Mukozektomia z zastosowaniem opasek endoskopowych w leczeniu śródnabłonkowej neoplazji przełyku

Neoplazja śródnabłonkowa poprzedza rozwój raka płaskonabłonkowego przełyku i może być skutecznie leczona z zastosowaniem technik endoskopowych, takich jak m.in. endoskopowa mukozektomia (ang. endoscopic mucosal resection – EMR) czy endoskopowa dyssekcja podśluzówkowa (ang. endoscopic submucosal dissection – ESD). Na łamach czasopisma Clinical Gastroenterology and Hepatology ukazała się ciekawa analiza, porównująca skuteczność nowej techniki mukozektomii z wykorzystaniem systemu opasek endoskopowych (ang. multiband mucosectomy – MBM) z metodą ESD w leczeniu śródnabłonkowej neoplazji płaskonabłonkowej (ang. squamous intraepithelial neoplasia – SIN) przełyku.

Analiza miała charakter retrospektywny, jednoośrodkowy i obejmowała grupę 78 chorych poddanych MBM lub ESD z powodu SIN. Autorzy badali skuteczność, definiowaną jako odsetek resekcji en bloc oraz odsetek resekcji całkowitych i resekcji terapeutycznych, a także odsetek miejscowych wznów SIN. Badano także bezpieczeństwo obu strategii terapeutycznych.
Odsetek resekcji całkowitych nie różnił się istotnie w obu podgrupach (95,8% w grupie ESD, 93% w grupie MBM). W przypadku zmian o szerokości większej niż 15 mm, ESD okazała się techniką skuteczniejszą, jeśli wziąć pod uwagę odsetek resekcji en bloc (100% vs 44,8%; p<0.05) oraz resekcji terapeutycznych (92,3% vs 41%; p<0.05). Nie stwierdzono natomiast takich różnic między MBM a ESD, jeśli wzięto pod uwagę tylko zmiany o wielkości < 15 mm. Wykazano, że technika MBM była istotnie mniej czasochłonna (średni czas trwania MBM: 38 minut vs 84 minuty w przypadku ESD). Istotne krwawienie po procedurze terapeutycznej wystąpiło w przypadku 16,7% zabiegów ESD i 1,85% zabiegów MBM, ale różnica ta nie była znamienna. Istotnie częściej natomiast miała miejsce perforacja przełyku w przypadku techniki ESD (8,3% zabiegów ESD vs 0 przypadków w wyniku zabiegu MBM; p<0.05). Nie odnotowano istotnych różnic pomiędzy chorymi leczonymi MBM i ESD w zakresie częstości zwężeń po zabiegu, które wystąpiły w przypadku około 15% procedur, a także nie było różnic w odniesieniu do częstości lokalnej wznowy SIN w obserwacji 3-letniej.
Autorzy konkludują, że ESD powinna być techniką preferowaną w porównaniu do MBM w przypadkach SIN o wielkości powyżej 15 mm. Natomiast w przypadku zmian o mniejszych rozmiarach, MBM wydaje się być technika bardziej odpowiednią z uwagi na większe bezpieczeństwo procedury oraz jej mniejszą czasochłonność.