123RF
Toczeń rumieniowaty układowy zwiększa ryzyko żylnych incydentów zakrzepowo-zatorowych
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 02.03.2023
Źródło: Bello, N., Meyers, K.J., Workman, J. et al. Systematic Literature Review and Meta-analysis of Venous Thromboembolism Events in Systemic Lupus Erythematosus. Rheumatol Ther 10, 7–34 (2023). https://doi.org/10.1007/s40744-022-00513-1
Wyniki analizy uwzględniającej dużą heterogenność włączonych badań wykazały, że pacjenci z SLE obciążeni są większym ryzykiem sercowo-naczyniowym w porównaniu z populacją ogólną.
Systematyczny przegląd piśmiennictwa oraz metaanaliza czterdziestu pięciu prospektywnych i retrospektywnych badań obserwacyjnych (Bello i wsp.) wykazała częstsze występowanie żylnych incydentów zakrzepowo-zatorowych, zakrzepicy żył głębokich oraz zatorowości płucnej w populacji chorych na toczeń rumieniowaty układowy (systemic lupus erythematosus – SLE), w stosunku do populacji ogólnej.
Wykazano ponadto większe ryzyko żylnych incydentów zakrzepowo-zatorowych u chorych na SLE z towarzyszącymi przeciwciałami antyfosfolipidowymi i zespołem antyfosfolipidowym (antiphospholipid syndrome – APS) w porównaniu z badanymi bez przeciwciał i APS. Częstość występowania żylnych zdarzeń zakrzepowo-zatorowych była większa wśród chorych na SLE w młodszym wieku (poniżej 40. roku życia), w porównaniu ze starszą populacją (41–64 lata). Okres obserwacji w badaniach uwzględnionych w metaanalizie wynosił od 2,5 roku do 15 lat.
Wyniki analizy uwzględniającej dużą heterogenność włączonych badań wykazały, że pacjenci z SLE obciążeni są większym ryzykiem sercowo-naczyniowym w porównaniu z populacją ogólną. Wykazano, że zachorowanie na SLE zwiększa ponadczterokrotnie ryzyko wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (RR/relative risk 4,38). Co więcej, ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej jest większe u pacjentów z SLE i przeciwciałami antyfosfolipidowymi i APS w porównaniu z samym SLE. Kompleksowa terapia chorych na SLE powinna uwzględniać zwiększone ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych w celu prewencji poważnych następstw choroby.
Opracowanie: dr n. med. Marta Madej
Wykazano ponadto większe ryzyko żylnych incydentów zakrzepowo-zatorowych u chorych na SLE z towarzyszącymi przeciwciałami antyfosfolipidowymi i zespołem antyfosfolipidowym (antiphospholipid syndrome – APS) w porównaniu z badanymi bez przeciwciał i APS. Częstość występowania żylnych zdarzeń zakrzepowo-zatorowych była większa wśród chorych na SLE w młodszym wieku (poniżej 40. roku życia), w porównaniu ze starszą populacją (41–64 lata). Okres obserwacji w badaniach uwzględnionych w metaanalizie wynosił od 2,5 roku do 15 lat.
Wyniki analizy uwzględniającej dużą heterogenność włączonych badań wykazały, że pacjenci z SLE obciążeni są większym ryzykiem sercowo-naczyniowym w porównaniu z populacją ogólną. Wykazano, że zachorowanie na SLE zwiększa ponadczterokrotnie ryzyko wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (RR/relative risk 4,38). Co więcej, ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej jest większe u pacjentów z SLE i przeciwciałami antyfosfolipidowymi i APS w porównaniu z samym SLE. Kompleksowa terapia chorych na SLE powinna uwzględniać zwiększone ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych w celu prewencji poważnych następstw choroby.
Opracowanie: dr n. med. Marta Madej
