123RF
Poliomawirusy naskórne sprawcami poważnych schorzeń u osób po transplantacjach
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 11.03.2022
Źródło: Mishra N, Ng J, Strom MA, Jain K, Thakkar R, Joshi S, Pereira M, Shah L, Grossman ME et all. Human Polyomavirus 9—An Emerging Cutaneous and Pulmonary Pathogen in Solid Organ Transplant Recipients. JAMA Dermatology, 2022; DOI: 10.1001/jamadermatol.2021.5853
| Tagi: | poliomawirusy |
Drogi transmisji poliomawirusów nie są rozpoznane; prawdopodobnie wirusy te przenoszone są drogą oddechową, fekalno-oralną, a także wraz z krwią i przeszczepianym narządem.
Poliomawirusy z rodziny Polyomaviridae są pospolite wśród ssaków, często zakażają też człowieka. Znanych jest obecnie 5 poliomawirusów ludzkich: wirus BK (BKV), wirus JC (JCV), wirus WU (WUV), wirus KI (KIV) oraz wirus komórek Merkla (MCV). Odkryto je w 1971 roku, izolując z mózgu osoby chorej na postępującą wieloogniskową leukoencefalopatię poliomawirusa JC, zaś BKV z moczu pacjenta po allogenicznym przeszczepieniu nerki.
W 2007 roku naukowcy z Karolinska Institutet w Szwecji i Washington University wyizolowali z układu oddechowego dwa kolejne poliomawirusy ludzkie: KI oraz WU. Rok później w nowotworowych komórkach Merkla odkryto następny poliomawirus – MCV. Nazwy BKV oraz JCV pochodzą od inicjałów pacjentów, od których zostały wyizolowane, natomiast poliomawirusy WU oraz KI nazwano od instytucji, które ja wykryły.
MCV pochodzi od komórek nowotworowych, w których po raz pierwszy zidentyfikowano ten patogen. W skórze wykryto jeszcze sześć gatunków: poliomawirus związany z dysplazją macierzy włosa (TSPyV), HPyV6, HPyV7, HPyV9, HPyV10 i HPyV13. Spośród tych gatunków bytujących na skórze tylko MCPyV, TSPyV, HPyV6 i HPyV7 zostały ostatecznie powiązane z jej zakażeniami, najczęściej u osób z obniżoną odpornością.
Drogi transmisji poliomawirusów nie są rozpoznane; prawdopodobnie wirusy te przenoszone są drogą oddechową, fekalno-oralną, a także wraz z krwią i przeszczepianym narządem. W następstwie zakażeń w wieku dziecięcym wirusy te przedostają się do różnych tkanek, gdzie powodują zakażenie przetrwałe.
Badający bytujące na skórze poliomawirusy HPyV9 naukowcy z Columbia University Irving Medical Center odkryli istotne zagrożenie z ich strony – to HPyV9, który odpowiedzialny jest za ostatnio odnotowane trzy przypadki śmierci po przeszczepach organów w USA i co najmniej kilka innych w Europie. We wszystkich tych przypadkach objawy były takie same: najpierw ciężka wysypka, potem w ciągu roku śmierć z powodu zakażenia płuc i uogólnionego stanu zapalnego.
Zespół naukowców kierowany przez dr Stephanie Gallitano i dr. Nischaya Mishrę, badając HPyV9, podejrzewał, że wirus ten mógł być sprawcą tak rozległego stanu zapalnego, ale by zdobyć dowód, musiał odwołać się do techniki VirCapSeq-VERT, wykrywającej wirusy kręgowców. HPyV9 znaleziono w próbkach ze skóry, krwi i płuc trzech zmarłych pacjentów. Wirus był aktywny, replikował się, powodując nie tylko wysypkę, ale niszcząc także płuca.
Ze względu na zagrożenie dla pacjentów po transplantacjach oraz osoby z osłabionym systemem odporności badacze postulują, by takim pacjentom wykonywać testy na HPyV9 jako rutynowe, bowiem – co istotne – znajdowano go już we krwi osób po transplantacji. Może on być obecny nawet u 30 proc. populacji, jednak dotąd nie był wymieniany jako przyczyna poważnych schorzeń mogących zakończyć się śmiercią.
Opracowanie: Marek Meissner
W 2007 roku naukowcy z Karolinska Institutet w Szwecji i Washington University wyizolowali z układu oddechowego dwa kolejne poliomawirusy ludzkie: KI oraz WU. Rok później w nowotworowych komórkach Merkla odkryto następny poliomawirus – MCV. Nazwy BKV oraz JCV pochodzą od inicjałów pacjentów, od których zostały wyizolowane, natomiast poliomawirusy WU oraz KI nazwano od instytucji, które ja wykryły.
MCV pochodzi od komórek nowotworowych, w których po raz pierwszy zidentyfikowano ten patogen. W skórze wykryto jeszcze sześć gatunków: poliomawirus związany z dysplazją macierzy włosa (TSPyV), HPyV6, HPyV7, HPyV9, HPyV10 i HPyV13. Spośród tych gatunków bytujących na skórze tylko MCPyV, TSPyV, HPyV6 i HPyV7 zostały ostatecznie powiązane z jej zakażeniami, najczęściej u osób z obniżoną odpornością.
Drogi transmisji poliomawirusów nie są rozpoznane; prawdopodobnie wirusy te przenoszone są drogą oddechową, fekalno-oralną, a także wraz z krwią i przeszczepianym narządem. W następstwie zakażeń w wieku dziecięcym wirusy te przedostają się do różnych tkanek, gdzie powodują zakażenie przetrwałe.
Badający bytujące na skórze poliomawirusy HPyV9 naukowcy z Columbia University Irving Medical Center odkryli istotne zagrożenie z ich strony – to HPyV9, który odpowiedzialny jest za ostatnio odnotowane trzy przypadki śmierci po przeszczepach organów w USA i co najmniej kilka innych w Europie. We wszystkich tych przypadkach objawy były takie same: najpierw ciężka wysypka, potem w ciągu roku śmierć z powodu zakażenia płuc i uogólnionego stanu zapalnego.
Zespół naukowców kierowany przez dr Stephanie Gallitano i dr. Nischaya Mishrę, badając HPyV9, podejrzewał, że wirus ten mógł być sprawcą tak rozległego stanu zapalnego, ale by zdobyć dowód, musiał odwołać się do techniki VirCapSeq-VERT, wykrywającej wirusy kręgowców. HPyV9 znaleziono w próbkach ze skóry, krwi i płuc trzech zmarłych pacjentów. Wirus był aktywny, replikował się, powodując nie tylko wysypkę, ale niszcząc także płuca.
Ze względu na zagrożenie dla pacjentów po transplantacjach oraz osoby z osłabionym systemem odporności badacze postulują, by takim pacjentom wykonywać testy na HPyV9 jako rutynowe, bowiem – co istotne – znajdowano go już we krwi osób po transplantacji. Może on być obecny nawet u 30 proc. populacji, jednak dotąd nie był wymieniany jako przyczyna poważnych schorzeń mogących zakończyć się śmiercią.
Opracowanie: Marek Meissner
