR 0.49; 95% CI 0.37-0.64; p<0.0001). Na określenie mediany całkowitego przeżycia (OS – overall survival) chorych na tym etapie badania jest jeszcze zbyt wcześnie.
Działania niepożądane związane z leczeniem kryzotynibem obserwowano u 59% chorych. Do najczęstszych należały: zaburzenia widzenia (59%), biegunka (53%), nudności (52%), wymioty (44%), podwyższona wartość transaminaz (36%). U chorych otrzymujących chemioterapię najczęściej obserwowano nudności (35%), zmęczenie (29%), neutropenię (22%), obniżenie apetytu (21%), łysienie (20%). W obu grupach obserwowano taki sam odsetek (31%) działań niepożądanych 3 i 4 stopnia. 6% chorych leczonych kryzotynibem nie ukończyło terapii z powodu powikłań leczenia (10% - leczonych chemioterapią)
Aktywująca mutacja lub translokacja w genie ALK (anaplastic lymphoma kinase) została zidentyfikowana w różnych typach nowotworów w tym w niedrobnokomórkowym raku płuca (NDRP). EML4-ALK jest nieprawidłowym genem fuzyjnym kodującym cytoplazmatyczne chimeryczne białko o aktywności kinazy. EML4-ALK występuje zaledwie w 2-7% wszystkich NDRP i pojawia się głównie u chorych na gruczolakoraka niepalących wyroby tytoniowe.
Do badania III fazy zakwalifikowano 347 chorych na zaawansowanego (IIIB) lub przerzutowego (IV) NDRP z nieprawidłowym genem fuzyjnym EML4-ALK. U zakwalifikowanych do badania chorych doszło wcześniej do niepowodzenia terapii pierwszej linii. W jednym ramieniu badania chorzy otrzymywali kryzotynib, w drugim pemetreksed lub docetaksel. Odsetek obiektywnych odpowiedzi klinicznych był wyższy w grupie leczonej kryzotynibem (65% vs 20%; p<0.0001). Również przeżycie wolne do progresji (PFS – progression free survival) było dłuższe u chorych w grupie badanej – 7.7 vs 3.0 miesięcy (HR 0.49; 95% CI 0.37-0.64; p<0.0001). Na określenie mediany całkowitego przeżycia (OS – overall survival) chorych na tym etapie badania jest jeszcze zbyt wcześnie.
Działania niepożądane związane z leczeniem kryzotynibem obserwowano u 59% chorych. Do najczęstszych należały: zaburzenia widzenia (59%), biegunka (53%), nudności (52%), wymioty (44%), podwyższona wartość transaminaz (36%). U chorych otrzymujących chemioterapię najczęściej obserwowano nudności (35%), zmęczenie (29%), neutropenię (22%), obniżenie apetytu (21%), łysienie (20%). W obu grupach obserwowano taki sam odsetek (31%) działań niepożądanych 3 i 4 stopnia. 6% chorych leczonych kryzotynibem nie ukończyło terapii z powodu powikłań leczenia (10% - leczonych chemioterapią)
