Wzajemne relacje między składowymi układu RAA i PTH- nowe doniesienia naukowe
Autor: Małgosia Michalak
Data: 05.03.2014
Źródło: Jenifer M. Brown, Jonathan S. Williams, James M. Luther, Rajesh Garg, Amanda E. Garza, Luminita H. Pojoga, Daniel T. Ruan, Gordon H. Williams, Gail K. Adler, Anand Vaidy. Human Interventions to Characterize Novel Relationships Between the Renin–Angiotensi
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Charakterystyka złożonych relacji endokrynnych między gospodarką sodową i hormonami biorącymi udział w regulacji poziomu wapnia wciąż ewoluuje. Badania obserwacyjne u chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem (PA) sugerują pozytywny związek między aldosteronem i hormonem przytarczyc -PTH . Jednak by lepiej scharakteryzować fizjologiczne relacje pomiędzy składowymi układu RAA( RAAS ) - reniną -angiotensyną - aldosteronem i PTH potrzebne było przeprowadzenie badań eksperymentalnych, z odpowiednio zaplanowaną interwencją u osób bez rozpoznania PA.
Równowaga wapniowa i sodowa podlegają ścisłej regulacji przez układ hormonalny, ze szczególną rolą układu renina- angiotensyna-aldosteron (RAAS) dla gospodarki sodowej i hormonu przytarczyc (PTH) oraz witaminy D dla utrzymania homeostazy wapniowej.
Badania obserwacyjne u chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem sugerują pozytywny związek między aldosteronem i hormonem przytarczyc - PTH. Jednak by lepiej scharakteryzować fizjologiczne relacje pomiędzy składowymi układu RAA( RAAS ) - reniną -angiotensyną - aldosteronem i PTH potrzebne było przeprowadzenie badań eksperymentalnych, z odpowiednio zaplanowaną interwencją . Wcześniejsze badania nad związkiem pomiędzy RAA i PTH prowadzono w warunkach pierwotnego nadmiaru aldosteronu (u pacjentów z zespołem Conna) lub nadmiaru PTH, a więc u chorych z pierwotną nadczynnością przytarczyc. Sugerowano, że u osób z pierwotnym hiperaldosteronizmem (PA) nadmiar aldosteronu może prowadzić do nadczynności przytarczyc. Brown i wsp. opublikowali na łamach czasopisma Hypertension wyniki badania nad wpływem poszczególnych składowych układu RAA na PTH u pacjentów wolnych od rozpoznania pierwotnego hiperaldosteronizmu . Protokół badania przewidywał wprowadzenie 4 rodzajów interwencji; PTH mierzono w warunkach podstawowych oraz po 1) infuzji angiotensyny II (Ang II) w niskiej dawce ( 1 ng / kg na minutę ) i podaniu kaptopril (25 mg x 1 ) , 2 ) po zastosowaniu wlewu Ang II w wysokiej dawce ( 3 ng / kg na minutę) , 3 ) po kuracji aldosteronem drogą dożylną vs placebo (0,7 mg / kg per godzin ) i spironolaktonem (50 mg / dobę) lub placebo w 6 tygodniowej terapii. Wlew Ang II w niskiej dawce- 1 ng / kg na minutę powodował wzrost poziomu aldosteronu ( +148 %) i PTH ( 10,3 %) , proces ten wyraźniej zaznaczał się przy podaży Ang II w dawce 3 ng / kg min –poziom aldosteronu ( +241 %) i PTH ( +36 % , p < 0,01 ). Kaptopril powodował spadek poziomu
aldosteronu (-12 %) i PTH ( -9,7 % , p < 0,01). Infuzja aldosteronu powodowała znaczny wzrost poziomu aldosteronu badanego w surowicy ( 892 % ) bez wpływu na poziom PTH . W toku terapii spironolaktonem obserwowano nieznaczne obniżenie PTH w porównaniu do grupy placebo ( P < 0,05). Badanie dostarczyło danych w zakresie nowych, plejotropowych relacji między składowymi układu RAA i PTH u osób bez pierwotnego hiperaldosteronizmu. Silna modulacja PTH przez RAA wydaje się zachodzić przy udziale Angiotensyny II, natomiast aldosteron może wywierać długoterminowy wpływ na PTH poprzez mechanizmy zależne od receptorów MR. Leczenie spironolaktonem przez 6 tygodni skromnie, ale istotnie obniżyło poziom PTH, a także stężenia wapnia w surowicy krwi i wartości ciśnienia tętniczego, wspierając hipotezę o istotnej klinicznie, wzajemnej relacji aldosteron-PTH. Dane te wymagają potwierdzenia w większych randomizowanych, kontrolowanych badaniach, ale są pierwszym dowodem wspierającym przypuszczenie, że antagoniści MR w sposób znaczący modulują poziom PTH u pacjentów bez PA.
Badania obserwacyjne u chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem sugerują pozytywny związek między aldosteronem i hormonem przytarczyc - PTH. Jednak by lepiej scharakteryzować fizjologiczne relacje pomiędzy składowymi układu RAA( RAAS ) - reniną -angiotensyną - aldosteronem i PTH potrzebne było przeprowadzenie badań eksperymentalnych, z odpowiednio zaplanowaną interwencją . Wcześniejsze badania nad związkiem pomiędzy RAA i PTH prowadzono w warunkach pierwotnego nadmiaru aldosteronu (u pacjentów z zespołem Conna) lub nadmiaru PTH, a więc u chorych z pierwotną nadczynnością przytarczyc. Sugerowano, że u osób z pierwotnym hiperaldosteronizmem (PA) nadmiar aldosteronu może prowadzić do nadczynności przytarczyc. Brown i wsp. opublikowali na łamach czasopisma Hypertension wyniki badania nad wpływem poszczególnych składowych układu RAA na PTH u pacjentów wolnych od rozpoznania pierwotnego hiperaldosteronizmu . Protokół badania przewidywał wprowadzenie 4 rodzajów interwencji; PTH mierzono w warunkach podstawowych oraz po 1) infuzji angiotensyny II (Ang II) w niskiej dawce ( 1 ng / kg na minutę ) i podaniu kaptopril (25 mg x 1 ) , 2 ) po zastosowaniu wlewu Ang II w wysokiej dawce ( 3 ng / kg na minutę) , 3 ) po kuracji aldosteronem drogą dożylną vs placebo (0,7 mg / kg per godzin ) i spironolaktonem (50 mg / dobę) lub placebo w 6 tygodniowej terapii. Wlew Ang II w niskiej dawce- 1 ng / kg na minutę powodował wzrost poziomu aldosteronu ( +148 %) i PTH ( 10,3 %) , proces ten wyraźniej zaznaczał się przy podaży Ang II w dawce 3 ng / kg min –poziom aldosteronu ( +241 %) i PTH ( +36 % , p < 0,01 ). Kaptopril powodował spadek poziomu
aldosteronu (-12 %) i PTH ( -9,7 % , p < 0,01). Infuzja aldosteronu powodowała znaczny wzrost poziomu aldosteronu badanego w surowicy ( 892 % ) bez wpływu na poziom PTH . W toku terapii spironolaktonem obserwowano nieznaczne obniżenie PTH w porównaniu do grupy placebo ( P < 0,05). Badanie dostarczyło danych w zakresie nowych, plejotropowych relacji między składowymi układu RAA i PTH u osób bez pierwotnego hiperaldosteronizmu. Silna modulacja PTH przez RAA wydaje się zachodzić przy udziale Angiotensyny II, natomiast aldosteron może wywierać długoterminowy wpływ na PTH poprzez mechanizmy zależne od receptorów MR. Leczenie spironolaktonem przez 6 tygodni skromnie, ale istotnie obniżyło poziom PTH, a także stężenia wapnia w surowicy krwi i wartości ciśnienia tętniczego, wspierając hipotezę o istotnej klinicznie, wzajemnej relacji aldosteron-PTH. Dane te wymagają potwierdzenia w większych randomizowanych, kontrolowanych badaniach, ale są pierwszym dowodem wspierającym przypuszczenie, że antagoniści MR w sposób znaczący modulują poziom PTH u pacjentów bez PA.
Current Topics in Diabetes
