Słaba kontrola cukrzycy zmniejsza ryzyko wystąpienia podagry
Autor: Andrzej Kordas
Data: 21.08.2015
Źródło: Poorly controlled type 2 diabetes mellitus is associated with a decreased risk of incident gout: a population-based case-control study; Saskia G Bruderer, Michael Bodmer, Susan S Jick, Christoph R Meier; Ann Rheum Dis 2015;74:9 1651-1658 Published Online
Saskia G Bruderer i wsp. zaprojektowali badanie mające ocenić ryzyko wystąpienia podagry wśród pacjentów z cukrzycą typu 2, w zależności od czasu trwania i stopnia wyrównania choroby oraz rodzaju stosowanego leczenia. Wyniki badania opublikowano na łamach Annals of the Rheumatic Diseases.
Badaniem kliniczno – kontrolnym objęto dorosłych pacjentów z cukrzycą typu 2, u których wystąpił epizod podagry między 1990 a 2012 r. Grupę kontrolną stanowili pacjenci, u których nie rozwinęła się podagra.
Ogółem do badania włączono 7 536 pacjentów z cukrzycą typu 2, u których wystąpił pierwszy w życiu epizod podagry. W porównaniu z krótszym czasem trwania cukrzycy (tj. < 1 roku), pacjenci dłużej chorujący na cukrzycę mieli istotnie niższe ryzyko rozwoju podagry: w przypadku cukrzycy trwającej 1 – 3 lata OR: 0.91 (95% CI 0.79 - 1.04), w przypadku cukrzycy trwającej 3 – 6 lat OR: 0.76 (95% CI 0.67 - 0.86), przy cukrzycy trwającej 7 – 9 lat OR: 0.70 (95% CI 0.61 - 0.86), natomiast przy cukrzycy trwającej ≥10 lat OR: 0.58 (95% CI 0.51 - 0.66).
W porównaniu z pacjentami, których stężenie hemoglobiny glikowanej wynosiło <7%, pacjenci z gorzej wyrównaną cukrzycą posiadali istotnie mniejsze ryzyko wystąpienia podagry, tj. dla hemoglobiny glikowanej 7.0–7.9 OR 0.79 (95% CI 0.72 - 0.86), dla hemoglobiny glikowanej 8.0–8.9 OR 0.63 (95% CI 0.55 - 0.72), natomiast dla hemoglobiny glikowanej ≥9% OR 0.46 (95% CI 0.40 - 0.53).
Leczenie przy wykorzystaniu insuliny, metforminy oraz pochodnych sulfonylomocznika nie wpływało na ryzyko wystąpienia podagry.
Podsumowując, badacze wykazali, iż słabsze wyrównanie cukrzycy, oceniane przy wykorzystaniu oznaczeń stężenia hemoglobiny glikowanej wiąże się z mniejszym ryzykiem wystąpienia epizodu podagry wśród pacjentów chorujących na cukrzycę typu 2.
Ogółem do badania włączono 7 536 pacjentów z cukrzycą typu 2, u których wystąpił pierwszy w życiu epizod podagry. W porównaniu z krótszym czasem trwania cukrzycy (tj. < 1 roku), pacjenci dłużej chorujący na cukrzycę mieli istotnie niższe ryzyko rozwoju podagry: w przypadku cukrzycy trwającej 1 – 3 lata OR: 0.91 (95% CI 0.79 - 1.04), w przypadku cukrzycy trwającej 3 – 6 lat OR: 0.76 (95% CI 0.67 - 0.86), przy cukrzycy trwającej 7 – 9 lat OR: 0.70 (95% CI 0.61 - 0.86), natomiast przy cukrzycy trwającej ≥10 lat OR: 0.58 (95% CI 0.51 - 0.66).
W porównaniu z pacjentami, których stężenie hemoglobiny glikowanej wynosiło <7%, pacjenci z gorzej wyrównaną cukrzycą posiadali istotnie mniejsze ryzyko wystąpienia podagry, tj. dla hemoglobiny glikowanej 7.0–7.9 OR 0.79 (95% CI 0.72 - 0.86), dla hemoglobiny glikowanej 8.0–8.9 OR 0.63 (95% CI 0.55 - 0.72), natomiast dla hemoglobiny glikowanej ≥9% OR 0.46 (95% CI 0.40 - 0.53).
Leczenie przy wykorzystaniu insuliny, metforminy oraz pochodnych sulfonylomocznika nie wpływało na ryzyko wystąpienia podagry.
Podsumowując, badacze wykazali, iż słabsze wyrównanie cukrzycy, oceniane przy wykorzystaniu oznaczeń stężenia hemoglobiny glikowanej wiąże się z mniejszym ryzykiem wystąpienia epizodu podagry wśród pacjentów chorujących na cukrzycę typu 2.
