Encefalopatia wątrobowa – jak diagnozować i leczyć

Encefalopatia wątrobowa jest definiowana najczęściej, jako zaburzenia funkcji mózgowia u osoby z zaburzeniami funkcji wątroby (niewydolność ostra lub przewlekła narządu). Patologia ta pozostaje jedną z najbardziej tajemniczych w gastroenterologii i wciąż sprawia bardzo wiele trudności zarówno diagnostycznych, jak i terapeutycznych. Wynika to głównie z różnorodności przebiegu klinicznego oraz z nadal słabo poznanej etiopatogenezy.

Jawna klinicznie encefalopatia wątrobowa jest częstym powikłaniem marskości wątroby. Szacuje się, że około 20-40% chorych może rozwijać to powikłanie na przestrzeni czasu, a u około 10% powikłanie to występuje już w chwili rozpoznania marskości wątroby. Encefalopatia wątrobowa jest także istotnym czynnikiem pogarszającym rokowanie u chorych z marskością wątroby, a śmiertelność chorych rośnie wraz z zaawansowaniem encefalopatii. Istnieją dane pokazujące, że powikłanie to w sposób istotny obniża jakość życia, a także, że nawet u pacjentów, u których dojdzie do ustąpienia objawów klinicznych encefalopatii wątrobowej, utrzymywać się mogą na stałe pewne zaburzenia funkcji poznawczych.
Na łamach European Journal of Gastroenterology and Hepatology opublikowano stanowisko ekspertów pochodzących z różnych krajów europejskich, dotyczące zasad diagnozowania i leczenia encefalopatii wątrobowej. Autorzy przygotowali uzupełnienie zaleceń European Association for the Study of the Liver (EASL) oraz American Association for the Study of Liver Diseases (AASLD). W omawianej pracy szczególny nacisk położono na aspekty praktyczne opieki medycznej nad chorym z encefalopatią wątrobową. Zalecenia te skierowane są więc nie tylko do hepatologów, ale przede wszystkim do lekarzy ogólnych, lekarzy rodzinnych i innych lekarzy, którzy mają w swoim nadzorze pacjentów z encefalopatią wątrobową.
Praca dostępna jest w całości w trybie open-access na stronach czasopisma.