Jakie są losy pacjentów z NZJ po zaprzestaniu terapii anty-TNF?
Autor: Mariusz Bryl
Data: 13.04.2016
Źródło: Kennedy NA, Warner B, Johnstin EL i wsp. Relapse after withdrawal from anti-TNF therapy for IBD: an observational study, plus systemic review and meta-analysis. Aliment Pharmacol Ther 2016 PE/MB
Na łamach czasopisma Alimentary Pharmacology and Therapeutics ukazała się praca brytyjska, w której podjęto próbę oceny losów chorych z nieswoistymi zapaleniami jelit (NZJ), u których zakończono terapię anty-TNF. Autorzy dokonali retrospektywnej analizy przebiegu choroby jelit po zakończeniu leczenia biologicznego, a także dokonali meta-analizy badań dostępnych w tym temacie.
W Wielkiej Brytanii obowiązuje kontrola stanu klinicznego chorych z NZJ leczonych biologicznie po roku terapii, a w przypadku spełniania określonych kryteriów, terapia ta jest kończona. W analizie uwzględniono 166 chorych z NZJ, u których leczenie anty-TNF zakończono z powodu remisji choroby. Ponadto, w ramach meta-analizy, uwzględniono 11 badań, które w sumie obejmowały dodatkową grupę 746 chorych z NZJ.
Wśród chorych brytyjskich odsetek ponownych zaostrzeń NZJ wyniósł w chorobie Leśniowskiego-Crohna 36% oraz 56% odpowiednio po 1 roku i 2 latach od zakończenia leczenia. W przypadku wrzodziejącego oraz niesklasyfikowanego zapalenia jelita grubego było to odpowiednio – 42% i 47%. Autorzy wykazali, że wśród chorych z chorobą Leśniowskiego-Crohna ryzyko nawrotu choroby rosło istotnie u młodszych chorych (< 22 roku życia w momencie postawienia diagnozy), a także u chorych z podwyższoną leukocytozą i w przypadku podwyższonej wartości poziomu kalprotektyny (HR 2,95 przy kalprotektynie > 50µg/g) w kale w momencie zakończenia terapii. Nie wykazano, aby kontynuacja leczenia immunosupresyjnego oraz remisja endoskopowa w momencie zakończenia terapii, miały podobną wartość prognostyczną, jak wspomniane powyżej czynniki. Meta-analiza wykazała natomiast, że u 39% chorych z chorobą Leśniowskiego-Crohna i u 35% osób z wrzodziejącym lub niesklasyfikowanym zapaleniem jelita grubego doszło do zaostrzenia choroby po roku od zakończenia terapii anty-TNF. Skuteczność ponownego włączenia terapii biologicznej była wysoka i wahała się między 76-88%.
Autorzy konkludują, że średnio u około 1/3 chorych z NZJ leczonych biologicznie dochodzi do ponownego zaostrzenia choroby jelit po roku od zakończenia leczenia anty-TNF.
Wśród chorych brytyjskich odsetek ponownych zaostrzeń NZJ wyniósł w chorobie Leśniowskiego-Crohna 36% oraz 56% odpowiednio po 1 roku i 2 latach od zakończenia leczenia. W przypadku wrzodziejącego oraz niesklasyfikowanego zapalenia jelita grubego było to odpowiednio – 42% i 47%. Autorzy wykazali, że wśród chorych z chorobą Leśniowskiego-Crohna ryzyko nawrotu choroby rosło istotnie u młodszych chorych (< 22 roku życia w momencie postawienia diagnozy), a także u chorych z podwyższoną leukocytozą i w przypadku podwyższonej wartości poziomu kalprotektyny (HR 2,95 przy kalprotektynie > 50µg/g) w kale w momencie zakończenia terapii. Nie wykazano, aby kontynuacja leczenia immunosupresyjnego oraz remisja endoskopowa w momencie zakończenia terapii, miały podobną wartość prognostyczną, jak wspomniane powyżej czynniki. Meta-analiza wykazała natomiast, że u 39% chorych z chorobą Leśniowskiego-Crohna i u 35% osób z wrzodziejącym lub niesklasyfikowanym zapaleniem jelita grubego doszło do zaostrzenia choroby po roku od zakończenia terapii anty-TNF. Skuteczność ponownego włączenia terapii biologicznej była wysoka i wahała się między 76-88%.
Autorzy konkludują, że średnio u około 1/3 chorych z NZJ leczonych biologicznie dochodzi do ponownego zaostrzenia choroby jelit po roku od zakończenia leczenia anty-TNF.
Przegląd Gastroenterologiczny
