123RF
Ocena biomarkerów poprawia wyniki przeżycia chorych na NDRP z mutacją w genie EGFR
Autor: Monika Stelmach
Data: 12.04.2021
Źródło: Targeted Oncology: „Implementation of Earlier Diagnoses and Testing May Maximize Survival Outcomes for EGFR+ NSCLC”.
| Tagi: | biomarkery, NDRP, EGFR |
Retrospektywna analiza przedstawiona podczas Europejskiego Kongresu Raka Płuca w 2021 r. pokazała, że wczesna diagnostyka w kierunku biomarkerów powinna być szerzej stosowana w celu identyfikacji chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) z mutacją w genie EGFR.
W dużej retrospektywnej analizie pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NDRP) częstość występowania mutacji genie EGFR wydawała się być wyższa w bardziej zaawansowanych stadiach, a status EGFR miał wpływ na wyniki przeżycia. Z tego powodu badacze podkreślają potrzebę wczesnego diagnozowania chorych, aby mogli skorzystać ze skutecznego leczeniu inhibitorem EGFR.
Badanie wykazało, że u 16 proc. pacjentów z NDRP w stopniu zaawansowania I-III, badanych pod kątem mutacji w genie EGFR, wyniki były pozytywne.
Konieczność wcześniejszej diagnostyki widać na przykładzie wyników badań klinicznych, takich jak ADAURA, które pokazało, jak korzystne może być stosowanie inhibitora kinazy tyrozynowej EGFR u pacjentów z EGFR+ NDRP we wcześniejszym stadium zaawansowania. Celem badań było określenie, w jaki sposób wzorce testowania w Stanach Zjednoczonych wpływają na wyniki leczenia. W badaniu klinicznym terapia uzupełniającą ozymertynibem przyniosła statystycznie istotną poprawę przeżycia wolnego od NDRP w porównaniu z placebo u pacjentów z NDRP w stopniu zaawansowania IB-IIIA z mutacją w genie EGFR (HR, 0,20; 99,12% CI, 0,14-0,30; p <0, 001).
W retrospektywnym badaniu wykorzystano bazę danych CancerLinQ Discovery (CLQD) do oceny 33 486 pacjentów z NDRP w stopniu I-III, którzy mieli co najmniej 18 lat i zostali zdiagnozowani w okresie od stycznia 2014 do grudnia 2018 r. U większości chorych nowotwór zdiagnozowano w III stopniu zaawansowania. 3121 pacjentów miało dostępne dane z badań, w tym 1034 z NDRP w stopniu I, 560 pacjentów z chorobą w stadium II i 1527 z chorobą w stadium III. Spośród tych pacjentów mutacje w genie EGFR zidentyfikowano odpowiednio u 20%, 13% i 14% chorych. Osiemdziesiąt jeden procent pacjentów badano również pod kątem obecności mutacji ALK, 50% pod kątem mutacji w genie ROS1, a u 36% badano ekspresję PD-L1.
Natomiast na podstawie analizy Kaplana-Meiera całkowity czas przeżycia (OS, overall survival) zdefiniowano jako czas od diagnozy do śmierci. Dane zostały ocenzurowane w przypadku pacjentów, u których nie doszło do zgonu do daty zaprzestania zbierania danych. Pacjenci byli obserwowani przez przez okres z medianą wynoszącą 23,3 miesiąca (CI, 11,2-39,7). Wskaźniki OS obserwowane u pacjentów z NDRP w I stopniu zaawansowania po 60 miesiącach wyniosły 72,0%, co było najwyższym wskaźnikiem wśród różnych stadiów. Pacjenci w II stadium choroby mieli 60-miesięczny wskaźnik OS wynoszący 55,5%, a ci w III stadium zaawansowania - 29,5%.
Oprócz wczesnych testów w kierunku mutacji w genie EGFR wyniki analiz pokazują, że testowanie innych biomarkerów, takich jak mutacja ALK, ekspresja PD-L1 i mutacja ROS1, jest również ważne do identyfikacji pacjentów, którzy mogą odnieść korzyści z wczesnego wdrożenia leczenia.
Badanie wykazało, że u 16 proc. pacjentów z NDRP w stopniu zaawansowania I-III, badanych pod kątem mutacji w genie EGFR, wyniki były pozytywne.
Konieczność wcześniejszej diagnostyki widać na przykładzie wyników badań klinicznych, takich jak ADAURA, które pokazało, jak korzystne może być stosowanie inhibitora kinazy tyrozynowej EGFR u pacjentów z EGFR+ NDRP we wcześniejszym stadium zaawansowania. Celem badań było określenie, w jaki sposób wzorce testowania w Stanach Zjednoczonych wpływają na wyniki leczenia. W badaniu klinicznym terapia uzupełniającą ozymertynibem przyniosła statystycznie istotną poprawę przeżycia wolnego od NDRP w porównaniu z placebo u pacjentów z NDRP w stopniu zaawansowania IB-IIIA z mutacją w genie EGFR (HR, 0,20; 99,12% CI, 0,14-0,30; p <0, 001).
W retrospektywnym badaniu wykorzystano bazę danych CancerLinQ Discovery (CLQD) do oceny 33 486 pacjentów z NDRP w stopniu I-III, którzy mieli co najmniej 18 lat i zostali zdiagnozowani w okresie od stycznia 2014 do grudnia 2018 r. U większości chorych nowotwór zdiagnozowano w III stopniu zaawansowania. 3121 pacjentów miało dostępne dane z badań, w tym 1034 z NDRP w stopniu I, 560 pacjentów z chorobą w stadium II i 1527 z chorobą w stadium III. Spośród tych pacjentów mutacje w genie EGFR zidentyfikowano odpowiednio u 20%, 13% i 14% chorych. Osiemdziesiąt jeden procent pacjentów badano również pod kątem obecności mutacji ALK, 50% pod kątem mutacji w genie ROS1, a u 36% badano ekspresję PD-L1.
Natomiast na podstawie analizy Kaplana-Meiera całkowity czas przeżycia (OS, overall survival) zdefiniowano jako czas od diagnozy do śmierci. Dane zostały ocenzurowane w przypadku pacjentów, u których nie doszło do zgonu do daty zaprzestania zbierania danych. Pacjenci byli obserwowani przez przez okres z medianą wynoszącą 23,3 miesiąca (CI, 11,2-39,7). Wskaźniki OS obserwowane u pacjentów z NDRP w I stopniu zaawansowania po 60 miesiącach wyniosły 72,0%, co było najwyższym wskaźnikiem wśród różnych stadiów. Pacjenci w II stadium choroby mieli 60-miesięczny wskaźnik OS wynoszący 55,5%, a ci w III stadium zaawansowania - 29,5%.
Oprócz wczesnych testów w kierunku mutacji w genie EGFR wyniki analiz pokazują, że testowanie innych biomarkerów, takich jak mutacja ALK, ekspresja PD-L1 i mutacja ROS1, jest również ważne do identyfikacji pacjentów, którzy mogą odnieść korzyści z wczesnego wdrożenia leczenia.
