Romosozumab poprawia wytrzymałość kości u kobiet z cukrzycą typu 2

Jak wynika z badań opublikowanych w „The Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism” terapia polegająca na podawaniu kobietom z cukrzycą typu 2 (T2D) i osteoporozą omosozumabu przez 12 miesięcy, a następnie alendronianu przez 24 miesiące prowadzi do większej poprawy gęstości kości kręgosłupa lędźwiowego i lepszych wyników w zakresie kości beleczkowej niż sam alendronian przez 36 miesięcy.

Kobiety po menopauzie chorujące na cukrzycę typu 2 mają zwiększone ryzyko złamań w zakresie kości beleczkowej. Naukowcy przeprowadzili analizę post hoc badania „Active-Controlled Fracture Study in Postmenopausal Women With Osteoporosis at High Risk (ARCH)” w celu zbadania wpływu romozumabu, a następnie alendronianu w porównaniu z samym alendronianem na parametry wytrzymałości kości w podgrupie uczestniczek z cukrzycą.

Uczestnicy ARCH zostali losowo przydzieleni do grupy otrzymującej co miesiąc 210 mg romosozumabu przez 12 miesięcy, a następnie co tydzień 70 mg alendronianu przez 24 miesiące lub raz w tygodniu 70 mg samego alendronianu przez 36 miesięcy. Gęstość mineralną kości na powierzchni kręgosłupa lędźwiowego i wynik kości beleczkowej skorygowany o grubość tkanki oceniano za pomocą absorpcjometrii promieniowania rentgenowskiego o podwójnej energii na początku badania oraz 12, 24 i 36 miesięcy po operacji.

Spośród 360 kobiet po menopauzie uwzględnionych w tej analizie (99,2% z cukrzycą typu 2), 165 (średni wiek 75,7 lat) otrzymywało romozumab do alendronianu, a 195 (średni wiek 75,2 lat) otrzymywało sam alendronian. W 12. miesiącu romozumab, a następnie alendronian prowadziły do istotnie większego przyrostu gęstości mineralnej kości w odcinku lędźwiowym kręgosłupa (różnica średniej najmniejszych kwadratów [LSMD], 7,0%; P < 0,001) i wynik kości beleczkowej skorygowanej o grubość tkanki (LSMD, 2,6%; P < 0,001) w porównaniu z samym alendronianem.

Korzyści te utrzymywały się nawet po zmianie leczenia na alendronian, wykazując znaczną trwałość po 24 i 36 miesiącach w porównaniu z samym alendronianem. Odsetek kobiet z prawidłowymi wartościami oceny kości beleczkowej wzrósł z 23,6% na początku badania do 50,0% w 36. miesiącu w grupie otrzymującej romosozumab do alendronianu, w porównaniu ze wzrostem z 25,1% do 38,0% w grupie otrzymującej sam alendronian. Procentowe zmiany w stosunku do wartości wyjściowej w wyniku kości beleczkowej skorygowanej o grubość tkanki były słabo skorelowane z tymi w gęstości mineralnej kości na powierzchni kręgosłupa lędźwiowego, przy czym korelacje pozostawały niskie w obu grupach przez cały okres leczenia.

– Większy i szybszy wzrost powierzchniowej gęstości mineralnej kości i grubości tkanki skorygowanej o wynik kości beleczkowej, który zaobserwowaliśmy w przypadku romozumabu, a następnie alendronianu w porównaniu z samym alendronianem, może przyczynić się do znacznego zmniejszenia ryzyka złamań u pacjentów z wysokim ryzykiem złamania, takich jak pacjentki po menopauzie z cukrzycą – napisali autorzy badania.